Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

Credo

- Παραμονή Πρωτοχρονιας-31/12/2015,ξημερώματα
-----------------------------------------------------------------
Στον παππού που αν και έφυγε πλήρης ημερών,φέτος είναι η πρώτη χρονιά που η θέση του στο γιορτινό τραπέζι αλλαγής του χρόνου μας μοιάζει
αδειανή.
-------------------------------------------------------------------------------------
H ποίηση δεν προορίζεται για όσους είναι ζωντανοί.Αν και παραδόξως οι ποιητές οι ίδιοι ουδεμία σχέση έχουν με τον αγοραίο θρήνο Στα νεκροταφεία με τα κόλλυβα.Με τον αιώνιο θρήνο του εφήμερου ενδεχομένως,Με τα κολλυβογράμματα σίγουρα.Με τα κολυβα όχι.Το επιβεβαιώνω. Εκτός από τους ποιητές που είναι άστεγοι.Γι αυτούς δεν ξέρω,μη ρωτάς. Θα θελα ίσως να ξέρω και με πονάει που ρωτάς.Γι αυτό πάψε.
Λοιπόν για να μαστε ειλικρινείς για όσους είναι ανάμεσα μας δεν γράψαμε ποτέ
Να κοίτα όσουςδεν είχαν στο νου τους δίπολα εφήμερο/αθανασίες και τα συναφή αν γυρεύεις ακράδαντα πειστήρια.Εφόσον δεν υπήρχε για κείνους τέλος ή αρχή εντελώς τότε σε ποιον να πουν και τι στην τελική;Τα παν μια κι όξω και ξεμπερδέψανΤα ίδια θα λέμε τώρα; Κι έτσι, ο Σωκράτης έμεινε αστικός μύθος της μενεξεδένιας πολιτείας,ο Πλάτωνας έσκισε τα ποίηματα του
ο Ιησούς δεν άφησε γραπτό για γραπτό.Εκτός αν θεωρείται εκείνο στο χώμα που το πήρε το κύμα και δεν το μάθε κανείς ποτέ σε εκείνη την παραβολή που δεν θυμάμαι.
Τα δες πώς μπορεί λίγο κύμα να σου χαλάσει και τη μνήμη.Φροντίσαν οι υπόλοιποι για κείνους βέβαια,μετά θανάτον.Και το βέβαιο είναι ότι δεν τους πολυπιστέψαν.Για να τα βάλουν τόσο με την σημαίνουσα σιωπή τους.Ειδάλλωςθα τη σέβονταν έτσι δεν είναι; Δεν ήθελαν να αφήσουν κάτι πίσω τους,θα έλεγαν, Ήξεραν κάτι. Ήθελαν κάτι να πουν μ αυτό,θα λεγαν,ετσι δεν είναι; Κι ως εκεί.Μα γράφοντας για αυτούς τους δώσαν και μια θέση ανάμεσα μας
Λες και περισσεύει και καμιά
Λες και περισσεύει.
Με τόσες αυτοκτονίες και πολέμους δεν έχουν καταλάβει ότι
ακόμα πάσχουμε από υπερπληθυσμό.Και προσθέτουν και προσθέτουν.Αλλά οι πιο ειδεχθείς είναι όσοι προσθέτουν φανταστικούς ήρωες.Εκεί να δεις.Και μας γεμίζουν το πραγματικό με φυσαλίδες.Λες και υπάρχει αφθονία χώρου και δεν το ξέραμε.Μέσα κι έξω.Φεύγοντας από το θέμα και ξαναγυρίζοντας μονάχα για να επικυρωθεί ότι σ αυτούς -τους θνητους τους ανάμεσο μας- όσοι μπορούμε,τους μιλούμε με τραγούδια .Ο πόνος κι η χαρά τραγουδιέται
αλλά η ποίηση; ποίηση γράφουμε για τους απόμερα αγαπημένους κι ολότελα
δικούς μας ,άσχετο αν τίποτε δεν μας ανήκει, σύμφωνα με τη θεωρία της μη ποσεζιβότητας, άσχετο αν τους γνωρίζαμε ή δεν,Γι αυτούς ναι,αυτούς του Κάτω κόσμου. Άλλοι,οι πιο πολλοί με την ελπίδα πως ξανά θα ζωντανέψουν,άλλοι πως έτσι μόνο συνέχουν τη μνήμη τους, εντρομοι μην και ξεχνώντας τους,ξεχάσουν κι οι ίδιοι κομμάτια απέραντα του δικού τους εαυτού
και πεθάνουν ξανά μέσα τους και ξανά και ξανά με κάθε θανατο παλιού αγαπημένου
παντοτινά απέλπιδες μπροστά στο αδιανόητο που όλους μας συγκρατεί εν κατανύξει
Τουτέστιν, ποίηση γράφουμε για όσους χωρίς φωνή απέναντι δεν έχουμε αλλη γλωσσα να τους πούμε αυτά που δεν προλάβαμε η ούτε άλλη γραφή να αφήσουμε κατόπι βρήκαμε ακόμα για όταν έρθει κι η δική μας η σειρά,η ποίηση περίγραμμα της μιας μας απαλάμης έστω να περισώσει στους από δω απ την αιώνια πλέον την απάνεμη σκιά μας.Τότε που το μελάνι θα διαβάζεις
όμως τον άνθρωπο πια δεν θα το μπορείς να δεις
επομένως,με τα τραγούδια στήνουν το χορό οι ζωντανοί.Με την ποίηση ανοίγουμε εκείνη τη ρωγμή μεταξύ πραγματικότητας και μη,γεφυρώνοντας το μη πραγματικό με την μονάκριβη μνήμη για να μην ξεχαστεί ο εντός άνθρωπος.Γιατί εκτός στ αλήθεια κανείς δεν υπήρξε κι η εσωτερίκευση είναι μια διαδικασία απαραίτητη αν θες να εικάζεις την όποια τάση για επαφή.την ένταση που αυξομειώνεται της ενανθρώπισης,του εξημερώματος,Γιατί,η οικείωση απαιτεί κομμάτι δέσμης αγνώστου για να επιτευχθεί.Ακόμα σαστίζω σ αυτά.Πόσοι αγάπησαν στα αλήθεια όσους ξέραν εξ αρχής και δεν έπρεπε να περάσουν Από κείνο το στάδιο της οικείωσης βήμα το βήμα από τη μια δέσμη αγνώστου στην άλλη και λύνοντας τη στην επόμενη και την επόμενη; Πόσοι στ αλήθεια αγάπησαν αυτό που ξέραν εξ αρχής; Αναρωτιέμαι,τρέμω στην απάντηση ή σαστίζω με τη φύση.δεν έχει σημασία
για εκείνον που χάθηκε νωρίς ,γιατί και το ''αργά'' πάντα νωρίς θα είναι
και κουβαλάμε και συνεχίζουμε απ τη σκυτάλη του
το φευγαλέο δευτερόλεπτο η ποιηση,ρωγμη παρατεταμένη στο αχρονο που μας περιβάλλει και οι ζωντανοί με τους νεκρούς λαμπαδηφόροι
συγγενείς και ξένοι και γιορτινά ντυμένοι ανάγνωση την εναγώνια
ανάγνωση που πέφτει σελίδα τη σελίδα πολυκαιρισμένης ποιήσεως.Κάθε Ανάγνωση κι αναγνώριση.
Και κάθε Αναγνώριση ο Κόσμος όλος Ένα
Λιγοστή κατάνυξη,μετά ξημέρωμα, αδειες τσέπες πάλι,το κενό ή μήπως το απόλυτο,κι εσύ κι εγώ καταμεσίς των Λωτοφάγων.Γιατί ντάξει,να τα λέμε κι αυτά
η ποίηση παραπάνω από όσο διαρκεί να την απασφαλίσεις
δεν το μπορεί να διαρκεί ως μετάληψις ούτε όσο μπορεί να κρατά ο μηχανισμός ανάκρουσης και ντάξει ας το παραδεχτούμε κι εμείς οι ανώνυμοι γραφιάδες της
δεν αντέχεται,όχι δεν αντέχεται και για πολύ
Αλλά είναι τραγική ειρωνεία ότι και φυσικά ποτέ δεν αντεχόταν εφόσον δεν απευθυνόταν στους ζωντανούς ποτέ ,ούτε σε μας τους ίδιους που την συνθέσαμε
Κι η ακόμα μεγαλύτερη ειρωνεία εν είδει σαρκασμού είναι ότι:
άλλο αν προδικάζει πάντοτε το εφικτό μέσα μας και μιλάει απ τη ζωή για τη ζωή
και προφητεύει τα ανθρώπινα, κι οι ποιητές είναι και θα ναι πάντοτε οι προφήτες της εποχής.Για δες κάτι παράξενα θάματα ρε συ.Αλλά το ξαναλέω.Και κάτι θα ξέραν ο Σωκράτης, ο Πλάτων κι ο Ιησους.Αλλιώς τώρα θα χαμε γεμίσει περγαμηνές απάνω σε περγαμηνές,Πρωτοτύπων πρωτότυπων και πρωτοτύπων αναλύσεων
και
Λέμε τώρα.
Ε.Λέμε και τώρα και σωπάσαμε.
Αν ξαναμιλήσω θα ναι για τους νεκρούς.
Μην με διαβάσεις. Χάσιμο χρόνου.Παραγωγικού. Κι υπερπολύτιμου.Αρκετά αυτό το παίγνιο ανέμεσό μας , ενώ.
Άλλα ήθελα να πω,άλλα είπα, αλλιώς ακούστηκαν , σε άλλους πήγαν, γι άλλους
Πάντα θα προορίζονται.Κυρίως για όσους δεν γνωρισα καλά
Και ακόμα πιο πολύ για όσους δεν πρόλαβα να χαιρετήσω στην κηδεία τους Γιατί από κάπου επέστρεφα ξημερώματα και το πρωί ή γράφω ή κοιμάμαι.Τα κόλλυβα τα θεωρώ θρύψαλα της προσευχής που δεν έγινε.Με τη γραφή τους χαιρετώ.Με τον υπνο τους βρίσκω.Στην κηδεία είμαι ήδη κουρασμένη για να σούρω τα πόδια μου ως εκεί.Και όλα μαζί δεν γίνονται.

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015

Κάπου κάπως κάποτε

------
ένα ζευγάρι γόβες
Εκείνο που περίμενε να σαι ο παρτενερ τους
Στο χορό της κοπής της πίτας
Του καρναβαλιού
Στη μέση της λεωφόρου μιας μητρόπολης
Όμως λασπώθηκε στους χιλιειωπωμένους δρόμους
Και λασπώθηκε
Και λασπώθηκε και μένει αδιανόητα χιμαιρικό
Έναντι της επιθυμίας.
Θελω να σε δω να πονάς.Να πονάς και να κλαίς.



κοστούμι καλοσιδερωμένο
περίμενε
Ένα ζευγάρι γόβες ένα βράδυ
Στον χορό της ίδιας κοπής της πίτας
Του ίδιου προπέρσινου καρναβαλιού
Στη μέση της ίδιας λεωφόρου
Μιας μητρόπολης στους ίδιους χιλιοειπωμένους κόσμους
Παράπλευρων και επι τα αυτά και παραπλήσιων επιθυμιών
Όπως όπως και αυτό ,
λασπωμένο
και λασπωμένο
Και -
Χιμαιρικό έναντι των άστρων
Σ ονειρεύομαι να γαντζώνεσαι πάνω μου και να τρυπάς τα οστέινα όνειρα μου
Να γίνονται μελάνι
Και για σένα πάλι να χουνε να λένε
Πόσα άγρυπνα ξημερώματα ξέμειναν τα ματάκια σου να κλαίνε
Θέλω να πονάς.Να με θες και να κλαις.


Κάτω από τον ίδιο απέραντο ουρανό.
Θα περιμένω,είπες
Να σε δω να κλαις.
Κι ειπα σαν ηχώ.Κι εγώ.
Όπως κι αν με βρεις
όπως κι αν σε βρω.
Θα περιμένω.


Αδιανοητοι;
και ναι και όχι
Ανοητοι;
και ναι
Νοητοι;
και όχι
Ητοι;
και
Οι –

Όποιοι.
------
Αννα Βασιλικη Παπαδιονυσιου,29/12/2015,7 ξημερώματα.χωριό,όπου

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2015

Σημεία

η ποίηση δεν είναι ποτέ
ολόκληρο το ποίημα
η ποίηση είναι το σημείο
το σημείο εκκίνησης
για να μπορέσεις να αναπαυθείς
έντρομος και ειρηνικός στη μέσα νύχτα
  η ποίηση και το ποίημα είναι δυο λέξεις
αν ήταν μια θα σήμαιναν το ίδιο
καθώς η γλώσσα οικονομεί.

η βροχή στο τζάμι δεν είνα η βροχή
η σταγόνα είναι
κι αν δεν σωπάσουν οι στίχοι
αν δεν σωπάσουν οι βροντές
το σημείο, η σταγόνα
δεν θα ναι παρά η αμαρτωλή επίγνωση πώς κάπου κάπως
κάποτε κάτι

μα η ποίηση δεν εχει τιποτα να πει
ειναι σημείο εκκίνησης
αν θα το λάβεις
υπόθεση σου
οχι δικη της,οχι του γραφιά της και του σκλάβου της που την απωθεώνει
κι όσο για τη σταγόνα ναι δεν δεν ειναι βροχή
μπορεί να ναι και το δάκρυ
μπορεί να ναι η πρωινή πάχνη
μα αν πάυεις να ορίζεις τη σταγόνα
τοτε κι αυτή θα γίνει το σημείο εκκίνησης
υπ ευθύνης σου
όχι του ουρανού,οχι των καιρικων φαινομενων,και των μετεωρολογων
υπ ευθυνης σου
να ατενισεις μεσα της το χρώμα που ολοένα σου διαφεύγει.


κι οσο για το ακανθινο στεφάνι στον κορμό των ρόδων
σκύψε να μυρίσειςταχα μου για να το κοψεις
επικίνδυνα σημεια
αυτό είναι η ποίηση
να πλησιάζεις με δολο το καθετί
να θες να σπαραξει απ τη μαυρη μοναξια του
που δεν σ ειχε και δεν το χεις
κι οσο σπαρασσεται η ζωη απ τη ζωη
να υπάρχει το σημείο εκείνο να υπενθυμίζει
πως μια λέξη αν αφαιρουσες  ειτε μια σταγονα απ το παραθυρο
η ζωη σου,η ζωες μας
θα ταν αλλιώτικες.

-Ό,τι Πλησιάζεται -

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2015

Μονόλογος εν απραξία.


0ι ποιητές δεν είναι οι εργάτες του λόγου.
Και στ αλήθεια
δεν ήταν ποτε΄.
Γιατί θα πρεπε;
Δεν το κατανοώ.
Σκηνοθετώντας αινίγματα, βεβηλώνουν το μόνο υπαρκτο.


Το ανεξήγητο.Με πλήρη επίγνωση κεχαριτωμένοι/α.
Και το πληρώνει η έρμη η λεξικολογική καταγραφή ανα τους αιώνας.
Συμπαθάτε με,μα εργάτης του ανεξήγητου δεν υπάρχει.θα στο εξηγούσε σαφέστερα κι ο πιο αργόστροφος φυσικός.Κι όποιος πίστεψε ότι για λίγο σκηνοθέτησε κάτι
Τα πράγματα είναι πιο απλά
.Στήνω το αίνιγμα για να με θελήσεις εσύ ναι.
Για να βεβηλώσουμε μαζί τον έρωτα ,επίσης.
Υποδυομενοι κάτι που δεν θα γίνουμε ποτέ μα ήμασταν και ήδη ναι.
Αλλά σκηνοθετώ το αίνιγμα από καταβολής κόσμου,μονάχα η εποχή του μύθου
άλεσε το λόγο
Εμείς μονάχα το παράλογο γεννάμε κι
Ό,τι έχουν να πουν οι λοιποί ποιητές
έχει ήδη ειπωθεί στη σάρκα και στα πάθη της.
Στο δίπλα κενοτάφιο
στο χορτάρι που σήπεται πριν έρθει το άνθος .
----------------------------------------------------------------
δεκ.2015,πελόπιον,αρχ.ολυμπία,αννα βασιλικη παπαδιονυσιου

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2015

Σκωπτικόν του ΝοΕΜΒΡΊΟΥ ------------------------------------------------------------------------------------


Ομορφος οποιος επιστρεφει σε χορταριασμενο δρομο για το σπιτι
κι ακομα ωραιοτερος αυτος που ομως κιναει σε καμμενη γη
γιατι σε θαλπωρη κι αγαπη στεργει ο πρωτος και θα βρει γαληνη
κι ο δευτερος πασχει να την στεριωσει παλι απ την αρχη
κι ειναι κι ο τριτος που καμωνεται πως καθεται
ξεκουραστα μοιραζεται το βιος των αλλων δυο
ειν ο γραφιας της ιστοριας,που του τυπου πλαθεται
κι η ληθη φύΛαξε για αυτον τον τοπο τον πιο ευφάνταστο.
Αν δεν υπηρχανε οι Τεχνες και τα Γραμματα
ισως και να χαμε να λεμε κατι στα γεράματα...!


--------------------------------------------------------------------------
Αννα.Βασιλική.Παπαδιονυσίου. Νοέμβρ.2015

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2015

Μικρές -και μελανές αλληγορίες

Η τελεία είναι το πιο βίαιο σημείο στίξης
Βίαιο γιατί διασπά τη δυναμική,δεν έχει θέση στην εντός κίνηση
Εντούτοις ανύπαρχτο 
θεσμοθετείται εν είδει αναγκαιότητας για λόγους πλαισίου
Σαν η συνθήκη να χρειάστηκε τον ορισμό της στίξης
για να μπορέσει να ακουστεί διαδοχικά
σαν τα φωνήματα αλλιώς να μην διαφέραν απ την κόρνα του δρόμου
απ το κενό,χωρίς την έννοια της τελείας
Η τελεία μας αφαιρεί κομμάτια που δεν βλέπουμε
κομμάτια που θα αγαπούσαμε αν ξέραμε καλύτερα
κομμάτια που αποχωριστήκαμε και ξεριζώσαμε
γιατί η επόμενη πρόταση προυπέθετε 
-μιαν ανάσα τελικά
κι η προηγούμενη χωρίς τελεία
δεν θα χε ποτέ την απόσταση από το άλλο φώνημα
για να σημάνει εντός μας
Κι όσο για αυτήν την παύση μεταξύ 
τόσο προαπαιτούμενη 
ταυτόχρονη της κατακρήμνισης και της ζωντάνιας
----------------------
13 Οκτωβρίου,2015,Πάτρα
Ά.Β.Π.