‘’Τρυπώ με ιδανικά το ταβάνι’’Καρούζος
Δεν ειμαστε παρα
το καυσαέριο των επιθυμιών μας
λησμονημένα λόγια σε επιστολές τσαλακωμένες
πεταμένες στον σκουπιδοτενεκέ της κουζίνας
που δεν κατάφεραν ποτέ να πουν ευχαριστώ
κι ό,τι θελήσαμε παντοτινά
-η μοίρα μας μάς κυνηγούσε-
το βρίσκαμε στις σκάλες της εξώπορτας
καθώς κινούσαμε για αναπάντεχο ταξίδι
Δεν είμαστε παρά το χρέος που
δεν βάλαμε ποτέ στα όνειρα μας
κι αφού ποτέ δε γίνηκαν κοστίσαν περισσότερο
η ορμή μας να σκαλίσουμε τ αστέρια
ακόμα αφήνει χαρακιές στο μαξιλάρι
τάχα τα κρίνα τα εκλιπαρείς ν ανθίζουν?
τάχα τα σύννεφα τα γνώρισες με την αφή σου?
ή μηπως η όραση σου τα εννόησε?
είμαστε το γραφτό μας
μα κι εκείνο το γραφτό που όμως κανείς δεν έγραψε
ριγμένοι,βρεθήκαμε στο μάταιο τούτο πέρασμα
για να γευτούμε το ακατόρθωτο στο τέλος
όμως πολύ συχνά λυγίζει ο λαιμός
πάνω στο χώμα,μεσα σε τόση άβυσσο
είμαστε κάτι βλέφαρα που ανοιγοκλείνουν μόνα τους
οσο να γίνει ένα βλεφάρισμα
η ιδέα πως υπήρξαμε.
Μα δεν υπήρξαμε
δύσκολο το φορτίο αυτό και
δεν σηκώνεται με τις αισθήσεις.
Με την αόρατη κι αχειροποίητη αγάπη
μόνο αντέχεται.Με την αγάπη.
