Μπαλάντα που γυρίζει στις στροφές των δρόμων,χωρίς σκοπό

Κυνισμος και δακρυγόνα
Να μην μπορέσουμε να κλάψουμε σαν άνθρωποι
Κυνισμός και δακρυγόνα
Να μην μπορέσουμε να χωρέσουμε στα βλέμματα μας
Τα σημεία του ορίζοντα
Ένα αόρατο χέρι πάντα θα κρατάει το νυστέρι
Ένα αόρατο χέρι θα μας χειρουργεί τις αντιφάσεις
Κι εκεί στην πιο μεγάλη σκαλωσία που υψώνεται το μέλλον
Θα τεμαχίζουμε το χρόνο σε εργατοώρες
Να μην μπορέσουμε να χαρούμε τις ανταύγεις του παρόντος
Γιατι μονάχα ένα παροντικό βλέμμα είναι σημείο εκκίνησης
Για να υπερβούμε τη σάρκα μας
Σε κάτι πάθη που δεσμεύουν τις κουκκίδες στο χάρτη
Να μην μπορούμε να περπατήσουμε χωρίς τα δεκανίκια
Αόμματοι,και ελαφρά σαρκαστικοί
Θα αντιπεράσουμε τα συρματοπλέγματα που τέθηκαν για να σε χωρίσουν από μας
Καρίμ
Θα αντιπεράσουμε την άλλη οχθη της ζωής για να σε αγκαλιάσουμε
Μες στο απόλυτο σκοτάδι όλων μας των προσδοκιών που δεν χάραξαν το μονοπάτι
Της διαφυγής
Να μην μπορέσουμε να σου χαμογελάσουμε δίχως το φόβο
Ότι δεν χωράς πουθενά
Αλλά κι ούτε να σε πάρουμε απ το χέρι να σου δείξουμε τα ηλιοτρόπια
Εσύ σε ένα κελι,απεργός πείνας για τα αυτονόητα
Κάτουρο αίμα,και πατούσες ακάνθινες,φοράς το ακάνθινο είδωλο σου
Σε ένα τοπίο που ξερνάει τις ενοχές μας
Και τις φτυνει πάνω σου
Σε σενα και στα ονειρα των εφήβων η των μωρών
Θα θελα να σε πάρω απ το χέρι να σου δείξω πού πίνω το νερό της ζωής
Να μοιραστούμε το ψωμί και το αλάτι
Να κλαψουμε και να γελάσουμε μαζί
Καθένας και στη γλώσσα του,παγκόσμιο πανηγύρι
Αλλα εχω μονο μια φωνή που τεμαχίζεται στο πλατύσκαλο του πολέμου
Αυτή την ειρήνη δεν τη θελουμε ρε
Είναι πιο σάπια κι απ το είδωλο στα μάτια των μικροαστών
Να μην μπορέσω να σου φωνάξω με το όνομα σου το κανονικο
Μοναχα να ψελλίζω τούτο το καλοκαίρι πόσα φορτία συγκινήσεων χωράνε
Στο παιδικό σου βλέμμα ώσπου να γίνεις αγαλμα και συμβολο
Της ληθης,κουρασμένο σαρκίο με λυγισμένα γόνατα
Με απλανές βλέμμα από την εξουθένωση που δεν σ ακουσε κανείς ακομα
Κι εσυ εκει δυο βήματα πιο περα να αγωνίζεσαι για τη Ζωή
Κι εμείς κατι χιλιόμετρα μακριά σου να ερμηνεύουμε το θανατο.
Κάθε.Μέρα.
Με ένα τσιγάρο στο στομα και το χαρτι γεμάτο αγωνίες που χωνεύουν τα σωθικά μας,
Δεν σε προφτάσαμε ακομα να μας πεις με ποιο τραγουδι πεθαινετε στον τοπο σας.
Κι εσύ εκει.Κι εμείς καπου πιο περα.Πάντα.Μπαλάντα για ηλίθιους καταντήσαμε.
Τα ακους; Χωρις ψυχή,χωρις μνήμη,χωρίς αιδώ.

Κάθε μερα.

-------------------
Ιούλιος 2014,29/07

Like

Απολογισμός εσωτερικης διαδρομής.

ετσι θα περασεις ολη σου τη ζωη
εμπαίζοντας τα μάτια που πίστευαν στα ονειρα,τα μάτια που δεν πιστευαν,το λογικο μες στο παράλογο και τα κλειδιά της ουτοπίας
που ολοι κρατουσαν στα χερια μα κανεις δεν προσπαθησε να διαρρηξει με αυτα την ψυχη του
κι οσο θα αναβαλλεις τους καθημερινους σου θανατους
θα γελας χαιρεκακα με τον πονο των αλλων
τον πονο εκεινων που δεν ενιωσαν ποτε
πώς ειναι να τρομαζεις με τον ιδιο τον εαυτο σου
πιο υστερα θα ξερεις καλυτερα πως καθε ερμηνεια
ειναι εκ φυσεως μια πραξη τραγικη
θα μετρας τον εαυτο σου με το βαθος οχι με το υψος
θα μετρας τους αλλους με την ικανοτητα τους να μην παραμενουν φυσιολογικοι 
οχι με τις συμβασεις που μπορουν να διατηρουν σε καθε κοινωνικη επιφαση
θα μετρας τις μερες με τους ισκιους των δεντρων οχι με τα φυλλα τους
και τις νυχτες,τις νυχτες θα τις μετρας με τη διαυγεια του μυαλου σου καθως σβηνει καθε σπιθα λογικης κι
εισαι απεναντι σε ενα χαος που παλευεις να ταξινομησεις
μεσα σου και μεσα σου οχι με τη ματαιοτητα που χει καθε τελος μιας μερας ακομη
και οσο για τις συναναστροφες,θα ναι το προσχημα
για να μπορεις μετα να μενεις μονος
κι οσο για τους διαλογους με τον διπλανο σου,θα ναι το προσχημα
για να μπορουν οι αλλοι να σε παρατηρουν
σαν μια θεση ψαχνοντας στον κοσμο αναμεσα σε ολες τις αλλες
απεναντι απ τις τροχιες των αστρων
μεχρι να αδειασεις απο πανω σου ολες τις λεξεις
και να ντυθεις ο,τι δεν ειναι ή δεν εισαι ακομα εντελει
υστερα θα μετρας το χθες με τους καφεδες οχι με οσα εζησες
το σημερα με τις επιθυμιες οχι με τα λαθη
κι οσο για το αυριο,εχει ο θεος
και θα σιχαινεσαι οσους υποβιβασαν την αγαπη σε συναισθημα
οσους θεωρησαν πως ηταν αληθινοι επειδη ελεγαν αληθειες και κανενα ψεμα
και τελος οσους πιστεψαν οτι η ζωη ειναι ωραια και περνουσαν καλα
χωρις να χουν συλλαβισει τη λεξη απογνωση,τη λεξη μοναξια
και χωρις να καταλαβαινουν τιποτα πιο περα απο τα ορια
μιας αναγκης
θα περασεις καπως ετσι τη ζωη σου
ωσπου θα συνηθισεις που δεν εισαι ανθρωπινος
που μονο οταν εισαι με αλλους προσπαθεις να τους μοιαζεις
κι υστερα θα γερασεις ελευθερος
γιατι περασες το φραγμα του μυαλου σου
κι εκει απεναντι ειδες
πώς είναι να ενοχλείς ολόκληρο το σύμπαν
με ενα παράλογο βουητο που μοιαζε
στο τραγουδι της ζωης σου.

η εγχείρηση

αόρατο νυστέρι μπήγεται στη σάρκα μου

αόρατο χέρι χειρουργεί τα κόκκαλα μου,τις αρθρώσεις

τις δένει πιο σφιχτά με βίδες ασημένιων συγκινήσεων

χειρουργεί τους οφθαλμούς μου,κολλάει πάνω τους φακούς όπου διαθλώνται τα όνειρα

χωρίς το αόρατο νυστέρι

χωρίς μια τέτοια εγχείρηση πριν δεκαπέντε χρόνια

θα κούτσαινα ακόμα στο δρόμο

θα κούτσαινα κι όλο θα σκόνταφτα στο μαύρο

πάνω στο μαύρο των καιρών

κι ούτε που θα βλεπα πως ο,τι και να γίνεται η γη γυρίζει

και γυρίζει

το ουράνιο τόξο πια έχει δεκατέσσερα χρώματα

το ηλιοβασίλεμα εικοσιδύο

κι οι ίσκιοι είναι οι χειρονομίες των  άστρων που δε φαίνονται,

με γυμνωμένο μάτι

χωρίς το αόρατο νυστέρι που μου έσκισε τη λάσπη

πρόσθεσε στους αρμούς μου βίδες από ρίγη

και τοποθέτησε στους οφθαλμούς μου ίριδες ανατριχίλας

χωρίς την Ποίηση με λίγα λόγια

σε τούτη τη ζωή τουλάχιστον

θα αργοπέθαινα ασυγκίνητος κι ανέπαφος.

Επιστρέφω από το χειρουργείο χρόνια μετά

στο δωμάτιο μου

φτιάχνω καφέ

κι ακόμα κι ο καφές ακούω πώς γουργουρίζει στο μπρίκι

μπροστά σε τόση ομορφιά

Ύστερα,γυρίζω το διακόπτη να σβησω το φως

μα το αόρατο φως εκεί μελιχρό  επιμένει.

Χρώμα,άρωμα,χειρονομία,επιστροφή,ζωή

ψέμμα αληθινο μες σε αλήθεια ψεύτικη,πραγματικότητα,ηδονή

Η Ποίηση είναι μια αναγκαία   εγχείρηση των αισθήσεων

αν θελει κανεις να πεθαίνει ανθρώπινα.

-συγκίνηση.

-επαφή

. Γυναίκα//Ακρογιαλιές δειλινά

Γυναίκα
--------------------

Κι ήταν τα χείλια της

Γραφή ανεξήγητη του πεπρωμένου

Κι όμως πιο πέρα ένα χελιδόνι έστηνε φωλιά

Και κάποιο αηδονι το προυπαντούσε

Μα τα στήθια της σπαρτάραγαν ακόμα

το ξημέρωμα

Από αγωνίες θανατερές του Απρίλη

Κι ήταν ο παφλασμός της θάλασσας

Μια υπόσχεση να φρικιά το σώμα

Από μονάχα ένα σπασμό  αιωνιότητας

Κι ύστερα εφήμερο,εφήμερο.

Εφήμερο και δρόμοι.

Μα κανείς δεν τη γνώριζε

Κάτω απ το καντήλι της νύχτας

Και κανείς δεν της πρότεινε το χέρι

Να περάσει  τη γέφυρα

Που χώριζε τη σάρκα απο τον έρωτα

Κι ήταν τα μάτια της

Ολονύχτια κηδεία των άστρων

Κι ήταν το αίνιγμα της ζωής

-Φύκια,ηλιοβασιλέματα-

Το μόνο που δε τη γέλασε

Τολμώ

Τολμώ να επιστρατεύσω Τους κάλυκες του χειμώνα

Από όπου τα βαλσαμωμένα βλέφαρα

Την άνοιξη θ ανθίσουν

Να περικυκλωθώ απ τον άνεμο που

Μια που στρώνει τα χορτάρια,τα χορτάρια  καίει

Μα που θα ζωντανέψουν σε μιαν άλλη εποχή που εγώ δε θα μαι

Τολμώ σαν ιχνηλάτης να σκορπίσω τα βήματα

Σε μιαν αύρα νοσταλγική του παρόντος

Με την ανυπαρξία  ή τη γραφη μου σε ένα κορμί καθώς γερνάει μες στη νιότη του

Σε έναν υδάτινο μανδύα από μαύρα ποτάμια

Στις φλέβες του χειμώναΣτις φλέβες εντος μου

Να συγκεράσω τις επιθυμίες που ναι άχρωμες και μέσα  μου επίλογος ο τρόμος

Με όλα τα χρώματα ενός ήλιου που αποκοιμήθηκε

Μα κάποια ώρα ανυπεράσπιστος θα ανασηκωθεί

Απ τα  χελιδονοσκεπάσματα να πυρπολήσει την ομορφιά του μέλλοντος

Με ένα φτυάρι σκάβω τις λέξεις απ της γλώσσας το στομάχι

Που εμέσσει  ένα ρυάκι αναμνήσεις

Να λυτρωθεί το χώμα που με ορίζει,να ξεχυλησει ο  πυρετός που σιγοβράζει

Κράτα τη ζωή σου,είναι δική σου

Σφίξτην στον άνεμο με χερια σταυρωμένα όπως μια προσευχή σου

Κράτα γερά το κρανίο σου στο κυανό,στο μαύρο και στο κόκκινο

Στο φως και στο έρεβος Οι κάλυκες σωπαίνουν

 κοιτα μα όμως με σημαίνουσα σιωπή

Οι καμπάνες στο ορεινό ξωκκλήσι ακόμα πιστεύουν

Τα κορμιά μας χορεύουν στον έρωτα

Θανατερά.

Τολμώ και  να φορέσω κέρινα φτερά

Μα δεν ήρθε ο καιρός ακόμα να πετάξω των στροβίλων και των κεραυνών

Κοίτα πώς τα σπαθόχορτα σφάζουν τις ομορφιές .Να ξεδιψάσει ο πόθος

Και τα άγριο χώμα κάπου κάπου μας σκεπάζει

Μα δεν αρνούμαι

Μονάχα λίγο λίγο παραιτούμαι

Τολμώ να επιστρατεύσω τις ρίζες της σκέψης μου

Για να απλωθούν και να ραγίσουν τον ουρανό από λέξεις

Και δεν καραδοκώ γι αυτό που ήταν εδώ παντα μα που έρχεται όταν εγω δεν είμαι

Κοιτα το φως ,την υγρασία ,τις αχτίδες

Στο συνοφριωμένο νούφαρο,στην άγρια λίμνη

Καθρεφτης μαύρος στεναγμός και άγια κοίτη

όλο νύχτα κι άβυσσο, το δειλινό που πάντα επιστρέφει

σε ένα παλτό,σε κάποιο ψέμα,στον παράλυτο που γνέφει

όλο νύχτα κι άβυσσο, εγκόσμια και κώνειο  του πόθου

Ρωγμή στα βλέφαρα,η προέκταση απ το στήθος  μου

Μα ο οφθαλμός της άνοιξης

Θα με κοιτάξει με το βλεμμα του παράπονο

Και αιφανιδίως το  άινιγμα πικρό θα εκλιπαρήσει

‘’Να μην ξεχνάς

Την μόνη αλήθεια που παντοτινά λησμόνησες

Για πάντα θα συντρίβεσαι στων στεναγμων τις γέφυρες

Κι όταν περνάς απέναντι θα αναπολείς τον ίσκιο’’

Ατιτλο

 αυτη η μηλια του κηπου ριχνει καταγης

σαπια  μηλα της γνωσης και ανυδρα απο γευση

κι εδω οι Ευες δεν ντρεπονται για το γυμνο κορμι τους

ελευθεριας νικη την καταρα να λεμε Ζωη

μονο οποιος κρατησε στα χειλια ως το τελος την αληθεια

μοναχα αυτος καταλαβε αναγκη τι σημαινει

ολοι οι αλλοι  χανουν την ευτυχια σ αλλα χερια την ψαχνουν

και παλι απ την αρχη

μονο οποιος κρατησε στα χειλια ως το τελος την αληθεια

μοναχα αυτος καταλαβε αγαπη τι σημαινει

ολοι οι αλλοι την αληθεια που χαν για θεο στο τελος την εχασαν

κι οσοι ζωη εβρισκαν στο φως οταν το φως τους χασαν

στο σκοταδι τη βρηκαν

μονος θεος η αναγκη λεει η γη

μονος θεος η αναγκη και τ αστερια

κι οποιος βασταξει ως το τελος την αναγκη

θα χει να πει ενα λογο καλο

Μετρώ.

μετρώ την απουσία σου 
με το υποδεκαμετρο της νοσταλγιας
τοσα χιλιομετρα απ τις νυχτες μου
τοσα χιλιοστα απ την καρδια μου
μετρω την απουσια σου 
με τις σταγονες της βροχης τις Κυριακες στο τζαμι
με τις ρηξεις με το παρον μου
με το θυμο,τον καφε,τα τσιγαρα που καπνιζω μισα
με τον ενικο πια
με τον ενικο
μετρω την απουσια σου με τη βαρυτητα της σιωπης
που πεφτει πιο στιβαρη στις μερες μου
με το υψος της μνημης
που ολο ψηλωνει και ψηλωνει ωσπου να φτασει
τον υπερσυντελικο και να γεμισει ειχα
ειχα γελασει,ειχα κλαψει,ειχα παιξει,ειχα αγαπησει
με το βαθος της αναγκης 
μετρω την απουσια σου
με το μοιρογνωμονιο της ενοχης
τοσες μοιρες απο οσα θα πρεπε να σου χα πει
πριν φυγω
τοσες μοιρες απο οσο απειχε η επαφη μας
δυο γλωσσες που παυουν να συναντιουνται
σαν η μεταφραση να μην ειπε ποτε την αληθεια τελικα
με το διαβητη των δακρυων
τοσοι φαυλοι κυκλοι ως το τελος
μετρω την απουσια σου τελος παντων
αλλα δεν σε περιμενω.
απλως τις νυχτες εχω συνηθισει πια
να θυμαμαι και να μετρω,να μετρω
για να με παρει ο υπνος
και ενδεχομενως γιατι
πολυ συχνα η καταφυγή της μοναξιας 
ειναι τα ''φιλεπίστροφα παθη''.