Κάπου κάπως κάποτε

------
ένα ζευγάρι γόβες
Εκείνο που περίμενε να σαι ο παρτενερ τους
Στο χορό της κοπής της πίτας
Του καρναβαλιού
Στη μέση της λεωφόρου μιας μητρόπολης
Όμως λασπώθηκε στους χιλιειωπωμένους δρόμους
Και λασπώθηκε
Και λασπώθηκε και μένει αδιανόητα χιμαιρικό
Έναντι της επιθυμίας.
Θελω να σε δω να πονάς.Να πονάς και να κλαίς.


κοστούμι καλοσιδερωμένο
περίμενε
Ένα ζευγάρι γόβες ένα βράδυ
Στον χορό της ίδιας κοπής της πίτας
Του ίδιου προπέρσινου καρναβαλιού
Στη μέση της ίδιας λεωφόρου
Μιας μητρόπολης στους ίδιους χιλιοειπωμένους κόσμους
Παράπλευρων και επι τα αυτά και παραπλήσιων επιθυμιών
Όπως όπως και αυτό ,
λασπωμένο
και λασπωμένο
Και -
Χιμαιρικό έναντι των άστρων
Σ ονειρεύομαι να γαντζώνεσαι πάνω μου και να τρυπάς τα οστέινα όνειρα μου
Να γίνονται μελάνι
Και για σένα πάλι να χουνε να λένε
Πόσα άγρυπνα ξημερώματα ξέμειναν τα ματάκια σου να κλαίνε
Θέλω να πονάς.Να με θες και να κλαις.


Κάτω από τον ίδιο απέραντο ουρανό.
Θα περιμένω,είπες
Να σε δω να κλαις.
Κι ειπα σαν ηχώ.Κι εγώ.
Όπως κι αν με βρεις
όπως κι αν σε βρω.
Θα περιμένω.


Αδιανοητοι;
και ναι και όχι
Ανοητοι;
και ναι
Νοητοι;
και όχι
Ητοι;
και
Οι –

Όποιοι.
------
Αννα Βασιλικη Παπαδιονυσιου,29/12/2015,7 ξημερώματα.χωριό,όπου

Σημεία

η ποίηση δεν είναι ποτέ
ολόκληρο το ποίημα
η ποίηση είναι το σημείο
το σημείο εκκίνησης
για να μπορέσεις να αναπαυθείς
έντρομος και ειρηνικός στη μέσα νύχτα
  η ποίηση και το ποίημα είναι δυο λέξεις
αν ήταν μια θα σήμαιναν το ίδιο
καθώς η γλώσσα οικονομεί.

η βροχή στο τζάμι δεν είνα η βροχή
η σταγόνα είναι
κι αν δεν σωπάσουν οι στίχοι
αν δεν σωπάσουν οι βροντές
το σημείο, η σταγόνα
δεν θα ναι παρά η αμαρτωλή επίγνωση πώς κάπου κάπως
κάποτε κάτι

μα η ποίηση δεν εχει τιποτα να πει
ειναι σημείο εκκίνησης
αν θα το λάβεις
υπόθεση σου
οχι δικη της,οχι του γραφιά της και του σκλάβου της που την απωθεώνει
κι όσο για τη σταγόνα ναι δεν δεν ειναι βροχή
μπορεί να ναι και το δάκρυ
μπορεί να ναι η πρωινή πάχνη
μα αν πάυεις να ορίζεις τη σταγόνα
τοτε κι αυτή θα γίνει το σημείο εκκίνησης
υπ ευθύνης σου
όχι του ουρανού,οχι των καιρικων φαινομενων,και των μετεωρολογων
υπ ευθυνης σου
να ατενισεις μεσα της το χρώμα που ολοένα σου διαφεύγει.


κι οσο για το ακανθινο στεφάνι στον κορμό των ρόδων
σκύψε να μυρίσειςταχα μου για να το κοψεις
επικίνδυνα σημεια
αυτό είναι η ποίηση
να πλησιάζεις με δολο το καθετί
να θες να σπαραξει απ τη μαυρη μοναξια του
που δεν σ ειχε και δεν το χεις
κι οσο σπαρασσεται η ζωη απ τη ζωη
να υπάρχει το σημείο εκείνο να υπενθυμίζει
πως μια λέξη αν αφαιρουσες  ειτε μια σταγονα απ το παραθυρο
η ζωη σου,η ζωες μας
θα ταν αλλιώτικες.

-Ό,τι Πλησιάζεται -

Μονόλογος εν απραξία.

0ι ποιητές δεν είναι οι εργάτες του λόγου.
Και στ αλήθεια
δεν ήταν ποτε΄.
Γιατί θα πρεπε;
Δεν το κατανοώ.
Σκηνοθετώντας αινίγματα, βεβηλώνουν το μόνο υπαρκτο.

Το ανεξήγητο.Με πλήρη επίγνωση κεχαριτωμένοι/α.
Και το πληρώνει η έρμη η λεξικολογική καταγραφή ανα τους αιώνας.
Συμπαθάτε με,μα εργάτης του ανεξήγητου δεν υπάρχει.θα στο εξηγούσε σαφέστερα κι ο πιο αργόστροφος φυσικός.Κι όποιος πίστεψε ότι για λίγο σκηνοθέτησε κάτι
Τα πράγματα είναι πιο απλά
.Στήνω το αίνιγμα για να με θελήσεις εσύ ναι.
Για να βεβηλώσουμε μαζί τον έρωτα ,επίσης.
Υποδυομενοι κάτι που δεν θα γίνουμε ποτέ μα ήμασταν και ήδη ναι.
Αλλά σκηνοθετώ το αίνιγμα από καταβολής κόσμου,μονάχα η εποχή του μύθου
άλεσε το λόγο
Εμείς μονάχα το παράλογο γεννάμε κι
Ό,τι έχουν να πουν οι λοιποί ποιητές
έχει ήδη ειπωθεί στη σάρκα και στα πάθη της.
Στο δίπλα κενοτάφιο
στο χορτάρι που σήπεται πριν έρθει το άνθος .
----------------------------------------------------------------
δεκ.2015,πελόπιον,αρχ.ολυμπία,αννα βασιλικη παπαδιονυσιου

Σκωπτικόν του ΝοΕΜΒΡΊΟΥ ------------------------------------------------------------------------------------

Ομορφος οποιος επιστρεφει σε χορταριασμενο δρομο για το σπιτι
κι ακομα ωραιοτερος αυτος που ομως κιναει σε καμμενη γη
γιατι σε θαλπωρη κι αγαπη στεργει ο πρωτος και θα βρει γαληνη
κι ο δευτερος πασχει να την στεριωσει παλι απ την αρχη

κι ειναι κι ο τριτος που καμωνεται πως καθεται
ξεκουραστα μοιραζεται το βιος των αλλων δυο
ειν ο γραφιας της ιστοριας,που του τυπου πλαθεται
κι η ληθη φύΛαξε για αυτον τον τοπο τον πιο ευφάνταστο.

Αν δεν υπηρχανε οι Τεχνες και τα Γραμματα
ισως και να χαμε να λεμε κατι στα γεράματα...!

--------------------------------------------------------------------------

Αννα.Βασιλική.Παπαδιονυσίου. Νοέμβρ.2015

Μικρές -και μελανές αλληγορίες

Η τελεία είναι το πιο βίαιο σημείο στίξης

Βίαιο γιατί διασπά τη δυναμική,δεν έχει θέση στην εντός κίνηση
Εντούτοις ανύπαρχτο 
θεσμοθετείται εν είδει αναγκαιότητας για λόγους πλαισίου

Σαν η συνθήκη να χρειάστηκε τον ορισμό της στίξης
για να μπορέσει να ακουστεί διαδοχικά
σαν τα φωνήματα αλλιώς να μην διαφέραν απ την κόρνα του δρόμου
απ το κενό,χωρίς την έννοια της τελείας

Η τελεία μας αφαιρεί κομμάτια που δεν βλέπουμε
κομμάτια που θα αγαπούσαμε αν ξέραμε καλύτερα
κομμάτια που αποχωριστήκαμε και ξεριζώσαμε

γιατί η επόμενη πρόταση προυπέθετε 
-μιαν ανάσα τελικά
κι η προηγούμενη χωρίς τελεία
δεν θα χε ποτέ την απόσταση από το άλλο φώνημα
για να σημάνει εντός μας

Κι όσο για αυτήν την παύση μεταξύ 
τόσο προαπαιτούμενη 
ταυτόχρονη της κατακρήμνισης και της ζωντάνιας
----------------------

13 Οκτωβρίου,2015,Πάτρα
Ά.Β.Π.

Μεταμεσονυχτιο

ξυράφι που σε διαπερνά η υγρασία της νύχτας
και να χει σταματήσει στιγμιαία και το πεύκο να εκπνέει
να χεις ξεμάθει το σφυγμό και να πρέπει να τον επιβάλλεις
εισπνοή,εκπνοή μια ανάσα απέχεις απ όσα κουβαλάς μέσα σου
απο τον άνθρωπο στο ίδιο τραπέζι που σαν άλλος εαυτός που αγάπησες
σου θυμησε την έλλειψη και την απώλεια
της δικής σου σάρκας,της μνήμης και της λήθης σου
και γι αυτο τον αγαπησες περισσότερο
η ανθρωπιά μας θα λεγες είναι ό,τι απομένει απ το σύννεφο κάθε ιδιότητας
απο τις εναγωνιες γεφυρες που χτισαμε και γκρεμισαμε μαζι και ξαναχτιζουμε σισυφεια

ξυράφι η υγρασία της νύχτας
κι ο πυρετός να παραμένεις ανθρώπινος ενας καταιγισμός να μοιάζει
σε ένα τζάμι απρόφερτο της άγνοιας σου
που κείτεσαι φυλακισμένος και κοιτάς έξω την ομορφιά να την χαζεύεις
τρομοκρατημένος σαφώς,ανασφαλής και αναξιόπιστος για τη χαρτούρα
που σου ετοιμάζουν όλο ετυμηγορίες.στο κάθε τι εισαι υπόλογος
μιας βαθύτερης ανάγκης των άλλων να υπάρξουν πάνω σου
δεν ειναι αληθεια,δεν ειναι ψεμματα,ειναι απλα καποια πανισχυρη συνηθεια,θα πεις
απ τα παναρχαια χρονια που οι ανθρωποι ακόμα συντηρούν γιατι ειναι αδυναμοι αλλιως να νιωσουν ζωντανοι

κάθε παπούτσι σου βρεγμένο και τρύπιες κάλτσες
ε και;ποτε δεν σε ενοιαξαν αυτά
κοιτάς πίσω απ το τζάμι τον καταιγισμό των ανθρώπων και υποφέρεις
τόση μοναξιά,τόσοι άνθρωποι,τόσα βήματα
που πάνε;ενώ το ίδιο θέλαμε όλοι
ενα ζεστό ψωμί,δυο χέρια τρυφερά να μας κλείσουν τα μάτια στον κάθε επίλογο της μέρας
ή και της ζωής αν θες
και λίγο να μας καληνυχτίζει μια φωνή διάφανη κι ανακόλουθη με τα πλήθη
ετσι να,για να μην την μπερδευουμε στο χαος με καμιαν αλλη

στο ίδιο το κενό μέσα σου ενώνεις τις λεπίδες και πορεύεσαι
κανένα τραύμα δεν είναι πιο ύπουλο απ την ανάγκη
καμιά αγάπη πιο νοσταλγική απ την αναίτια

κι εκείνο το φεγγαρι να χει σαστίσει με τοσο ορθολογισμό
η τόσους ποιητές που το εκμαιεύουν σε αμέτρητες μεταφορές
-πιο αστοχες κι ειρωνικες οσο πιο επιτηδευμενες-
μιας ποίησης που θα ταν ωραιότερη αν δεν την θελαμε ποτε
και δεν την ειχαμε ποτε αποζητησει
μονο ακαλεστη κι αυτη σαν την ζωη,τον ερωτα και τον θανατο.


9/11/2014

επικηδειος με παραληπτη τον ανωνυμο ποιητη.

--------------------------------------------------------

ολα οσα ξοδεψε ο καιρος ανειπωτα φιλια
κι οσα μπερδεύτηκαν μες στης ζωης τα πλάτια
θα λεγες πως ξοδευτηκαν για να σε ξεριζωσουν
απο μια ριζα σου βαθια
και πως στα σκαλοπατια
προσμενανε στιγμη στιγμη, για να σ αποθεώσουν...

κι υστερα ο πονος και οι λυγμοι
πιο ακεραιο να σε στηναν
σε ενα γκρεμο μονακριβο που πλαστηκε για σενα
απο ονειρο σε ονειρο ξεσταχυαζες τη μοιρα
και σε φιλεύαν οι ουρανοι το αθανατο τους στεμμα

κι ετσι προσπερασε η ζωη
οι ακαρδοι με λυπούνται...!
ελεγες κι ανθη τρυφερα σου πληγωναν το βλεμμα

κι ετσι προσπερασες κι εσυ
τι μοναξια στερουνται...!
ελεγες κι ειχες θανατο γλυκυ
γλυκύ σαν ψεμα.
------------------------
4/11/2014.α.β.π.