Σκωπτικόν του ΝοΕΜΒΡΊΟΥ ------------------------------------------------------------------------------------

Ομορφος οποιος επιστρεφει σε χορταριασμενο δρομο για το σπιτι
κι ακομα ωραιοτερος αυτος που ομως κιναει σε καμμενη γη
γιατι σε θαλπωρη κι αγαπη στεργει ο πρωτος και θα βρει γαληνη
κι ο δευτερος πασχει να την στεριωσει παλι απ την αρχη

κι ειναι κι ο τριτος που καμωνεται πως καθεται
ξεκουραστα μοιραζεται το βιος των αλλων δυο
ειν ο γραφιας της ιστοριας,που του τυπου πλαθεται
κι η ληθη φύΛαξε για αυτον τον τοπο τον πιο ευφάνταστο.

Αν δεν υπηρχανε οι Τεχνες και τα Γραμματα
ισως και να χαμε να λεμε κατι στα γεράματα...!

--------------------------------------------------------------------------

Αννα.Βασιλική.Παπαδιονυσίου. Νοέμβρ.2015

Μικρές -και μελανές αλληγορίες

Η τελεία είναι το πιο βίαιο σημείο στίξης

Βίαιο γιατί διασπά τη δυναμική,δεν έχει θέση στην εντός κίνηση
Εντούτοις ανύπαρχτο 
θεσμοθετείται εν είδει αναγκαιότητας για λόγους πλαισίου

Σαν η συνθήκη να χρειάστηκε τον ορισμό της στίξης
για να μπορέσει να ακουστεί διαδοχικά
σαν τα φωνήματα αλλιώς να μην διαφέραν απ την κόρνα του δρόμου
απ το κενό,χωρίς την έννοια της τελείας

Η τελεία μας αφαιρεί κομμάτια που δεν βλέπουμε
κομμάτια που θα αγαπούσαμε αν ξέραμε καλύτερα
κομμάτια που αποχωριστήκαμε και ξεριζώσαμε

γιατί η επόμενη πρόταση προυπέθετε 
-μιαν ανάσα τελικά
κι η προηγούμενη χωρίς τελεία
δεν θα χε ποτέ την απόσταση από το άλλο φώνημα
για να σημάνει εντός μας

Κι όσο για αυτήν την παύση μεταξύ 
τόσο προαπαιτούμενη 
ταυτόχρονη της κατακρήμνισης και της ζωντάνιας
----------------------

13 Οκτωβρίου,2015,Πάτρα
Ά.Β.Π.

Μεταμεσονυχτιο

ξυράφι που σε διαπερνά η υγρασία της νύχτας
και να χει σταματήσει στιγμιαία και το πεύκο να εκπνέει
να χεις ξεμάθει το σφυγμό και να πρέπει να τον επιβάλλεις
εισπνοή,εκπνοή μια ανάσα απέχεις απ όσα κουβαλάς μέσα σου
απο τον άνθρωπο στο ίδιο τραπέζι που σαν άλλος εαυτός που αγάπησες
σου θυμησε την έλλειψη και την απώλεια
της δικής σου σάρκας,της μνήμης και της λήθης σου
και γι αυτο τον αγαπησες περισσότερο
η ανθρωπιά μας θα λεγες είναι ό,τι απομένει απ το σύννεφο κάθε ιδιότητας
απο τις εναγωνιες γεφυρες που χτισαμε και γκρεμισαμε μαζι και ξαναχτιζουμε σισυφεια

ξυράφι η υγρασία της νύχτας
κι ο πυρετός να παραμένεις ανθρώπινος ενας καταιγισμός να μοιάζει
σε ένα τζάμι απρόφερτο της άγνοιας σου
που κείτεσαι φυλακισμένος και κοιτάς έξω την ομορφιά να την χαζεύεις
τρομοκρατημένος σαφώς,ανασφαλής και αναξιόπιστος για τη χαρτούρα
που σου ετοιμάζουν όλο ετυμηγορίες.στο κάθε τι εισαι υπόλογος
μιας βαθύτερης ανάγκης των άλλων να υπάρξουν πάνω σου
δεν ειναι αληθεια,δεν ειναι ψεμματα,ειναι απλα καποια πανισχυρη συνηθεια,θα πεις
απ τα παναρχαια χρονια που οι ανθρωποι ακόμα συντηρούν γιατι ειναι αδυναμοι αλλιως να νιωσουν ζωντανοι

κάθε παπούτσι σου βρεγμένο και τρύπιες κάλτσες
ε και;ποτε δεν σε ενοιαξαν αυτά
κοιτάς πίσω απ το τζάμι τον καταιγισμό των ανθρώπων και υποφέρεις
τόση μοναξιά,τόσοι άνθρωποι,τόσα βήματα
που πάνε;ενώ το ίδιο θέλαμε όλοι
ενα ζεστό ψωμί,δυο χέρια τρυφερά να μας κλείσουν τα μάτια στον κάθε επίλογο της μέρας
ή και της ζωής αν θες
και λίγο να μας καληνυχτίζει μια φωνή διάφανη κι ανακόλουθη με τα πλήθη
ετσι να,για να μην την μπερδευουμε στο χαος με καμιαν αλλη

στο ίδιο το κενό μέσα σου ενώνεις τις λεπίδες και πορεύεσαι
κανένα τραύμα δεν είναι πιο ύπουλο απ την ανάγκη
καμιά αγάπη πιο νοσταλγική απ την αναίτια

κι εκείνο το φεγγαρι να χει σαστίσει με τοσο ορθολογισμό
η τόσους ποιητές που το εκμαιεύουν σε αμέτρητες μεταφορές
-πιο αστοχες κι ειρωνικες οσο πιο επιτηδευμενες-
μιας ποίησης που θα ταν ωραιότερη αν δεν την θελαμε ποτε
και δεν την ειχαμε ποτε αποζητησει
μονο ακαλεστη κι αυτη σαν την ζωη,τον ερωτα και τον θανατο.


9/11/2014

επικηδειος με παραληπτη τον ανωνυμο ποιητη.

--------------------------------------------------------

ολα οσα ξοδεψε ο καιρος ανειπωτα φιλια
κι οσα μπερδεύτηκαν μες στης ζωης τα πλάτια
θα λεγες πως ξοδευτηκαν για να σε ξεριζωσουν
απο μια ριζα σου βαθια
και πως στα σκαλοπατια
προσμενανε στιγμη στιγμη, για να σ αποθεώσουν...

κι υστερα ο πονος και οι λυγμοι
πιο ακεραιο να σε στηναν
σε ενα γκρεμο μονακριβο που πλαστηκε για σενα
απο ονειρο σε ονειρο ξεσταχυαζες τη μοιρα
και σε φιλεύαν οι ουρανοι το αθανατο τους στεμμα

κι ετσι προσπερασε η ζωη
οι ακαρδοι με λυπούνται...!
ελεγες κι ανθη τρυφερα σου πληγωναν το βλεμμα

κι ετσι προσπερασες κι εσυ
τι μοναξια στερουνται...!
ελεγες κι ειχες θανατο γλυκυ
γλυκύ σαν ψεμα.
------------------------
4/11/2014.α.β.π.

Προυπολογισμός του ανέφιχτου

                                                                             Στον φίλο Άρη Μ. απο μια του κουβέντα
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ένα ποτάμι με σκιές απ το αρχαίο μας σώμα
Γλυκοπικρο σαν τις ευχές που πήραμε απ το χώμα
Που μας ορίζει διάφανο κι όλο μας αχρηστεύει
Σαν να τανε να κλαίγανε τη μοιρα τους οι δήμιοι

Μαύρο ποτάμι η προσευχή του ανέφιχτου , μονάχα
Να συγκεράσουμε το νου με την ανατριχίλα
Να συγκερασουμε το χώμα που ορίζει με νερό ανάκατο
- τους πόθους μας-

Εδώ ο ήλιος δεν έχει δρόμο να αντιπεράσει την κάθε μερα
Κι εδώ σκοτεινιάσε πια τόσο νωρίς
Οι άνθρωποι που πνιγονται από τρύπιες βάρκες του πολέμου οι άνθρωποι
Είναι καταδικασμένοι να επαναλαμβανουν το ποιημα,ταυτότητα,ιδιότητα,χαρτιά
Κι αν είναι γέροι δεν έχουν οδό
Κι αν είναι δεκάχρονα δεν έχουν πόδια
Μια ρίζα μονο πευκου εμεινε να συνεφέρνει το στομάχι μας μετρώντας το βάθος
Το βαθος μιας στιγμής που όλο μας καταπίνει μεταξύ σφυγμού και ασφάλτου

Κι η μοναξια.η μοναξια να μας αφήνει
Το ανεκπληρωτο γραμμα της στα πληγιασμένα χέρια του χειμώνα
Κι ύστερα γκρίζος ουρανός κι οδύνη
Ως το βαθύτερο σκοτάδι
των επικλησεων μας στη σελήνη

Θα πρεπε να χαμε ξορκισει τις ρυτιδες των παιδιών στα φανάρια
Αλλα ποιος ;
Να χαμε εξορισει τους ανιδεους
Αλλα πού;
Να χαμε πλεξει κομποσχοινια παρακλησεων στους αστεγους
Να μας συντρεξουν που δε νιωθουμε
Ή εστω Να χαμε ξεκουράσει το χασμουρητό από ένα ναρκωμένο παιδί ενδιάμεσα
Του  πεζοδρομίου που με το να χερι εκλιπαρει και με το άλλο ανασυντασσει τα συννεφα
Να μην το παρουν μυρωδια και το ξεπλυνουν με το αίμα της περηφάνιας ή της βόλεψης μας
Ή έστω, να μην είχαμε πάρει τη ζωή μας τόσο στα σοβαρά

Κι ύστερα,να χαμε τρέξει τόσο μακριά
Να χαμε θρυμματισει όλους τους αντικατοπρισμους που μας αφήνουν άφωνους
Στη θέα καποιου σπινθηρα επαληθευσης της επαναληψης μας
Και να χαμε πιάσει το νήμα ή το νόημα έστω μιας εικόνας
Που αντί να ξεχρεωνουμε με καλωδια κι υπηρεσίες τηλεθέασης
 είχαμε κανει δικη μας.Κάπου εκεί έξω.Εκεί που πεθαίνουν οι άνθρωποι.
Απόσταση –μια ανάσα.
----------------------------------
Α.Β.Π.,24/10/2014

Αγοραπωλησία

--------------------------------------------------------------
Κάτι περιστέρια εγκλωβίστηκαν στο στήθος μου
Που πείνασαν για λίγα ψίχουλα αστικής παραφοράς
Κι όμως ο καστανάς ακόμα ζεσταίνει τις κρύες παλάμες του
Κι εμείς προσεχτικά τον προσπερνάμε
Εδώ ο χρόνος είναι το ναυάγιο καποιου πλανήτη
Εντός μας,κι οι ώρες νωχελικά αστρα που δεν χωρέσαμε
-πόσο κοστίζει μια συγκίνηση-
Τον χτύπο της καρδιάς τους γιατί πάντα τρέχαμε να προλάβουμε
κάτι πιο ελάχιστο κι απ την ίδια τη ζωή μας
-ποσο κοστίζει μια συγκίνηση-

θα συλλάβουμε μονάχα ό,τι καταφέραμε να συλλαβίσουμε
εντός των μικροαστικών μας πεποιθήσεων
κι ας μας καληνυχτίζει το φεγγάρι
κι ας μην μας αποστρέφει το πρόσωπο της η άνοιξη
πάντα θα ναι πιο βολικό το στρίψιμο ενός λαμπτήρα
χαλασμένου
απ την ορμή μιας αστραπής στον ουρανό που θα κοιτάζαμε κάποτε κατάματα
εφορμώντας ασύναχτοι κι απροστάτευτοι για ένα φανταστικότερο μέλλον

κι έτσι θα περάσουν οι μέρες κι οι νύχτες σε οριστικό σάβανο
η ποίηση θα μοιαζει γέρικη , ἀξια μονάχα για τους εκλεχτούς της διανόησης
ο έρωτας τιμαλφές άξιο μονάχα για τα αρπακτικά
και το βάζο στο τραπέζι για άνθη πλαστικά
-τόσο
οσο- .

-------------------------
Οκτώβρης 2014.7/10

Μπαλάντα που γυρίζει στις στροφές των δρόμων,χωρίς σκοπό

Κυνισμος και δακρυγόνα
Να μην μπορέσουμε να κλάψουμε σαν άνθρωποι
Κυνισμός και δακρυγόνα
Να μην μπορέσουμε να χωρέσουμε στα βλέμματα μας
Τα σημεία του ορίζοντα
Ένα αόρατο χέρι πάντα θα κρατάει το νυστέρι
Ένα αόρατο χέρι θα μας χειρουργεί τις αντιφάσεις
Κι εκεί στην πιο μεγάλη σκαλωσία που υψώνεται το μέλλον
Θα τεμαχίζουμε το χρόνο σε εργατοώρες
Να μην μπορέσουμε να χαρούμε τις ανταύγεις του παρόντος
Γιατι μονάχα ένα παροντικό βλέμμα είναι σημείο εκκίνησης
Για να υπερβούμε τη σάρκα μας
Σε κάτι πάθη που δεσμεύουν τις κουκκίδες στο χάρτη
Να μην μπορούμε να περπατήσουμε χωρίς τα δεκανίκια
Αόμματοι,και ελαφρά σαρκαστικοί
Θα αντιπεράσουμε τα συρματοπλέγματα που τέθηκαν για να σε χωρίσουν από μας
Καρίμ
Θα αντιπεράσουμε την άλλη οχθη της ζωής για να σε αγκαλιάσουμε
Μες στο απόλυτο σκοτάδι όλων μας των προσδοκιών που δεν χάραξαν το μονοπάτι
Της διαφυγής
Να μην μπορέσουμε να σου χαμογελάσουμε δίχως το φόβο
Ότι δεν χωράς πουθενά
Αλλά κι ούτε να σε πάρουμε απ το χέρι να σου δείξουμε τα ηλιοτρόπια
Εσύ σε ένα κελι,απεργός πείνας για τα αυτονόητα
Κάτουρο αίμα,και πατούσες ακάνθινες,φοράς το ακάνθινο είδωλο σου
Σε ένα τοπίο που ξερνάει τις ενοχές μας
Και τις φτυνει πάνω σου
Σε σενα και στα ονειρα των εφήβων η των μωρών
Θα θελα να σε πάρω απ το χέρι να σου δείξω πού πίνω το νερό της ζωής
Να μοιραστούμε το ψωμί και το αλάτι
Να κλαψουμε και να γελάσουμε μαζί
Καθένας και στη γλώσσα του,παγκόσμιο πανηγύρι
Αλλα εχω μονο μια φωνή που τεμαχίζεται στο πλατύσκαλο του πολέμου
Αυτή την ειρήνη δεν τη θελουμε ρε
Είναι πιο σάπια κι απ το είδωλο στα μάτια των μικροαστών
Να μην μπορέσω να σου φωνάξω με το όνομα σου το κανονικο
Μοναχα να ψελλίζω τούτο το καλοκαίρι πόσα φορτία συγκινήσεων χωράνε
Στο παιδικό σου βλέμμα ώσπου να γίνεις αγαλμα και συμβολο
Της ληθης,κουρασμένο σαρκίο με λυγισμένα γόνατα
Με απλανές βλέμμα από την εξουθένωση που δεν σ ακουσε κανείς ακομα
Κι εσυ εκει δυο βήματα πιο περα να αγωνίζεσαι για τη Ζωή
Κι εμείς κατι χιλιόμετρα μακριά σου να ερμηνεύουμε το θανατο.
Κάθε.Μέρα.
Με ένα τσιγάρο στο στομα και το χαρτι γεμάτο αγωνίες που χωνεύουν τα σωθικά μας,
Δεν σε προφτάσαμε ακομα να μας πεις με ποιο τραγουδι πεθαινετε στον τοπο σας.
Κι εσύ εκει.Κι εμείς καπου πιο περα.Πάντα.Μπαλάντα για ηλίθιους καταντήσαμε.
Τα ακους; Χωρις ψυχή,χωρις μνήμη,χωρίς αιδώ.

Κάθε μερα.

-------------------
Ιούλιος 2014,29/07

Like