Τι κι αν οι αγερηδες σου τρεμοσβηνουν το καντηλι
Τι κι αν νεκρος θα σιγοσβηνεις ς ως το τελος
Ένα σου ονειρο κι αν εμοιαζε με βελος
Καποτε που σημαδευε δακρύβρεχτο μαντήλι
Οσα περασαν οσα φυγαν
κι οσα πανε
Θα ταν γεφυρι σ οσα
θα ρχονταν σε σενα
Χωρις εσενα ξενος κι
απ τα περασμενα
Χωρις εσενα και χωρις εσενα και χωρις εμενα
Όλα τα ροδινα ,τα αγκαθια και τα πικραμενα
Σε μια νεροσυρμη του χρονου καποιας κοιτης
Μιας μνήμης που δεν οριζε κανενα
Στα ημερα, στα αγρια , και τα απατημενα
Μιας μνημης που δεν οριζε κανενα
Τι κι αν οι αγερηδες θα σε σκορπισουν κι από μενα
Κι αν ως το τελος μες στο βλεμμα που χει καποιο κυπαρισσι
Κατω απ το χωμα θα μαι αναξιος για σενα
κι ο θανατος θα ναι μια λεξη για οσους ζωντανους
δεν εξαργυρωσαν το κλαμα με τη ζηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου