Τετάρτη 25 Ιουνίου 2014

Δικλείδες Ανασφάλειας

https://www.youtube.com/watch?v=UwOpokeTQF4

Κάποιος με σκοτς στον ύπνο μου[Unwesen]



Εἶσαι ὄ,τι δέν εἶσαι
μά ἐντός μου μένεις
-im meinem-
Ἀπροσπέλαστο που εἶσαι
καί ἀλλάζεις κι οὔτε εἶσαι
μα καί ξανά εἶσαι ἔδώ.

Το μαζί πολλῶν ἐδώ
Gemeinsam.
Ἀνηρημένο παρόν
Geoffbarten sprache
-Αποκεκαλυμμένη ὀμιλία.-
Ἀνηρημένο παρόν.
Υπαρκτό καί ἀναπόσπαστο
Καθόλου.
Μηδέν περιεχομένου
μα και καθόλου ἀκέραιο
Ἀδιάκριτο ἐκκρεμές που μας διέπεις
Μεσάνυχτα
Μέσα νύχτα

Μαζί ἐμείς πάλι.
Να προσθέσω και να αφαιρέσω
Το ἴδιο να κάνεις κι ἐσύ
-werde gewahr-
Κάνουμε ἔρωτα στό χώμα
Εἰσδύω ἐντός σου
Βγαίνω κι ἐπιστρέφω σε μένα πάλι
Ταξίδι ὁ γυρισμός και λάμπει σαν φανάρι.
Αὐτοδυναμία/παραφορά/καταστροφή.

''Θέλω να πεθάνω''σου εἶπα
''και νά μαι ἔνα ἐκεί που δεν εἶμαι''

''Θα πεθάνουμε μαζί''εἶπες
Και με τοποθέτησες στις παλάμες σου
Ὑπό τον οὐρανό τόν ἀστροφώτιστο.
Φιληθήκαμε δύο μηδέν συν ἄπειρο.

''Πάσχαμε ἀπό ἀντιθέσεις ''εἶπα
''πάσχαμε ἀπό ὕπαρξη''

''Μα τώρα κοίτα''εἶπες
''Νοσοῦμε ἀπό ανυπαρξία''...
Κι ἔνα τσιγάρο έστριψες και μου δωσες μια γουλιά σκοτς.
στο κέντρο του Μανχάταν.

Machte,εἶπα
Unbedingte,ἀπάντησες.
και πήραμε το δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς
Καθένας καί μέσα του.
Sicherheit!
Un wesen

-Unwesen.

Τρίτη 10 Ιουνίου 2014

Ικεσία στη Γλυκιά Θαλασσινή

-------------------------------------------
 Χάραζε γλυκοχάραμα από μέλι
 Θάλασσα,ασφόδελοι και στάχυα
 Τη μεταμέλεια  αρμυρού κυμάτου μες στα μέλη
 Είχε, και στην καρδιά τα βράχια.

Ήτανε στη ματιά της ξωτικιά κι αλαργινή
 Κάπου χανόταν πάντα, κάπου λησμονιόταν
 Σε ένα τοπίο που η τρικυμία συναντιόταν
 με το θέρος, κι όλοι τηνε λέγανε Θαλασσινή.

 Σε ένα καίκι ερωτεύτηκε το γλάρο
τάιζε τ όνειρό της ψίχουλα ψωμί
Θα τανε κάποτε η ματιά της αστραπή σε φάρο
Και όλοι την καλούσανε Θαλασσινή.

 Θαλασσινή εσύ μάγεμα και όνειρο της πλάσης
Μην λησμονήσεις τους πιστούς σου της θαλάσσης,

Πού χουμε όλοι εμείς τη μεταμέλεια στα μέλη
 Και στην καρδιά τα στάχυα
Βράχια η ζωή και κρύα ανατριχίλα
 Πρωτόγονοι ανυπεράσπιστοι του ήλιου
 Τίποτα δε μας απομένει να μας μέλλει
 Γλυκός ο θάνατος και η ζωή μαυρίλα*
Το πέρασμα μας,το κροτάλισμα ενός γρύλλου
 Τίποτα,τίποτα και κρύα ανατριχίλα!

 Ώσπου η Θαλασσινή δακρύζει στα όνειρά μας
Νωπά να λαμποκόβουν τον αιθέρα
 "Γλυκιά η ζωή!'' μας κραίνει ''και ο θάνατος σιμά μας
γεύση αρμυρή απ την αιώνια μέρα''
' Ω εσύ,γλυκιά Θαλασσινή μας
 πώς ξέρεις πάντα,ω πάντα,να μας συνεφέρνεις;
 Ποτέ μην λησμονήσεις τους πιστούς σου
που μοιάζουνε στον γλάρο που ψωμί του φέρνεις.

 Έτσι κι εγώ σ αυτήν εδώ την προσευχή μου
 μονάχα γύρεψα από τη Θαλασσινή μου
να μην πεινάσει ο γλάρος στη ζωή μου. . .

Ποτέ μην λησμονήσεις τους πιστούς σου της θαλάσσης
ποτέ μ ακούς; Θαλλασινή γλυκό όνειρο της πλάσης! –
------------------------------------------ *παράφραση αντιστρόφως στίχου του Σολωμού ------------------------------------------

Μετά την Πλαζ,στη Μαρίνα της Πάτρας.Άννα Βασιλική Παπαδιονυσίου 9/06/2014

Λάθηρα

----------------------------------------------------------------
Δειλινώ την καρδιά μου απόψε
να γιομίσει αστέρια το στήθος μου

Δειλινώ τον εαυτό μου απόψε
και αστικώ τα Σάββατα.
Τις Κυριακές χαραμίζω το σούρουπο
-- το ξεγελάω-με δυό παραπάνω αναπνοές
καθώς εσυ πάντοτε έκρουες 
Βέλη είναι οι λέξεις να καρφώνονται οι ανάσες  ρε,
προτού λίγο προτού τις πάρουν τα φιλιά του ανέμου
κι ο Σαραντάρης ήξερε πότε γινόταν η ζωή και πότε ξεγινόταν

Υπεραστικώ τον εαυτό μου απόψε
και φυλακίζω τα λάθηρα της γλώσσας
που μου ήρθε ακάλεστη
και ανυπόμονα ερημική
Υπενθυμίζω στα παραδεδομένα λεξικά τι πάει να πει
επίμονα να τα λιθοβολείς με παραάμιλλα της συνειδήσεως και παίγνιο
-- Αγάπη.
και αστικώ τα Σαββατα και υπεραστικώ τον εαυτό μου
σαν για τ αλλου άλλο να μην ολπίζω
Κι όσο για να γιομίσει αστέρια ο ουρανίσκος μου
θα δειλινώ το πιοτό μου
κι όλοεν στα παραάμιλλα τα λεξικά του ανέφιχτου θε να στριφογυρίζω.
Ακάλεστος.

----------------------------
Άννα Βασιλική Παπαδιονυσίου.6/06/2014

Ανάδρομος Άρης



κάποτε θα ρθουν οι καιροί να πούμε
πως προσευχηθήκαμε ατέλειωτα μερόνυχτα για να μην υπήρξαμε
και όμως δεν θα χουμε ζήσει
ούτε ένα δευτερόλεπτο περιμένοντας

γιατι θα ταν τότε κάθε μέρα χειροβομβίδα η καρδιά μας στον ουρανό
στους κατασταλτικούς μηχανισμούς που μας διέπουν ολόκληρους
στα μάτια των άλλων που γύρεψαν να εξουσιάσουν τα δικά μας
σαν έρωτες,σαν αναστεναγμοί,σαν κουκκίδες,σαν πανό,σαν μπάτσοι στα εξάρχεια,σαν δημιοι,σαν δημιοσιογράφοι.

κάποτε θα ρθουν οι καιροί να πούμε
πως προσευχηθήκαμε ατέλειωτα μερόνύχτα για να μην καταφέραμε 
να έχουμε υπάρξει
αδειάζοντας κάθε λεπτό απο την ευδαιμονία του σήμερα,για να μην ξεχάσουμε εκείνη την πόλυ μπαγκ με τα σκουπίδια να πετάξουμε καθώς αναχωρούσαμε για κάποιο άλλο μάταιο κι αυτό ταξίδι
κι όμως δεν θα χουμε ζήσει στην εξώπορτα
και τα τρένα θα καπνίζουν βαριά τσιγάρα,φτηνά σαν τα δικά μας
που όσο κι αν θέλαμε να τελειώσουμε μαζί τα αφήσαμε ο ένας εδώ
ο άλλος πιο πέρα σε χωριστά τασάκια.
και θα χουμε υπάρξει
όχι στην εξώπορτα
μα σε ενα πλατύσκαλο πιο μόνοι κι απο την φωνή που σαρκώνεται στο ύφος του περιπτερά που σε ρωτάει τι θελετε παρακαλω..ορίστε..κυριε..
και θα ναι αυτή η ώρα η ίδια σαν και τότε που χαμε αγαπηθεί
μα δεν το ξέραμε ποτέ.
καποτε θα ρθουν οι καιροι για να το πουμε κι αυτο
μα θα λειπουμε 
εγω θα νομιζω πως εχεις παει ''απλα για τσιγάρα''
εσυ θε λες πως εχω παει για ενα τσεκ απ στον οδοντίατρο
κι οι προσευχες μας θα ναι εκεινα τα ατελειωτα τα μερονυχτα.
που δεν υπήρξαμε.
kι ισως εντέλει να μην υπήρξαν ούτε κι αυτα
σαν είρωνεία του συμπαντος ή της ζωής αν θες.
Ε και; ; ; 
-----------------------------------------------------------1/05/2014

Προφορικόν κι απρόφερτον.

κι οταν οι λεξεις θα χουν ειπωθει με χιλιους τροπους
ας επινοησουμε ξανα την προφορα της σαρκας 
μονο θυμησου σωμα στης σιωπης τους κροτους
να σαι το ιδιο παραφωνο οπως τοτε που μιλουσες

γιατι σαν θα ρθει εκεινη η ωρα και συναντηθουμε
θα πρεπει κι η γαληνη σου να τριξει το σκοταδι
τοσο που κι οι αρμονικοι οι υποκωφοι της νυχτας
να μην συντονιστουν ποτε στις ικεσιες του Αδη

Μα αν δεν σταθεις παραφωνο ή εκστατικο εμπρος μου
αν στην ασφαλεια αρκεστεις που χει το στερεο βαθρο
τη γλωσσα μου που θα θελα ποτε να μην ξαναβρω
θα την δεχτω σαν να τανε να στερηθω το φως μου

θα ξαναρχισω τη γραφη,πικρα υποχωρωντας
κι απο την ιδια τη ζωη που θα μοιαζε υπερβασεις
αν εφευρισκαμε ξανα την προφορα της σαρκας
το αγριο ζωο μεσα σου,εντος μου να διαβασεις

θα ξαναρχισω να μιλω,με εκεινες τις συμβασεις
αρτια χειρωνακτας ποιητης φιλαρεσκος της πληξης
που ηδονικα αποσωνοντας το τελειωμα μιας φρασης
περιγελος καταντησε της υπερφιαλης στιξης

μα αν μου οριζαν και λιγο πριν το τελος να διαλεξω 
λεξεις με στομφο στυλ ειρμο η σαρκα απο μια σαρκα
ακομα ο κακοριζικος θα πονταρα με τρομο
στο απροφερτο σου της αφης την τελευταια μου μαρκα.

Επιστολή,Συρράπτοντας φράσεις απο την Εισαγωγή της Φαινομενολογίας του Πνεύματος του Έγελου,αυστηρα οι δικές του φράσεις.απο μετφρ.Φαράκλα.

Αλ,
Είναι γνωστό ότι ο καρπός διευκρινίζει ότι τα λουλούδια είναι μια ψευδής ύπαρξη του φυτού και μπαίνει στη θέση τους ως αλήθεια τους.Kάπως έτσι κι οι σκέψεις μου όλο αυτό το διάστημα.Ο μεν αντίλογος προς ό,τι θα ήθελα να εκφράσω σε τούτη την επιστολή συνήθως δεν αυτοκατανοείται κατ αυτόν τον τρόπο,η δε συνείδηση που τον προσλαμβάνει,δηλαδή εσύ εν προκειμένω,δεν ξέρει πώς να τον ελευθερώσει, ή να τον κρατήσει ελεύθερο από την μονομέρεια του και να αναγνωρίσει αμοιβαία αναγκαίες στιγμές που όντως υπήρξαν μεταξύ μας κάτω από το πρίσμα των αντιδικούντων και εναντίων.Η δε απαίτηση παρομοίων διευκρινίσεων καθώς και η ικανοποίηση τους περνιούνται εύκολα για ενασχόληση με το ουσιώδες τούτης της επιστολής. Αν όμως μια τέτοια αντιμετώπιση δεν λογίζεται μόνο ως αφετηρία της επιθυμίας μου,αν λογίζεται ως η ενεργός επιθυμία,πρέπει στην πραγματικότητα να καταχωρηθεί στις ευρεσιτεχνίες του λόγου εκείνου,που επιτρέπουν να παρακάμπτουμε το ίδιο το θέμα και να συνδυάζουμε τη φαινομενικά σοβαρή και επιμελή ενασχόληση μαζί του με την εν λόγω δοκούσα αμοιβαίως απαλλαγή από αυτήν.Το δε γυμνό αποτέλεσμα όσων αναφέρω προς το άτομο σου είναι το πτώμα που άφησε πίσω της η τάση να σου μιλάω ακόμα.Έτσι και η προσωπική σου διαφορά με τούτη την τάση είναι μάλλον το όριο του συγκεκριμένου θέματος της επιστολής.Να συνεργασθώ ώστε η τέχνη μου να έρθει πιο κοντά,στη μορφή,στο στόχο να μπορεί να αφήσει το όνομα της φιλίας του επίσταμαι και να είναι ενεργό επίσταμαι,αυτή υπήρξε η πρόθεση μου εξ αρχής.Το να δειχθεί ότι έφτασε ο καιρός να αναχθεί η τέχνη μου στην επιστήμη θα ταν λοιπόν η μοναδική αληθινή νομιμοποίηση των εγχειρημάτων μου αυτών τόσο διάστημα από την επιστροφή μου στην πόλη μου που εντέλει αυτόν τον σκοπό έχουν,γιατί κάτι τέτοιο θα τεκμηρίωνε την αναγκαιότητα του σκοπού μου,μάλιστα θα τον εκπλήρωνε συνάμα. Όταν εντοπίζω το αληθινό σχήμα της αλήθειας όσων προτίθεμαι να σου εκφράσω σ αυτήν την αναπόδραστα καυστική επιστημονικότητα-ή το ίδιο είναι,όταν ισχυρίζομαι ότι μόνον η εύνοια σου είναι ίσως το υπαρκτικό στοιχείο της αλήθειας-ξέρω καλά ότι φαίνεται να αντιφάσκω με μια παράσταση και τις συνέπειες της,που η έπαρση μου τούτη είναι τόσο μεγάλη όσο και η διάδοση της στην πεποίθηση της εποχής και των ημερών αυτών.Μια διευκρίνηση σχετικά με αυτήν μου την αντίφαση δεν φαίνεται λοιπόν περιττή' αν κι εδώ δεν μπορεί να ναι τίποτα παρά μια βεβαίωση για σένα,ακριβώς όπως αυτό που αντιμάχεται.Όχι η έννοια του απόλυτου της επικοινωνίας μου μαζί σου,αλλά το συναίσθημα κι η εποπτεία του οφείλουν να χουν τον λόγο και να εκφράζονται. Το ωραίο,το ιερό,αιώνιο,η θρησκεία και η αγάπη είναι το δόλωμα που απαιτείται για να δοθεί η όρεξη για δάγκωμα!Όχι η έννοια αλλά η έκσταση,όχι η ψυχρά προιούσα αναγκαιότητα του θέματος αλλά ο αναβράζων ενθουσιασμός είναι δήθεν η μόνη και προιούσα εξάπλωση της περιουσίας της υφιστάμενης ουσίας της επιστολής μου προς το άτομο σου.Και ειλικρινά,χρειάσθηκε πολύς χρόνος ώσπου η διαύγεια να εισαχθεί στην κλεισούρα και στην συγχυση μου όταν επέστρεψα εδώ, όπου φυσικά διατελούσε η αίσθηση του ενθάδε,και να θεωρηθεί ενδιαφέρουσα και έγκυρη η προσοχή μου προς τα παρόντα ως παρόντα. Όμως,όπως υπάρχει κενό πλάτος υπάρχει και κενό βάθος,όπως υπάρχει μια έκταση υφιστάμενης ουσίας ,όπου εκχέεται ως περατή πολλαπλότητα απέναντι σου κάθε φορά χωρίς συνεκτική δύναμη,υπάρχει και μια ένταση άνευ περιεχομένου για σένα,η οποία επειδή φέρεται ως αμιγής δύναμη χωρίς έκταση,είναι επακριβώς ό,τι και η επιπολαιότητα.Η δύναμη του νου μου από την άλλη είναι μόνο τόσο μεγάλη όσο και η εξωτερική του εκδήλωση,το βάθος του μόνο τόσο βαθύ όσο τολμά να εξ-ηγηθεί,δηλαδή σε μια τέτοια επιστολή της ώρας να επεκταθεί και να χαθεί. Γι αυτό και όσα δέχονται σκέψεων στον ύπνο είναι στην πραγματικότητα μόνο κενά όνειρα.Άλλωστε,δεν είναι δύσκολο να δούμε πως ο καιρός μας είναι καιρός γέννησης και μετάβασης σε νέα περίοδο.Τέλος,οφείλω να ομολογήσω ότι η ενεργός πραγματικότητα αυτού του όλου εγχειρήματος και όσων αισθάνομαι για σένα συνίσταται ακριβώς στο ότι οι σχηματισμοί εκείνοι,που έγιναν στιγμές στο παρελθόν στο βιβλιοπωλείο με πάσα τυχαιότητα ενέχουσα,αναπτύσσονται και πάλι και αποκτούν σχήμα εκ νέου στο νου μου,πλην μέσα στο νέο στοιχείο τους,μέσα στην αίσθηση που έχει προκύψει. Σε ασπάζομαι, Αννα.

Blues

.

Κάπου παράμερα άγνωστη θρηνουσε το γαλάζιο,
Σαν να χανε τροχιές απ τα καικια
Και να τις εβρισκε μες στο ποτήρι του βυθού.

Εκείνος εραστής των χιλιομέτρων
Της φίλησε τα χείλια
Κι έγινε παρανάλωμα στίχου ενός τραγουδιού.

Καποιοι τους είδαν να περνάνε χέρι χέρι κατω απο ισκιους αστικών θανατων
Τη γέφυρα που χώριζε τη σάρκα από τον έρωτα ,που λιγοι εχουνε ως τωρα απ την αρχη ως απέναντι διανυσει
Κι ύστερα δυο κουκκιδες ηταν που έμοιαζαν να απομακρυνονται μετά.

Αυτή από τότε ο αφρός στην οχθη των πνευματων
Στα ματια του ουρανου
εκείνος αμμοθυελλα καπου στην Αγρια Δυση
Κι οι δυο: του πεπρωμένου τους στοιχειά.

Άννα Βασιλική Παπαδιονυσίου,28/04/2014,Patra.

Αυτοσαρκασμος.---

--.

''η ιθακη σ εδωσε το ωραιο το ταξιδι
χωρις αυτη δε θα χες ταξιδεψει''
κι αμα ακομα εσυ δεν ειδες την ιθακη
κι ηταν καθε σειρηνα εθισμος
πισθαγκωνα σε ανερματιστο καταρτι
κι ουρλιαζες μα δεν πηγες παρα περα
η ιθακη θα σε βρει μια μερα.

ισως καατρεγμενο,απ το ταξιδι,
μα παντα δοξασμενο απο τη μαχη
που ανημπορος καταφερες να φτασεις
απ ακρη σ ακρη στου παραλογου το τερμα
και με δακρυοχαμογελο του νοστου
χωρις παραπονα,η καταρες να ξερασεις
εκει να μοιαζει με γαληνη καθε γερμα

κι αν δεν ειχες την τυχη του Οδυσσεα
να σε προσμενει απ την αρχη και να το ξερεις
μια Πηνελοπη,ενα βασιλειο η απλώς ο Άργος
η να περασεις στην αθανασία
απο τα πιο τεραστια επη των αιωνων

θα χεις απλα την τυχη να υποφερεις
να χανεις κυματα που ομως αλλου θα οριζεις
με διχως βιωμα απο ερωτα ανθρωπων
κι ολα να μοιαζουντ πως και ''για τ αλλου να μην ελπιζεις''

Μα καπου θα σε περιμενει εκει στο τερμα
θα σε προσμενει ηδη και ας μην πολυ το ξερεις
καποια Μαρια,ενα καλυβι η απλως ο Ρόκυ
και ας μην περασεις απ τα επη των αιωνων,
σε αθανασιες η δονησεις μικροφωνων

θα αρκει που η ιθακη σε εδωσε και σενα το ταξιδι
κι ακομα πιο πολυι χαριτωμενο το ανυπογραφο το επος της ζωης σου
μιας και εσυ ανιδεος απ την αρχη ως ακομα
κι ανιδεος ως τα πιο λευκα σου νιατα

περασες το ´κρασατο πελαγος'' για ξυδι
τον ερωτα για ειρωνεια στο στομα
αγκυρα μοναχά τη μουσικη σου
κι ειχες την ποιηση την πιο πιστη σου τρατα

Άννα-Βασιλική Παπαδιονυσίου,07/05/2014.

οκτώβρης 2012.κείμενο.αννα.β.π.,πάτρα.\



[....]Δεν γυρεύω το χέρι σου όχι..Θέλω να μαι μόνη μου και να χαζεύω τους περαστικούς που πηγαίνουν σε μια συνάντηση μόνο για να ξαναγυρίσουν ξεθεωμένοι σπίτι και να σιχαίνονται τον εαυτό τους που είναι ανθρώπινοι..Ενώ θα θελαν όπως κι εγώ να σωπάσουν..Να ναι αδιάφοροι και μόνοι..Δε γυρεύω το χέρι σου όχι..Μόνο μια σκάλα μουσικής να ανέβω στον εαυτό μου πάλι πίσω...Και να πεθάνω εκεί.Μέσα μου.

Δεκάρες.


-------------
''Δυό δεκάρες αξίζει η ζωή ''είπες
''Μία για να τη ζήσεις και μιά για να την πεθάνεις''

Ύστερα το πανωφόρι σου γεμάτο χιονόνερο
ύστερα τα μαλλιά σου πλεγμένη βροχή.

''Κι εγώ έχω μία δεκάρα ''απάντησα
''Μία για να τη ζήσω ή μιά για να την πεθάνω; ''

''Δύο δεκάρες αξίζει η αγάπη '' είπες
''Μία για να την χαίρεσαι και μιά στον αιώνα να τη λιθοβολείς''

Ύστερα τα μαλλιά σου γεμάτα χιονόνερο
ύστερα τα μάτια σου τζάκι να ζεσταθώ.

''Κι εγώ έχω μία δεκάρα'' απάντησα
''Μία για να την χαίρομαι ή μιά στον αιώνα να τη λιθοβολώ; ''

Και πριν φύγεις σου είπα.
''Πάμε μια βόλτα στα παλιά υαλοπωλεία της Φιλοποίμενος...
''Για να δείς το είδωλο σου στον καθρέφτη; '' είπες..
''..εσύ κι εσύ ανάποδα; ''
- ''Ναι ,γι αυτό!κι έτσι να.τη δεκάρα διπλή για να δω''

''Μιά δεκάρα αξίζει κι ο έρωτας '' είπες
''Κορώνα ή γράμματα; Τι διαλέγεις; ''

Γράμματα.Γράμματα.
Γράμματα που δεν στάλθηκαν ποτέ.

--,Αύγουστος 2013.Αρχαία Ολυμπία.

Αν .ή αλλιώς ''Θέλει μαγκιά!''

αν δεν φανταζεσαι εναν κοσμο διαφορετικο
κι αμα την επανασταση δεν εχεις στο μυαλο σου
κι αμα δε βαφτισες ολες σου τις πληγες με χρωματα
τι να σε κανω στο κρεβατι και στα χερια μου?

οταν στα ψεμματα εχω μαθει να αγρυπνω
οταν να κουβεντιαζω με ισκιους χαμενων συγγραφεων
που παρατησαν τη στιξη τους στις ιδεες
που κυνηγουσαν
που παρατησαν βραβεια και νομπελ
για να ζησουν την πληροτητα της ανυπαρξιας
ενω μαχονταν στο ονειρο να αδραξουν πεταλουδες
χωρις αποχη λογικης στον ποταμο του χρονου

αν δεν φανταζεσαι εναν ηλιο πολυχρωμο στη δυση του ουρανου
κι αμα την επανασταση δεν ειχες στο μυαλο σου
κι αμα δε σφουγγαρισες τον πονο σου πανω σε κυλιομενες σκαλες
τι να σε κανω μες στο νου και μες στο σωμα μου?

οταν σε αληθειες εχω μαθει να μοχθω
οταν και να παραμιλω με τα φαντασματα των ποιητων
που παρατησαν την μετρικη τους μες στις χιμαιρες
που ξενυχτουσαν
και παρατησαν τις υστοροφημιες
για να ζησουν την πληροτητα  της δυσφημισης
ενω μαχονταν στα λεπια της σεληνης για δυο φλουδες
χωρις το φτυαρι υπομονης μες στο βουνο του χρονου

κι αν δεν φανταζεσαι κι ενα φεγγαρι ακεραιο πανω απο τις ζωες μας
κι αμα την ουτοπια ποθησες πισω απ τον καναπε
κι αμα οι κυλιομενες σκαλες πηγαινουν για σενα προς τα πισω
πες μου

τι να σε κανω μες στη γλωσσα  και στα χερια μου?

Εγκώμιον


Πλάθουμε όνειρα ξορκίζοντας τη λάσπη
Κι ας είναι το αλεξίπτωτο μονάχα
Που ως τα πιο μεγάλα βάθη στο τέλος θα μας ρίξει
Κι όσα πράξαμε καθώς μια  ευλαβική τιμωρία φωτός
Για να συνέλθουμε από τη μεθη πως
Τάχα ήμασταν πάντα κύριοι του εαυτού μας

Παράλογες συνομιλίες όλο αντιφάσεις τραγικές
με  το υπόλοιπο κορμί της μέσα νύχτας
Ιερουργούμε τις ενοχές με κώνιο και λήθη
Κοινωνούμε τις αγωνίες με κρασί ανέρωτο
Με τους πιστούς της οδύνης
Σε ένα ξωκλήσι της ύπαρξης

Όπου οι άγγελοι στις τοιχογραφίες
Πίνουν αίμα απ το αίμα μας
Κρασί απ το κρασί μας
Κι όπου η λειτουργία είναι βγαλμένη
Απ τα παράπονα ενός ζειμπέκικου κάποιας ταβέρνας άσωτης
Με όλα τα πάθη ωσάν τα  κύριε ελέησον
Κι όλους τους τραγικούς έρωτες με θυμιατό από δάκρυα

Ένα ζευγάρι παπούτσια πριν λιώσουν
Είναι η σκέψη μας
Που τη φορέσαμε ώσπου να πάμε  παραπέρα
Μα ύστερα τα κλείσαμε στο μπαούλο της συνείδησης
Γιατί ο ουρανός  μας θέλησε ανυπόδητους
Και φύγαμε για το ανεξήγητο
Και φύγαμε
και μας πήρε μαζί του



Όπου βουλιάζεις,σκύβει μια αλήθεια να σε σηκώσει
Με ένα σπαθί στο χέρι που σφάζει τη βεβαιότητα

Κι ένα ρόδι στο άλλο να ξεδιψά η απελπισία

Εριστικόν

Θα σε τρομαζε αραγε ο χρονος
-Ο χρονος ένα ονομα σαν όλα τα αλλα-
Ένα τεμαχισμενο ονομα,ονομα παραγωγικο
Κι ενδεχομενως οξυμωρο
]
Θα σε τρομαζε αραγε
Καθως
Τα μαυρα σου μαλλιά γίνονται χιόνι
Από λευκό,κι από μια νιότη που ταν άχρωμη
Ή αλλιως απόλυτα πειθαρχημένη?.

Και χιλιαδες σπασμενοι καθρεφτες να παιρνουν τα κομματια σου
Οι ανθρωποι
Και χιλιαδες χρονόμετρα να κανουν αντιστροφη μετρηση στα ονειρα σου
Οι εργοδοτες
Και να τα φτυνουν στα ρολογια του κοσμου
Στα ρολογια που οι δειχτες είναι πουλια
Μετέωρα του εγκλεισμου,με φτερα κομμενα

Θα σε τρομαζε αραγε η αγαπη
Σε έναν κοσμο που τα δεντρα σκυμμενα
 Προσκυνουν Το βορια
χωρις να υψωνουν τα κλαδια τους ή μια ρίζα
να αποχαιρετησουν εστω
 μια για παντα την ανοιξη?

Θα σε τρομαζε αραγε κι ο πυρετος σου ?
Η μηπως θα ανοιγες το συρταρι και θα γραφες ποιηματα
 χλιαρά σαν το θανατο?
Η μηπως θα ανοιγες το ντουλαπι να παρεις λίγο αλκοολ ή καμια αμφεταμινη?
Η μηπως θα ξεσπουσε ο ηλιος στα ματια σου
Κι εσυ αντι να κραυγασεις το φως
Θα σχολίαζες  σε ένα τετράδιο την αντανάκλαση?

Είναι μια πορτα  που ανοιγοκλεινει με μιαν επιγραφη
 με τεραστια γραμματα ‘’ΟΡΓΗ’’
Η εισοδος στο δωματιο της ειρήνης
Και η σαλα με τα ποιηματα είναι κλειδωμενη
Για οσους δεν αναποδογυριζουν το τραπεζι

-Προσοχη.Ποιητες.
Δεν εχει εδώ Εξοδο Κινδυνου.

Και τα κλειδια,ευτυχώς τα χουν ακόμα οι ανθρωποι του δρόμου.