Του ρίγους του αποψινού

Του ρίγους του αποψινού/
--------------------------------------------------------
Είχε κι αστέρια μες του κόσμου τις θηλιές
Και το βάθος του μαύρου του πελάγους είχε
Κι είχε κι όλα τα άνθη ενός κήπου αφρόντιστου
Πάνω στο φόρεμα της
Είχε και πελαργούς απάνω στις ραφές
Φωλιές, κι ανοιγμένα πηγάδια είχε
Και τις ρυτίδες σ ένα βλέμμα-κύματα από άγνωστα νησιά ΄
Κι είχε και τον αγέρα απ τα μαλλιά της
Μα δεν ήταν μιαν όμορφη γυναίκα για να αγαπηθεί
μήτε και που ήταν το περπάτημά της
μήτε και πού ήταν κάποιο αλαφρό αεράκι να νοιαστεί
για την ψυχή μας μήπως κακοπάθει
Η θλίψη ήταν μοναχά του ρίγους του αποψινού
και το τραγούδισμά της.
------------------------- ------Άννα Παπαδιονυσίου
------------------------------------------------Πελόπιο,Αρχ, Ολυμπία

Κι εδώ μονάχοι/Μια Επωδός Ακόμα....

Η πιο βουβη πανσέληνος του αυγουστου
δάκρυα -που γραμματα κιτρινισμένα
φυλλομετράνε στάλα-στάλα την καρδιά μου,
και κοβεται ο σελιδοδειχτης σαν διαβάζουνε για σένα.

Μαζί με τον σελίδες κόβονται και τ αστρα.
Το μαύρο της σταλαγματιάς μου εκεί πάνω
δάκρυ και δάκρυ ανέσπερο το δάκρυ των κεριών μου
για μια γλυκιά θλιμμένη Παναγία στην πανσεληνο του αυγουστου
που ασπαζομαι μ ενα υψωμα απ τη ζύμη των χεριών μου
Μαζί με το ύψωμα ζυμώνεται και με μια συστολή το σύμπαν.
Και κοβονται μαζί με τα αστρα και με τα ζυμάρια μες στο σύμπαν
Και κόβομαι μαζί κι εγώ
σελιδοδείχτη το σελιδοδείχτη ,
Καθώς ασπάζομαι ολάκερο τον ουρανό για σένα-
Με κάθε μνήμη.
-----------------------------Σύνθεσι/Άννα Παπαδιονυσίου/Πελόπιο-
Τίτλος /Κι εδώ μονάχοι/Μια Επωδός Ακόμα....

Γραφές της άμμου 1.

Γραφές της άμμου 1.
---------------------------------------------------------
Έγραψα χθες στην αμμο το κορμί σου
να το βαστάξω πάνω μου στης αμμουδιάς την ψίχα

μα η βούλησι των ουρανών με δόλο πάντα
καλύτερα με γνώριζε ΄
κι οι αλμυρές αγκάθες κάθε πεπρωμένου
Ως του άνεμου τα χέρια΄
-Ήταν δυνατότερα.
------------------------------------------------------
Άννα Βασιλική Παπαδιονυσίου,Πελόπιο/Αρχ.Ολυμπίας/Αύγουστου

Του Αργόσυρτου Και Θαλύσιου Ιουλίου

Toυ Αργόσυρτου Θαλύσιου Ιουλίου, 2016
20/07/πελόπιο /ολυμπίας]
------------------------------------------------------------------------------------
Αν έτσι ήταν η μοναξιά, θα δέχονταν κι ο ουρανός την ομορφιά της
---------------------------------------------------------------------------------------
Ιστός αράχνης φεγγαροκατοίκητης
Ετούτη η βροχή
Κι ο έρωτας να πλημμυρίζει τα πηγάδια

Κι αυτό που Ο ύπνος της παραφοράς
ξεπλέκει Όταν ξημερώνει απ τη βροχή
στον ουρανό το ράβει κάθε νύχτα σε δεμάτια
Κι έτσι λοιπόν με συρραφές από τον ξάστερο ουρανό
να ντύσουμε πάντα τολμάμε
τα πιο ωραία μας χέρια Τα ακατοίκητα
στα πιο αγρια σκοταδια
Κι έτσι λοιπόν από τις ίδιες συρραφές
κι από τον ίδιο ουρανό
σαν ξημερώνει και σαν να τανε σφουγγάρια
τα δάκρυα μας ξεπλένουμε τα φεγγερά
για δυό που μας αγάπησαν και μας τα πήρε η ζωή
αγαπημένα μάτια.
---------------
Τεταρτη, 20 Ιουλιου, 2016, αννα βασιλικη παπαδιονυσιου,
τόπος αρχαία ολυμπια, πελόπιο

Στα απόμερα

Οι δρομοι που ξενυχτησαν στα ματια μας
Που ξημερωθηκαν κ ακομα μεθυσμενους
Και λατρεις μες στα ξεφωτα μας βρηκανε
Με τον καημο συγκαθιστους
Και πλαγιασμενους

Οι δρομοι που μονο στα ματια μας υπαρχουνε
Και μοναχα απο μας απλωνονται στα μηκη
Και μονο απο οσα ματια μας ρημαξουνε
Θα μεινει απ αυτους ενα χαλικι
μεσ απ τα δακρυα μας θα φεγγουνε ως παντοτε
Και θα μας δινουν τοπων τοπο στα ονειρα μας

Εκεινα που προσμεναμε να ζησουμε
Να μας ποτισουνε βροχη απο την ασφαλτο
Να ξεδιψασουνε την αγονη
Την αγονη και τη φιλερημη καρδια μας
Οι δρομοι που θα πρεπει να αγαπησουμε
Τοσο ωστε
Οταν κουβαλαμε τις στροφες τους
Να μαθουμε ποσο ο πονος ειν ο ιδιος μας ο θανατος
Αμα βαρυγγομαμε στις ρωγμες τους
Οι δρομοι αυτοι που τοσο θ αγαπησουμε
Για να μπορουμε ν αποχωριστουμε ....
Ξεροντας
ποσους δρομους θε να ριξουμε στ αζητητα οσο στα ματια μας απο τα ματια μας μαθαινουμε
Ποσο μακρια ποναμε κι ως τα περατα
Ποσο μακρια ποναμε και δεν ζουμε
---
αννα βασιλικη παπαδιονυσιου,25ιουλιου,πελοπιο αρχαιας ολυμπιας-στα απομερα

Η αλμύρα και τα χρόνια

--------------------------------------------------

Τ αλάτι και τα μάτια σου
- η αλμύρα-
στις όχθες των κυμάτων και των θαλασσών

θαμπά γυαλιά απ την πικρή μας μοίρα
κι η υπαρξή μας μαύρη καπνοδόχος
στα ξωκλήσια των κεριών

αμαρτωλών αγίων
που ποτέ δεν εξαργύρωσαν αθανασίες
με τα συντρίμια των πιο μακρυσμένων δρόμων
και με τα συντρίμια των καιρών

θα ταν η ύπαρξη μας οι δικοί μας δρόμοι
ή θατανε το μνήμα μιας ανέραστης καρδιάς

όπως χτυπούν απελπισμένα οι ταχυδρόμοι
κιβώτια άδεια μιας καθημαγμένης μοναξιάς

λες κι ύστερα γυρνάς αλλού το βλέμμα
κι απόμεινα να σκαρφαλώνω στα μαλλιά σου
λες κι ήτανε οι όχθες των κυμάτων ή των θαλασσών

''Ας μείνουμε στης πλάνης μας να παραδέρνουμε το αίμα
κι ας μας ρουφήξουνε τα χρόνια στις ρυτίδες των λυγμών''

το αίνιγμα σου ,σού πα δεν θα καταλάβω
μόνο δυο κόμπους στα μαλλιά σου πλέκω ακόμα
κι είναι πικρό το αίνιγμα σαν το πικρό μου στόμα

όμως ακόμα την αλμύρα στη ματιά σου
καθώς το ξεχασμένο νήμα της ζωής μου
λίγο προτού κοπεί στον άχαρον αιώνα
πάντοτε θα προσμένω και θα καρτερώ
-------------------------------------------------------------------
Σύνθεση//Άννα-Βασιλική Παπαδιονυσίου
Ημέρα Πέμπτη //18 Φλεβάρη//2016//
----
/τόπος: όπου η μνήμη ανταγωνίζεται τη λήθη.''

Επιστολή από την άγρια ληθη

Τι κι αν οι αγερηδες σου τρεμοσβηνουν το καντηλι

Τι κι αν νεκρος θα σιγοσβηνεις ς ως  το τελος

Ένα σου ονειρο κι αν εμοιαζε με βελος

Καποτε που σημαδευε δακρύβρεχτο μαντήλι

Οσα περασαν οσα φυγαν  κι  οσα πανε

Θα ταν  γεφυρι σ οσα θα ρχονταν σε σενα

Χωρις εσενα ξενος  κι απ τα περασμενα

Χωρις εσενα και χωρις εσενα και χωρις εμενα

Όλα τα ροδινα ,τα αγκαθια και τα πικραμενα

Σε μια νεροσυρμη του χρονου καποιας  κοιτης

Μιας μνήμης που δεν οριζε κανενα

Στα ημερα, στα αγρια , και τα απατημενα

Μιας μνημης που δεν οριζε κανενα

Τι κι αν οι αγερηδες θα σε σκορπισουν κι από μενα

Κι αν ως το τελος μες στο βλεμμα που χει καποιο κυπαρισσι

Κατω απ το χωμα θα μαι  αναξιος για σενα

 κι  ο θανατος θα ναι μια λεξη για οσους ζωντανους

δεν εξαργυρωσαν  το κλαμα με τη ζηση.