Μονόλογος εν απραξία.

0ι ποιητές δεν είναι οι εργάτες του λόγου.
Και στ αλήθεια
δεν ήταν ποτε΄.
Γιατί θα πρεπε;
Δεν το κατανοώ.
Σκηνοθετώντας αινίγματα, βεβηλώνουν το μόνο υπαρκτο.

Το ανεξήγητο.Με πλήρη επίγνωση κεχαριτωμένοι/α.
Και το πληρώνει η έρμη η λεξικολογική καταγραφή ανα τους αιώνας.
Συμπαθάτε με,μα εργάτης του ανεξήγητου δεν υπάρχει.θα στο εξηγούσε σαφέστερα κι ο πιο αργόστροφος φυσικός.Κι όποιος πίστεψε ότι για λίγο σκηνοθέτησε κάτι
Τα πράγματα είναι πιο απλά
.Στήνω το αίνιγμα για να με θελήσεις εσύ ναι.
Για να βεβηλώσουμε μαζί τον έρωτα ,επίσης.
Υποδυομενοι κάτι που δεν θα γίνουμε ποτέ μα ήμασταν και ήδη ναι.
Αλλά σκηνοθετώ το αίνιγμα από καταβολής κόσμου,μονάχα η εποχή του μύθου
άλεσε το λόγο
Εμείς μονάχα το παράλογο γεννάμε κι
Ό,τι έχουν να πουν οι λοιποί ποιητές
έχει ήδη ειπωθεί στη σάρκα και στα πάθη της.
Στο δίπλα κενοτάφιο
στο χορτάρι που σήπεται πριν έρθει το άνθος .
----------------------------------------------------------------
δεκ.2015,πελόπιον,αρχ.ολυμπία,αννα βασιλικη παπαδιονυσιου

Σκωπτικόν του ΝοΕΜΒΡΊΟΥ ------------------------------------------------------------------------------------

Ομορφος οποιος επιστρεφει σε χορταριασμενο δρομο για το σπιτι
κι ακομα ωραιοτερος αυτος που ομως κιναει σε καμμενη γη
γιατι σε θαλπωρη κι αγαπη στεργει ο πρωτος και θα βρει γαληνη
κι ο δευτερος πασχει να την στεριωσει παλι απ την αρχη

κι ειναι κι ο τριτος που καμωνεται πως καθεται
ξεκουραστα μοιραζεται το βιος των αλλων δυο
ειν ο γραφιας της ιστοριας,που του τυπου πλαθεται
κι η ληθη φύΛαξε για αυτον τον τοπο τον πιο ευφάνταστο.

Αν δεν υπηρχανε οι Τεχνες και τα Γραμματα
ισως και να χαμε να λεμε κατι στα γεράματα...!

--------------------------------------------------------------------------

Αννα.Βασιλική.Παπαδιονυσίου. Νοέμβρ.2015

Μικρές -και μελανές αλληγορίες

Η τελεία είναι το πιο βίαιο σημείο στίξης

Βίαιο γιατί διασπά τη δυναμική,δεν έχει θέση στην εντός κίνηση
Εντούτοις ανύπαρχτο 
θεσμοθετείται εν είδει αναγκαιότητας για λόγους πλαισίου

Σαν η συνθήκη να χρειάστηκε τον ορισμό της στίξης
για να μπορέσει να ακουστεί διαδοχικά
σαν τα φωνήματα αλλιώς να μην διαφέραν απ την κόρνα του δρόμου
απ το κενό,χωρίς την έννοια της τελείας

Η τελεία μας αφαιρεί κομμάτια που δεν βλέπουμε
κομμάτια που θα αγαπούσαμε αν ξέραμε καλύτερα
κομμάτια που αποχωριστήκαμε και ξεριζώσαμε

γιατί η επόμενη πρόταση προυπέθετε 
-μιαν ανάσα τελικά
κι η προηγούμενη χωρίς τελεία
δεν θα χε ποτέ την απόσταση από το άλλο φώνημα
για να σημάνει εντός μας

Κι όσο για αυτήν την παύση μεταξύ 
τόσο προαπαιτούμενη 
ταυτόχρονη της κατακρήμνισης και της ζωντάνιας
----------------------

13 Οκτωβρίου,2015,Πάτρα
Ά.Β.Π.

Μεταμεσονυχτιο

ξυράφι που σε διαπερνά η υγρασία της νύχτας
και να χει σταματήσει στιγμιαία και το πεύκο να εκπνέει
να χεις ξεμάθει το σφυγμό και να πρέπει να τον επιβάλλεις
εισπνοή,εκπνοή μια ανάσα απέχεις απ όσα κουβαλάς μέσα σου
απο τον άνθρωπο στο ίδιο τραπέζι που σαν άλλος εαυτός που αγάπησες
σου θυμησε την έλλειψη και την απώλεια
της δικής σου σάρκας,της μνήμης και της λήθης σου
και γι αυτο τον αγαπησες περισσότερο
η ανθρωπιά μας θα λεγες είναι ό,τι απομένει απ το σύννεφο κάθε ιδιότητας
απο τις εναγωνιες γεφυρες που χτισαμε και γκρεμισαμε μαζι και ξαναχτιζουμε σισυφεια

ξυράφι η υγρασία της νύχτας
κι ο πυρετός να παραμένεις ανθρώπινος ενας καταιγισμός να μοιάζει
σε ένα τζάμι απρόφερτο της άγνοιας σου
που κείτεσαι φυλακισμένος και κοιτάς έξω την ομορφιά να την χαζεύεις
τρομοκρατημένος σαφώς,ανασφαλής και αναξιόπιστος για τη χαρτούρα
που σου ετοιμάζουν όλο ετυμηγορίες.στο κάθε τι εισαι υπόλογος
μιας βαθύτερης ανάγκης των άλλων να υπάρξουν πάνω σου
δεν ειναι αληθεια,δεν ειναι ψεμματα,ειναι απλα καποια πανισχυρη συνηθεια,θα πεις
απ τα παναρχαια χρονια που οι ανθρωποι ακόμα συντηρούν γιατι ειναι αδυναμοι αλλιως να νιωσουν ζωντανοι

κάθε παπούτσι σου βρεγμένο και τρύπιες κάλτσες
ε και;ποτε δεν σε ενοιαξαν αυτά
κοιτάς πίσω απ το τζάμι τον καταιγισμό των ανθρώπων και υποφέρεις
τόση μοναξιά,τόσοι άνθρωποι,τόσα βήματα
που πάνε;ενώ το ίδιο θέλαμε όλοι
ενα ζεστό ψωμί,δυο χέρια τρυφερά να μας κλείσουν τα μάτια στον κάθε επίλογο της μέρας
ή και της ζωής αν θες
και λίγο να μας καληνυχτίζει μια φωνή διάφανη κι ανακόλουθη με τα πλήθη
ετσι να,για να μην την μπερδευουμε στο χαος με καμιαν αλλη

στο ίδιο το κενό μέσα σου ενώνεις τις λεπίδες και πορεύεσαι
κανένα τραύμα δεν είναι πιο ύπουλο απ την ανάγκη
καμιά αγάπη πιο νοσταλγική απ την αναίτια

κι εκείνο το φεγγαρι να χει σαστίσει με τοσο ορθολογισμό
η τόσους ποιητές που το εκμαιεύουν σε αμέτρητες μεταφορές
-πιο αστοχες κι ειρωνικες οσο πιο επιτηδευμενες-
μιας ποίησης που θα ταν ωραιότερη αν δεν την θελαμε ποτε
και δεν την ειχαμε ποτε αποζητησει
μονο ακαλεστη κι αυτη σαν την ζωη,τον ερωτα και τον θανατο.


9/11/2014

επικηδειος με παραληπτη τον ανωνυμο ποιητη.

--------------------------------------------------------

ολα οσα ξοδεψε ο καιρος ανειπωτα φιλια
κι οσα μπερδεύτηκαν μες στης ζωης τα πλάτια
θα λεγες πως ξοδευτηκαν για να σε ξεριζωσουν
απο μια ριζα σου βαθια
και πως στα σκαλοπατια
προσμενανε στιγμη στιγμη, για να σ αποθεώσουν...

κι υστερα ο πονος και οι λυγμοι
πιο ακεραιο να σε στηναν
σε ενα γκρεμο μονακριβο που πλαστηκε για σενα
απο ονειρο σε ονειρο ξεσταχυαζες τη μοιρα
και σε φιλεύαν οι ουρανοι το αθανατο τους στεμμα

κι ετσι προσπερασε η ζωη
οι ακαρδοι με λυπούνται...!
ελεγες κι ανθη τρυφερα σου πληγωναν το βλεμμα

κι ετσι προσπερασες κι εσυ
τι μοναξια στερουνται...!
ελεγες κι ειχες θανατο γλυκυ
γλυκύ σαν ψεμα.
------------------------
4/11/2014.α.β.π.

Προυπολογισμός του ανέφιχτου

                                                                             Στον φίλο Άρη Μ. απο μια του κουβέντα
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ένα ποτάμι με σκιές απ το αρχαίο μας σώμα
Γλυκοπικρο σαν τις ευχές που πήραμε απ το χώμα
Που μας ορίζει διάφανο κι όλο μας αχρηστεύει
Σαν να τανε να κλαίγανε τη μοιρα τους οι δήμιοι

Μαύρο ποτάμι η προσευχή του ανέφιχτου , μονάχα
Να συγκεράσουμε το νου με την ανατριχίλα
Να συγκερασουμε το χώμα που ορίζει με νερό ανάκατο
- τους πόθους μας-

Εδώ ο ήλιος δεν έχει δρόμο να αντιπεράσει την κάθε μερα
Κι εδώ σκοτεινιάσε πια τόσο νωρίς
Οι άνθρωποι που πνιγονται από τρύπιες βάρκες του πολέμου οι άνθρωποι
Είναι καταδικασμένοι να επαναλαμβανουν το ποιημα,ταυτότητα,ιδιότητα,χαρτιά
Κι αν είναι γέροι δεν έχουν οδό
Κι αν είναι δεκάχρονα δεν έχουν πόδια
Μια ρίζα μονο πευκου εμεινε να συνεφέρνει το στομάχι μας μετρώντας το βάθος
Το βαθος μιας στιγμής που όλο μας καταπίνει μεταξύ σφυγμού και ασφάλτου

Κι η μοναξια.η μοναξια να μας αφήνει
Το ανεκπληρωτο γραμμα της στα πληγιασμένα χέρια του χειμώνα
Κι ύστερα γκρίζος ουρανός κι οδύνη
Ως το βαθύτερο σκοτάδι
των επικλησεων μας στη σελήνη

Θα πρεπε να χαμε ξορκισει τις ρυτιδες των παιδιών στα φανάρια
Αλλα ποιος ;
Να χαμε εξορισει τους ανιδεους
Αλλα πού;
Να χαμε πλεξει κομποσχοινια παρακλησεων στους αστεγους
Να μας συντρεξουν που δε νιωθουμε
Ή εστω Να χαμε ξεκουράσει το χασμουρητό από ένα ναρκωμένο παιδί ενδιάμεσα
Του  πεζοδρομίου που με το να χερι εκλιπαρει και με το άλλο ανασυντασσει τα συννεφα
Να μην το παρουν μυρωδια και το ξεπλυνουν με το αίμα της περηφάνιας ή της βόλεψης μας
Ή έστω, να μην είχαμε πάρει τη ζωή μας τόσο στα σοβαρά

Κι ύστερα,να χαμε τρέξει τόσο μακριά
Να χαμε θρυμματισει όλους τους αντικατοπρισμους που μας αφήνουν άφωνους
Στη θέα καποιου σπινθηρα επαληθευσης της επαναληψης μας
Και να χαμε πιάσει το νήμα ή το νόημα έστω μιας εικόνας
Που αντί να ξεχρεωνουμε με καλωδια κι υπηρεσίες τηλεθέασης
 είχαμε κανει δικη μας.Κάπου εκεί έξω.Εκεί που πεθαίνουν οι άνθρωποι.
Απόσταση –μια ανάσα.
----------------------------------
Α.Β.Π.,24/10/2014

Αγοραπωλησία

--------------------------------------------------------------
Κάτι περιστέρια εγκλωβίστηκαν στο στήθος μου
Που πείνασαν για λίγα ψίχουλα αστικής παραφοράς
Κι όμως ο καστανάς ακόμα ζεσταίνει τις κρύες παλάμες του
Κι εμείς προσεχτικά τον προσπερνάμε
Εδώ ο χρόνος είναι το ναυάγιο καποιου πλανήτη
Εντός μας,κι οι ώρες νωχελικά αστρα που δεν χωρέσαμε
-πόσο κοστίζει μια συγκίνηση-
Τον χτύπο της καρδιάς τους γιατί πάντα τρέχαμε να προλάβουμε
κάτι πιο ελάχιστο κι απ την ίδια τη ζωή μας
-ποσο κοστίζει μια συγκίνηση-

θα συλλάβουμε μονάχα ό,τι καταφέραμε να συλλαβίσουμε
εντός των μικροαστικών μας πεποιθήσεων
κι ας μας καληνυχτίζει το φεγγάρι
κι ας μην μας αποστρέφει το πρόσωπο της η άνοιξη
πάντα θα ναι πιο βολικό το στρίψιμο ενός λαμπτήρα
χαλασμένου
απ την ορμή μιας αστραπής στον ουρανό που θα κοιτάζαμε κάποτε κατάματα
εφορμώντας ασύναχτοι κι απροστάτευτοι για ένα φανταστικότερο μέλλον

κι έτσι θα περάσουν οι μέρες κι οι νύχτες σε οριστικό σάβανο
η ποίηση θα μοιαζει γέρικη , ἀξια μονάχα για τους εκλεχτούς της διανόησης
ο έρωτας τιμαλφές άξιο μονάχα για τα αρπακτικά
και το βάζο στο τραπέζι για άνθη πλαστικά
-τόσο
οσο- .

-------------------------
Οκτώβρης 2014.7/10