Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2016

Η αλμύρα και τα χρόνια

--------------------------------------------------
Τ αλάτι και τα μάτια σου
- η αλμύρα-
στις όχθες των κυμάτων και των θαλασσών
θαμπά γυαλιά απ την πικρή μας μοίρα
κι η υπαρξή μας μαύρη καπνοδόχος
στα ξωκλήσια των κεριών
αμαρτωλών αγίων
που ποτέ δεν εξαργύρωσαν αθανασίες
με τα συντρίμια των πιο μακρυσμένων δρόμων
και με τα συντρίμια των καιρών
θα ταν η ύπαρξη μας οι δικοί μας δρόμοι
ή θατανε το μνήμα μιας ανέραστης καρδιάς
όπως χτυπούν απελπισμένα οι ταχυδρόμοι
κιβώτια άδεια μιας καθημαγμένης μοναξιάς
λες κι ύστερα γυρνάς αλλού το βλέμμα
κι απόμεινα να σκαρφαλώνω στα μαλλιά σου
λες κι ήτανε οι όχθες των κυμάτων ή των θαλασσών
''Ας μείνουμε στης πλάνης μας να παραδέρνουμε το αίμα
κι ας μας ρουφήξουνε τα χρόνια στις ρυτίδες των λυγμών''
το αίνιγμα σου ,σού πα δεν θα καταλάβω
μόνο δυο κόμπους στα μαλλιά σου πλέκω ακόμα
κι είναι πικρό το αίνιγμα σαν το πικρό μου στόμα
όμως ακόμα την αλμύρα στη ματιά σου
καθώς το ξεχασμένο νήμα της ζωής μου
λίγο προτού κοπεί στον άχαρον αιώνα
πάντοτε θα προσμένω και θα καρτερώ
-------------------------------------------------------------------
Σύνθεση//Άννα-Βασιλική Παπαδιονυσίου
Ημέρα Πέμπτη //18 Φλεβάρη//2016//
----
/τόπος: όπου η μνήμη ανταγωνίζεται τη λήθη.''

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου