- Παραμονή Πρωτοχρονιας-31/12/2015,ξημερώματα
-----------------------------------------------------------------
Στον παππού που αν και έφυγε πλήρης ημερών,φέτος είναι η πρώτη χρονιά που η θέση του στο γιορτινό τραπέζι αλλαγής του χρόνου μας μοιάζει
αδειανή.
-------------------------------------------------------------------------------------
H ποίηση δεν προορίζεται για όσους είναι ζωντανοί.Αν και παραδόξως οι ποιητές οι ίδιοι ουδεμία σχέση έχουν με τον αγοραίο θρήνο Στα νεκροταφεία με τα κόλλυβα.Με τον αιώνιο θρήνο του εφήμερου ενδεχομένως,Με τα κολλυβογράμματα σίγουρα.Με τα κολυβα όχι.Το επιβεβαιώνω. Εκτός από τους ποιητές που είναι άστεγοι.Γι αυτούς δεν ξέρω,μη ρωτάς. Θα θελα ίσως να ξέρω και με πονάει που ρωτάς.Γι αυτό πάψε.
Λοιπόν για να μαστε ειλικρινείς για όσους είναι ανάμεσα μας δεν γράψαμε ποτέ
Να κοίτα όσουςδεν είχαν στο νου τους δίπολα εφήμερο/αθανασίες και τα συναφή αν γυρεύεις ακράδαντα πειστήρια.Εφόσον δεν υπήρχε για κείνους τέλος ή αρχή εντελώς τότε σε ποιον να πουν και τι στην τελική;Τα παν μια κι όξω και ξεμπερδέψανΤα ίδια θα λέμε τώρα; Κι έτσι, ο Σωκράτης έμεινε αστικός μύθος της μενεξεδένιας πολιτείας,ο Πλάτωνας έσκισε τα ποίηματα του
ο Ιησούς δεν άφησε γραπτό για γραπτό.Εκτός αν θεωρείται εκείνο στο χώμα που το πήρε το κύμα και δεν το μάθε κανείς ποτέ σε εκείνη την παραβολή που δεν θυμάμαι.
Τα δες πώς μπορεί λίγο κύμα να σου χαλάσει και τη μνήμη.Φροντίσαν οι υπόλοιποι για κείνους βέβαια,μετά θανάτον.Και το βέβαιο είναι ότι δεν τους πολυπιστέψαν.Για να τα βάλουν τόσο με την σημαίνουσα σιωπή τους.Ειδάλλωςθα τη σέβονταν έτσι δεν είναι; Δεν ήθελαν να αφήσουν κάτι πίσω τους,θα έλεγαν, Ήξεραν κάτι. Ήθελαν κάτι να πουν μ αυτό,θα λεγαν,ετσι δεν είναι; Κι ως εκεί.Μα γράφοντας για αυτούς τους δώσαν και μια θέση ανάμεσα μας
Λες και περισσεύει και καμιά
Λες και περισσεύει.
Με τόσες αυτοκτονίες και πολέμους δεν έχουν καταλάβει ότι
ακόμα πάσχουμε από υπερπληθυσμό.Και προσθέτουν και προσθέτουν.Αλλά οι πιο ειδεχθείς είναι όσοι προσθέτουν φανταστικούς ήρωες.Εκεί να δεις.Και μας γεμίζουν το πραγματικό με φυσαλίδες.Λες και υπάρχει αφθονία χώρου και δεν το ξέραμε.Μέσα κι έξω.Φεύγοντας από το θέμα και ξαναγυρίζοντας μονάχα για να επικυρωθεί ότι σ αυτούς -τους θνητους τους ανάμεσο μας- όσοι μπορούμε,τους μιλούμε με τραγούδια .Ο πόνος κι η χαρά τραγουδιέται
αλλά η ποίηση; ποίηση γράφουμε για τους απόμερα αγαπημένους κι ολότελα
δικούς μας ,άσχετο αν τίποτε δεν μας ανήκει, σύμφωνα με τη θεωρία της μη ποσεζιβότητας, άσχετο αν τους γνωρίζαμε ή δεν,Γι αυτούς ναι,αυτούς του Κάτω κόσμου. Άλλοι,οι πιο πολλοί με την ελπίδα πως ξανά θα ζωντανέψουν,άλλοι πως έτσι μόνο συνέχουν τη μνήμη τους, εντρομοι μην και ξεχνώντας τους,ξεχάσουν κι οι ίδιοι κομμάτια απέραντα του δικού τους εαυτού
και πεθάνουν ξανά μέσα τους και ξανά και ξανά με κάθε θανατο παλιού αγαπημένου
παντοτινά απέλπιδες μπροστά στο αδιανόητο που όλους μας συγκρατεί εν κατανύξει
Τουτέστιν, ποίηση γράφουμε για όσους χωρίς φωνή απέναντι δεν έχουμε αλλη γλωσσα να τους πούμε αυτά που δεν προλάβαμε η ούτε άλλη γραφή να αφήσουμε κατόπι βρήκαμε ακόμα για όταν έρθει κι η δική μας η σειρά,η ποίηση περίγραμμα της μιας μας απαλάμης έστω να περισώσει στους από δω απ την αιώνια πλέον την απάνεμη σκιά μας.Τότε που το μελάνι θα διαβάζεις
όμως τον άνθρωπο πια δεν θα το μπορείς να δεις
επομένως,με τα τραγούδια στήνουν το χορό οι ζωντανοί.Με την ποίηση ανοίγουμε εκείνη τη ρωγμή μεταξύ πραγματικότητας και μη,γεφυρώνοντας το μη πραγματικό με την μονάκριβη μνήμη για να μην ξεχαστεί ο εντός άνθρωπος.Γιατί εκτός στ αλήθεια κανείς δεν υπήρξε κι η εσωτερίκευση είναι μια διαδικασία απαραίτητη αν θες να εικάζεις την όποια τάση για επαφή.την ένταση που αυξομειώνεται της ενανθρώπισης,του εξημερώματος,Γιατί,η οικείωση απαιτεί κομμάτι δέσμης αγνώστου για να επιτευχθεί.Ακόμα σαστίζω σ αυτά.Πόσοι αγάπησαν στα αλήθεια όσους ξέραν εξ αρχής και δεν έπρεπε να περάσουν Από κείνο το στάδιο της οικείωσης βήμα το βήμα από τη μια δέσμη αγνώστου στην άλλη και λύνοντας τη στην επόμενη και την επόμενη; Πόσοι στ αλήθεια αγάπησαν αυτό που ξέραν εξ αρχής; Αναρωτιέμαι,τρέμω στην απάντηση ή σαστίζω με τη φύση.δεν έχει σημασία
για εκείνον που χάθηκε νωρίς ,γιατί και το ''αργά'' πάντα νωρίς θα είναι
και κουβαλάμε και συνεχίζουμε απ τη σκυτάλη του
το φευγαλέο δευτερόλεπτο η ποιηση,ρωγμη παρατεταμένη στο αχρονο που μας περιβάλλει και οι ζωντανοί με τους νεκρούς λαμπαδηφόροι
συγγενείς και ξένοι και γιορτινά ντυμένοι ανάγνωση την εναγώνια
ανάγνωση που πέφτει σελίδα τη σελίδα πολυκαιρισμένης ποιήσεως.Κάθε Ανάγνωση κι αναγνώριση.
Και κάθε Αναγνώριση ο Κόσμος όλος Ένα
Λιγοστή κατάνυξη,μετά ξημέρωμα, αδειες τσέπες πάλι,το κενό ή μήπως το απόλυτο,κι εσύ κι εγώ καταμεσίς των Λωτοφάγων.Γιατί ντάξει,να τα λέμε κι αυτά
η ποίηση παραπάνω από όσο διαρκεί να την απασφαλίσεις
δεν το μπορεί να διαρκεί ως μετάληψις ούτε όσο μπορεί να κρατά ο μηχανισμός ανάκρουσης και ντάξει ας το παραδεχτούμε κι εμείς οι ανώνυμοι γραφιάδες της
δεν αντέχεται,όχι δεν αντέχεται και για πολύ
Αλλά είναι τραγική ειρωνεία ότι και φυσικά ποτέ δεν αντεχόταν εφόσον δεν απευθυνόταν στους ζωντανούς ποτέ ,ούτε σε μας τους ίδιους που την συνθέσαμε
Κι η ακόμα μεγαλύτερη ειρωνεία εν είδει σαρκασμού είναι ότι:
άλλο αν προδικάζει πάντοτε το εφικτό μέσα μας και μιλάει απ τη ζωή για τη ζωή
και προφητεύει τα ανθρώπινα, κι οι ποιητές είναι και θα ναι πάντοτε οι προφήτες της εποχής.Για δες κάτι παράξενα θάματα ρε συ.Αλλά το ξαναλέω.Και κάτι θα ξέραν ο Σωκράτης, ο Πλάτων κι ο Ιησους.Αλλιώς τώρα θα χαμε γεμίσει περγαμηνές απάνω σε περγαμηνές,Πρωτοτύπων πρωτότυπων και πρωτοτύπων αναλύσεων
και
Λέμε τώρα.
Ε.Λέμε και τώρα και σωπάσαμε.
Αν ξαναμιλήσω θα ναι για τους νεκρούς.
Μην με διαβάσεις. Χάσιμο χρόνου.Παραγωγικού. Κι υπερπολύτιμου.Αρκετά αυτό το παίγνιο ανέμεσό μας , ενώ.
Άλλα ήθελα να πω,άλλα είπα, αλλιώς ακούστηκαν , σε άλλους πήγαν, γι άλλους
Πάντα θα προορίζονται.Κυρίως για όσους δεν γνωρισα καλά
Και ακόμα πιο πολύ για όσους δεν πρόλαβα να χαιρετήσω στην κηδεία τους Γιατί από κάπου επέστρεφα ξημερώματα και το πρωί ή γράφω ή κοιμάμαι.Τα κόλλυβα τα θεωρώ θρύψαλα της προσευχής που δεν έγινε.Με τη γραφή τους χαιρετώ.Με τον υπνο τους βρίσκω.Στην κηδεία είμαι ήδη κουρασμένη για να σούρω τα πόδια μου ως εκεί.Και όλα μαζί δεν γίνονται.
-----------------------------------------------------------------
Στον παππού που αν και έφυγε πλήρης ημερών,φέτος είναι η πρώτη χρονιά που η θέση του στο γιορτινό τραπέζι αλλαγής του χρόνου μας μοιάζει
αδειανή.
-------------------------------------------------------------------------------------
H ποίηση δεν προορίζεται για όσους είναι ζωντανοί.Αν και παραδόξως οι ποιητές οι ίδιοι ουδεμία σχέση έχουν με τον αγοραίο θρήνο Στα νεκροταφεία με τα κόλλυβα.Με τον αιώνιο θρήνο του εφήμερου ενδεχομένως,Με τα κολλυβογράμματα σίγουρα.Με τα κολυβα όχι.Το επιβεβαιώνω. Εκτός από τους ποιητές που είναι άστεγοι.Γι αυτούς δεν ξέρω,μη ρωτάς. Θα θελα ίσως να ξέρω και με πονάει που ρωτάς.Γι αυτό πάψε.
Λοιπόν για να μαστε ειλικρινείς για όσους είναι ανάμεσα μας δεν γράψαμε ποτέ
Να κοίτα όσουςδεν είχαν στο νου τους δίπολα εφήμερο/αθανασίες και τα συναφή αν γυρεύεις ακράδαντα πειστήρια.Εφόσον δεν υπήρχε για κείνους τέλος ή αρχή εντελώς τότε σε ποιον να πουν και τι στην τελική;Τα παν μια κι όξω και ξεμπερδέψανΤα ίδια θα λέμε τώρα; Κι έτσι, ο Σωκράτης έμεινε αστικός μύθος της μενεξεδένιας πολιτείας,ο Πλάτωνας έσκισε τα ποίηματα του
ο Ιησούς δεν άφησε γραπτό για γραπτό.Εκτός αν θεωρείται εκείνο στο χώμα που το πήρε το κύμα και δεν το μάθε κανείς ποτέ σε εκείνη την παραβολή που δεν θυμάμαι.
Τα δες πώς μπορεί λίγο κύμα να σου χαλάσει και τη μνήμη.Φροντίσαν οι υπόλοιποι για κείνους βέβαια,μετά θανάτον.Και το βέβαιο είναι ότι δεν τους πολυπιστέψαν.Για να τα βάλουν τόσο με την σημαίνουσα σιωπή τους.Ειδάλλωςθα τη σέβονταν έτσι δεν είναι; Δεν ήθελαν να αφήσουν κάτι πίσω τους,θα έλεγαν, Ήξεραν κάτι. Ήθελαν κάτι να πουν μ αυτό,θα λεγαν,ετσι δεν είναι; Κι ως εκεί.Μα γράφοντας για αυτούς τους δώσαν και μια θέση ανάμεσα μας
Λες και περισσεύει και καμιά
Λες και περισσεύει.
Με τόσες αυτοκτονίες και πολέμους δεν έχουν καταλάβει ότι
ακόμα πάσχουμε από υπερπληθυσμό.Και προσθέτουν και προσθέτουν.Αλλά οι πιο ειδεχθείς είναι όσοι προσθέτουν φανταστικούς ήρωες.Εκεί να δεις.Και μας γεμίζουν το πραγματικό με φυσαλίδες.Λες και υπάρχει αφθονία χώρου και δεν το ξέραμε.Μέσα κι έξω.Φεύγοντας από το θέμα και ξαναγυρίζοντας μονάχα για να επικυρωθεί ότι σ αυτούς -τους θνητους τους ανάμεσο μας- όσοι μπορούμε,τους μιλούμε με τραγούδια .Ο πόνος κι η χαρά τραγουδιέται
αλλά η ποίηση; ποίηση γράφουμε για τους απόμερα αγαπημένους κι ολότελα
δικούς μας ,άσχετο αν τίποτε δεν μας ανήκει, σύμφωνα με τη θεωρία της μη ποσεζιβότητας, άσχετο αν τους γνωρίζαμε ή δεν,Γι αυτούς ναι,αυτούς του Κάτω κόσμου. Άλλοι,οι πιο πολλοί με την ελπίδα πως ξανά θα ζωντανέψουν,άλλοι πως έτσι μόνο συνέχουν τη μνήμη τους, εντρομοι μην και ξεχνώντας τους,ξεχάσουν κι οι ίδιοι κομμάτια απέραντα του δικού τους εαυτού
και πεθάνουν ξανά μέσα τους και ξανά και ξανά με κάθε θανατο παλιού αγαπημένου
παντοτινά απέλπιδες μπροστά στο αδιανόητο που όλους μας συγκρατεί εν κατανύξει
Τουτέστιν, ποίηση γράφουμε για όσους χωρίς φωνή απέναντι δεν έχουμε αλλη γλωσσα να τους πούμε αυτά που δεν προλάβαμε η ούτε άλλη γραφή να αφήσουμε κατόπι βρήκαμε ακόμα για όταν έρθει κι η δική μας η σειρά,η ποίηση περίγραμμα της μιας μας απαλάμης έστω να περισώσει στους από δω απ την αιώνια πλέον την απάνεμη σκιά μας.Τότε που το μελάνι θα διαβάζεις
όμως τον άνθρωπο πια δεν θα το μπορείς να δεις
επομένως,με τα τραγούδια στήνουν το χορό οι ζωντανοί.Με την ποίηση ανοίγουμε εκείνη τη ρωγμή μεταξύ πραγματικότητας και μη,γεφυρώνοντας το μη πραγματικό με την μονάκριβη μνήμη για να μην ξεχαστεί ο εντός άνθρωπος.Γιατί εκτός στ αλήθεια κανείς δεν υπήρξε κι η εσωτερίκευση είναι μια διαδικασία απαραίτητη αν θες να εικάζεις την όποια τάση για επαφή.την ένταση που αυξομειώνεται της ενανθρώπισης,του εξημερώματος,Γιατί,η οικείωση απαιτεί κομμάτι δέσμης αγνώστου για να επιτευχθεί.Ακόμα σαστίζω σ αυτά.Πόσοι αγάπησαν στα αλήθεια όσους ξέραν εξ αρχής και δεν έπρεπε να περάσουν Από κείνο το στάδιο της οικείωσης βήμα το βήμα από τη μια δέσμη αγνώστου στην άλλη και λύνοντας τη στην επόμενη και την επόμενη; Πόσοι στ αλήθεια αγάπησαν αυτό που ξέραν εξ αρχής; Αναρωτιέμαι,τρέμω στην απάντηση ή σαστίζω με τη φύση.δεν έχει σημασία
για εκείνον που χάθηκε νωρίς ,γιατί και το ''αργά'' πάντα νωρίς θα είναι
και κουβαλάμε και συνεχίζουμε απ τη σκυτάλη του
το φευγαλέο δευτερόλεπτο η ποιηση,ρωγμη παρατεταμένη στο αχρονο που μας περιβάλλει και οι ζωντανοί με τους νεκρούς λαμπαδηφόροι
συγγενείς και ξένοι και γιορτινά ντυμένοι ανάγνωση την εναγώνια
ανάγνωση που πέφτει σελίδα τη σελίδα πολυκαιρισμένης ποιήσεως.Κάθε Ανάγνωση κι αναγνώριση.
Και κάθε Αναγνώριση ο Κόσμος όλος Ένα
Λιγοστή κατάνυξη,μετά ξημέρωμα, αδειες τσέπες πάλι,το κενό ή μήπως το απόλυτο,κι εσύ κι εγώ καταμεσίς των Λωτοφάγων.Γιατί ντάξει,να τα λέμε κι αυτά
η ποίηση παραπάνω από όσο διαρκεί να την απασφαλίσεις
δεν το μπορεί να διαρκεί ως μετάληψις ούτε όσο μπορεί να κρατά ο μηχανισμός ανάκρουσης και ντάξει ας το παραδεχτούμε κι εμείς οι ανώνυμοι γραφιάδες της
δεν αντέχεται,όχι δεν αντέχεται και για πολύ
Αλλά είναι τραγική ειρωνεία ότι και φυσικά ποτέ δεν αντεχόταν εφόσον δεν απευθυνόταν στους ζωντανούς ποτέ ,ούτε σε μας τους ίδιους που την συνθέσαμε
Κι η ακόμα μεγαλύτερη ειρωνεία εν είδει σαρκασμού είναι ότι:
άλλο αν προδικάζει πάντοτε το εφικτό μέσα μας και μιλάει απ τη ζωή για τη ζωή
και προφητεύει τα ανθρώπινα, κι οι ποιητές είναι και θα ναι πάντοτε οι προφήτες της εποχής.Για δες κάτι παράξενα θάματα ρε συ.Αλλά το ξαναλέω.Και κάτι θα ξέραν ο Σωκράτης, ο Πλάτων κι ο Ιησους.Αλλιώς τώρα θα χαμε γεμίσει περγαμηνές απάνω σε περγαμηνές,Πρωτοτύπων πρωτότυπων και πρωτοτύπων αναλύσεων
και
Λέμε τώρα.
Ε.Λέμε και τώρα και σωπάσαμε.
Αν ξαναμιλήσω θα ναι για τους νεκρούς.
Μην με διαβάσεις. Χάσιμο χρόνου.Παραγωγικού. Κι υπερπολύτιμου.Αρκετά αυτό το παίγνιο ανέμεσό μας , ενώ.
Άλλα ήθελα να πω,άλλα είπα, αλλιώς ακούστηκαν , σε άλλους πήγαν, γι άλλους
Πάντα θα προορίζονται.Κυρίως για όσους δεν γνωρισα καλά
Και ακόμα πιο πολύ για όσους δεν πρόλαβα να χαιρετήσω στην κηδεία τους Γιατί από κάπου επέστρεφα ξημερώματα και το πρωί ή γράφω ή κοιμάμαι.Τα κόλλυβα τα θεωρώ θρύψαλα της προσευχής που δεν έγινε.Με τη γραφή τους χαιρετώ.Με τον υπνο τους βρίσκω.Στην κηδεία είμαι ήδη κουρασμένη για να σούρω τα πόδια μου ως εκεί.Και όλα μαζί δεν γίνονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου