τσαλακωμενο

26/11/πάτρα

1.
φυλλα που απείθαρχα γλιστρούν για να σωθούν απ το χειμώνα
κι η γης για να τα πάρει και βαθιά για να τον αγαπήσει
την ώρα που ξεμένουν οι άνθρωποι των δρόμων στο χαλάζι
γύρω από το χώμα

σκυφτά κι αγκαλιαστά να προσκυνάνε
αυτή που όλοι οι χορτασμένοι την παραπετάνε
-σε μια φωτιά σκουπιδοτενεκέδων τη γαλήνη

2.
τα φύλλα όμως ούτε και των δέντρων δεν ρωτούν κανέναν
πριν κάποτε αποφασίσουν διαπαντός να εγκαταλείψουν
απείθαρχα όσα ποτέ δεν τα θελήσαν για τη δύναμή τους

μα ουτε και το χώμα της σαρκός τους δεν τα θέλησε στ αλήθεια
κάθε φορά μονάχα που θανατερά τα αγκαλιάζει κάτω από τον ήλιο
κάτω από τη γη μονάχα τα αγκαλιάζει πια κι ούτε θυμάται

3
έτσι κι η ίδια η καρδιά ούτε ρωτα
καθώς απείθαρχα γλιστράει κι από τον ήλιο
λίγο προτού εγκαταλείψει δια παντός , αυτό που την εγκαταλείπει
κι ας αγνοεί κι αν την αγάπησε ποτέ ή αν τώρα τη λυπάται

ούτε ρωτά τους ουρανούς που σβήνουνε μπροστά της
κι ας λένε άνθρωποι και ουρανοί πως μεσα στο χειμώνα
ότι δεν πέθανε στ αλήθεια
πως μόνο έγειρε σε μια φωτιά στο δρόμο και κοιμάται

και λέν ακόμα
πως έτσι μόνο πρέπει να ξεκουραστούν οι χτύποι της
δοσμένοι στην αγάπη
γιατί εκεί μεσα στην αγάπη μοναχά έβρισκε τη δύναμή της
τη δύναμη της που την τάραζε πιο πάνω κι απ την ομορφιά της.
----------------------
σύνθεση/α.β.π.

Απο του φθινοπώρου τα πηγάδια

Απο του φθινοπώρου τα πηγάδια
---- ----------------------------------
Δεν προφερε το παρελθον στους κηπους ένα χαδι
Μια θλιψη αγερωχη μοναχα πια
πορευεται με το κεφαλι της σκυμμενο

Καποτε που γενναια υψώνονταν να βγάλει το τραγούδι/
Και απ το τραγουδι ο λυγμος στον χτυπο τώρα λεει
‘’  θα σε περιμένω’’

Τώρα σκυφτή η θλίψη από το παρελθόν
στους δρόμους τώρα χάνεται
και ξένοι τώρα Την περιμαζεύουν

Κι οι ανθρωποι τρομαζουνε αμα την βρουν μπροστα τους
κι αμα τη συναντησουνε Τρομάζουνε και φεύγουν

Οποιος δοκίμασε τον έρωτα στη σάρκα
Πάντοτε δοκιμάζεται

-Στα φυλλα που χει το φθινοπωρο.
------------------------------------------

/μετά από συγκίνηση βαθιά της ταινίας του Παντελή Βούλγαρη/
άννα βασιλική παπαδιονυσίου/7 οκτώβρη 2016,το σωτήριον έτος/
----------------------------------------------------------------

Του καημοῦ τα γιατροσόφια

Του καημοῦ τα γιατροσόφια
------------------------- Χαραγματιές Χαράματα---------------

Δεν περιστρεφεται ο καημος,
Δεν περιφέρεται.
Μονάχα παραφέρεται στα φώτα,

και μοναχά προφέρεται τις νύχτες.
Που μοιάζουν διχως πεθυμια
κι ας ειν γεματες πίκρες

Δεν επιστρέφει ο στεναγμός
Στ ωραίο το φίλημα σου,
Μονάχα παραφέρεται στη μνήμη.

Και μοναχά προφέρεται τις νύχτες,
που μοιαζουν διχως πεθυμια
κι ας κάθονται σιμά σου.

Κι εσυ βαμβακι γινεσαι
Κάθε ώρα στην ψυχή μου,

Για να βαστάς το αίμα μου
στη φλέβα που όλο χύνει
όσα πια τώρα χάθηκαν.

Πια σε φοβαται κι ο καιρος
Σε τρέμει κι η γαλήνη.-
--------------------------------------------
αννα-βασιλικη παπαδιονυσιου, 1/10/2016/ Χαραγματιές χαράματα

//Στην περιφορά της γης.//

μες στο θαμπό κι ανήλιαγο σκοτάδι των ματιών σου
παράτησα το ξέφωτο του ψεύτη αυτού του κόσμου
κι είδα τις πρώτες μου χαρές κι είδα τις πρώτες πίκρες

και ζήτησα το βλέμμα σου να μάθω τη χαρά μου
και ζήτησα το βλέμμα σου να μάθω να πονάω

πώς είναι θε μου ο κόσμος μου μαθαίνοντας μαζί σου
κι εσένανε μαθαίνοντας , καθώς τον αγαπάω

τη μια στιγμη να αναρριγάς καθώς κοιτάς τ αστέρια
την άλλη να γκρεμίζεσαι θέλοντας να τα φτάσεις.

------------------------------------------------------------------------
αννα-βασιλικη-παπαδιονυσιου,29-09-2016-πάτρα

Ακούγοντας τις νύχτες της Αρλέτας./ ποίημα εκ του σύνεγγοις

----------------------------------
στο πέτρινο δωμάτιο με τ ασπρα νυφικά
καποια νεράιδα χτυπησε την πόρτα
σκονη πετάχτηκε της σκούπησε τα μάτια
κι εκείνη πέταξε γι αυτά και μονο ολα τα χρυσαφικά της

στο κέδρινο δωμάτιο με τα καφέ παλτά
κάποιος ώριμος κάστορας χτύπησε την πόρτα
ξυλο πετάχτηκε του έτσουξε τα μάτια
και πέταξε για αυτά και μόνο όλα τα σύνεργά του

στο πύρινο δωμάτιο με τα δάκρυα τα καυτά
τα νυφικά και τα παλτά καήκανε μαζί
και τα χρυσαφικα ,τα συνεργα 
τα εφαγε ο σκώρος

και μοναχά στη λήθη έχουν σκονιστεί
ή ίσως προσεύχεται γι αυτά
κάπου μακριά ένας νεωκόρος

και πάει κι η νεράιδα και στ αστρα πια κοιμαται 
κι ο ώριμος καστορας στον κάμπο νύχτα μέρα στηνει ένα πηγάδι

μα εσυ αγέρα ξέπνοε που σ ειχα για δικό μου
σε κλεψανε τα κύματα κι έφυγες απο μένα
και από τότε πια κανείς δεν χτύπησε στο σπιτικό μου
------------------------------------------------------
αννα βασιλική παπαδιονυσίου/σεπτέμβρης/βροχής μάγισσες με ομπρέλες/

Αρχή φόρμας

Του ρίγους του αποψινού

Του ρίγους του αποψινού/
--------------------------------------------------------
Είχε κι αστέρια μες του κόσμου τις θηλιές
Και το βάθος του μαύρου του πελάγους είχε
Κι είχε κι όλα τα άνθη ενός κήπου αφρόντιστου
Πάνω στο φόρεμα της
Είχε και πελαργούς απάνω στις ραφές
Φωλιές, κι ανοιγμένα πηγάδια είχε
Και τις ρυτίδες σ ένα βλέμμα-κύματα από άγνωστα νησιά ΄
Κι είχε και τον αγέρα απ τα μαλλιά της
Μα δεν ήταν μιαν όμορφη γυναίκα για να αγαπηθεί
μήτε και που ήταν το περπάτημά της
μήτε και πού ήταν κάποιο αλαφρό αεράκι να νοιαστεί
για την ψυχή μας μήπως κακοπάθει
Η θλίψη ήταν μοναχά του ρίγους του αποψινού
και το τραγούδισμά της.
------------------------- ------Άννα Παπαδιονυσίου
------------------------------------------------Πελόπιο,Αρχ, Ολυμπία

Κι εδώ μονάχοι/Μια Επωδός Ακόμα....

Η πιο βουβη πανσέληνος του αυγουστου
δάκρυα -που γραμματα κιτρινισμένα
φυλλομετράνε στάλα-στάλα την καρδιά μου,
και κοβεται ο σελιδοδειχτης σαν διαβάζουνε για σένα.

Μαζί με τον σελίδες κόβονται και τ αστρα.
Το μαύρο της σταλαγματιάς μου εκεί πάνω
δάκρυ και δάκρυ ανέσπερο το δάκρυ των κεριών μου
για μια γλυκιά θλιμμένη Παναγία στην πανσεληνο του αυγουστου
που ασπαζομαι μ ενα υψωμα απ τη ζύμη των χεριών μου
Μαζί με το ύψωμα ζυμώνεται και με μια συστολή το σύμπαν.
Και κοβονται μαζί με τα αστρα και με τα ζυμάρια μες στο σύμπαν
Και κόβομαι μαζί κι εγώ
σελιδοδείχτη το σελιδοδείχτη ,
Καθώς ασπάζομαι ολάκερο τον ουρανό για σένα-
Με κάθε μνήμη.
-----------------------------Σύνθεσι/Άννα Παπαδιονυσίου/Πελόπιο-
Τίτλος /Κι εδώ μονάχοι/Μια Επωδός Ακόμα....

Γραφές της άμμου 1.

Γραφές της άμμου 1.
---------------------------------------------------------
Έγραψα χθες στην αμμο το κορμί σου
να το βαστάξω πάνω μου στης αμμουδιάς την ψίχα

μα η βούλησι των ουρανών με δόλο πάντα
καλύτερα με γνώριζε ΄
κι οι αλμυρές αγκάθες κάθε πεπρωμένου
Ως του άνεμου τα χέρια΄
-Ήταν δυνατότερα.
------------------------------------------------------
Άννα Βασιλική Παπαδιονυσίου,Πελόπιο/Αρχ.Ολυμπίας/Αύγουστου

Του Αργόσυρτου Και Θαλύσιου Ιουλίου

Toυ Αργόσυρτου Θαλύσιου Ιουλίου, 2016
20/07/πελόπιο /ολυμπίας]
------------------------------------------------------------------------------------
Αν έτσι ήταν η μοναξιά, θα δέχονταν κι ο ουρανός την ομορφιά της
---------------------------------------------------------------------------------------
Ιστός αράχνης φεγγαροκατοίκητης
Ετούτη η βροχή
Κι ο έρωτας να πλημμυρίζει τα πηγάδια

Κι αυτό που Ο ύπνος της παραφοράς
ξεπλέκει Όταν ξημερώνει απ τη βροχή
στον ουρανό το ράβει κάθε νύχτα σε δεμάτια
Κι έτσι λοιπόν με συρραφές από τον ξάστερο ουρανό
να ντύσουμε πάντα τολμάμε
τα πιο ωραία μας χέρια Τα ακατοίκητα
στα πιο αγρια σκοταδια
Κι έτσι λοιπόν από τις ίδιες συρραφές
κι από τον ίδιο ουρανό
σαν ξημερώνει και σαν να τανε σφουγγάρια
τα δάκρυα μας ξεπλένουμε τα φεγγερά
για δυό που μας αγάπησαν και μας τα πήρε η ζωή
αγαπημένα μάτια.
---------------
Τεταρτη, 20 Ιουλιου, 2016, αννα βασιλικη παπαδιονυσιου,
τόπος αρχαία ολυμπια, πελόπιο

Στα απόμερα

Οι δρομοι που ξενυχτησαν στα ματια μας
Που ξημερωθηκαν κ ακομα μεθυσμενους
Και λατρεις μες στα ξεφωτα μας βρηκανε
Με τον καημο συγκαθιστους
Και πλαγιασμενους

Οι δρομοι που μονο στα ματια μας υπαρχουνε
Και μοναχα απο μας απλωνονται στα μηκη
Και μονο απο οσα ματια μας ρημαξουνε
Θα μεινει απ αυτους ενα χαλικι
μεσ απ τα δακρυα μας θα φεγγουνε ως παντοτε
Και θα μας δινουν τοπων τοπο στα ονειρα μας

Εκεινα που προσμεναμε να ζησουμε
Να μας ποτισουνε βροχη απο την ασφαλτο
Να ξεδιψασουνε την αγονη
Την αγονη και τη φιλερημη καρδια μας
Οι δρομοι που θα πρεπει να αγαπησουμε
Τοσο ωστε
Οταν κουβαλαμε τις στροφες τους
Να μαθουμε ποσο ο πονος ειν ο ιδιος μας ο θανατος
Αμα βαρυγγομαμε στις ρωγμες τους
Οι δρομοι αυτοι που τοσο θ αγαπησουμε
Για να μπορουμε ν αποχωριστουμε ....
Ξεροντας
ποσους δρομους θε να ριξουμε στ αζητητα οσο στα ματια μας απο τα ματια μας μαθαινουμε
Ποσο μακρια ποναμε κι ως τα περατα
Ποσο μακρια ποναμε και δεν ζουμε
---
αννα βασιλικη παπαδιονυσιου,25ιουλιου,πελοπιο αρχαιας ολυμπιας-στα απομερα

Η αλμύρα και τα χρόνια

--------------------------------------------------

Τ αλάτι και τα μάτια σου
- η αλμύρα-
στις όχθες των κυμάτων και των θαλασσών

θαμπά γυαλιά απ την πικρή μας μοίρα
κι η υπαρξή μας μαύρη καπνοδόχος
στα ξωκλήσια των κεριών

αμαρτωλών αγίων
που ποτέ δεν εξαργύρωσαν αθανασίες
με τα συντρίμια των πιο μακρυσμένων δρόμων
και με τα συντρίμια των καιρών

θα ταν η ύπαρξη μας οι δικοί μας δρόμοι
ή θατανε το μνήμα μιας ανέραστης καρδιάς

όπως χτυπούν απελπισμένα οι ταχυδρόμοι
κιβώτια άδεια μιας καθημαγμένης μοναξιάς

λες κι ύστερα γυρνάς αλλού το βλέμμα
κι απόμεινα να σκαρφαλώνω στα μαλλιά σου
λες κι ήτανε οι όχθες των κυμάτων ή των θαλασσών

''Ας μείνουμε στης πλάνης μας να παραδέρνουμε το αίμα
κι ας μας ρουφήξουνε τα χρόνια στις ρυτίδες των λυγμών''

το αίνιγμα σου ,σού πα δεν θα καταλάβω
μόνο δυο κόμπους στα μαλλιά σου πλέκω ακόμα
κι είναι πικρό το αίνιγμα σαν το πικρό μου στόμα

όμως ακόμα την αλμύρα στη ματιά σου
καθώς το ξεχασμένο νήμα της ζωής μου
λίγο προτού κοπεί στον άχαρον αιώνα
πάντοτε θα προσμένω και θα καρτερώ
-------------------------------------------------------------------
Σύνθεση//Άννα-Βασιλική Παπαδιονυσίου
Ημέρα Πέμπτη //18 Φλεβάρη//2016//
----
/τόπος: όπου η μνήμη ανταγωνίζεται τη λήθη.''

Επιστολή από την άγρια ληθη

Τι κι αν οι αγερηδες σου τρεμοσβηνουν το καντηλι

Τι κι αν νεκρος θα σιγοσβηνεις ς ως  το τελος

Ένα σου ονειρο κι αν εμοιαζε με βελος

Καποτε που σημαδευε δακρύβρεχτο μαντήλι

Οσα περασαν οσα φυγαν  κι  οσα πανε

Θα ταν  γεφυρι σ οσα θα ρχονταν σε σενα

Χωρις εσενα ξενος  κι απ τα περασμενα

Χωρις εσενα και χωρις εσενα και χωρις εμενα

Όλα τα ροδινα ,τα αγκαθια και τα πικραμενα

Σε μια νεροσυρμη του χρονου καποιας  κοιτης

Μιας μνήμης που δεν οριζε κανενα

Στα ημερα, στα αγρια , και τα απατημενα

Μιας μνημης που δεν οριζε κανενα

Τι κι αν οι αγερηδες θα σε σκορπισουν κι από μενα

Κι αν ως το τελος μες στο βλεμμα που χει καποιο κυπαρισσι

Κατω απ το χωμα θα μαι  αναξιος για σενα

 κι  ο θανατος θα ναι μια λεξη για οσους ζωντανους

δεν εξαργυρωσαν  το κλαμα με τη ζηση.