Απο του φθινοπώρου τα πηγάδια

Απο του φθινοπώρου τα πηγάδια
---- ----------------------------------
Δεν προφερε το παρελθον στους κηπους ένα χαδι
Μια θλιψη αγερωχη μοναχα πια
πορευεται με το κεφαλι της σκυμμενο

Καποτε που γενναια υψώνονταν να βγάλει το τραγούδι/
Και απ το τραγουδι ο λυγμος στον χτυπο τώρα λεει
‘’  θα σε περιμένω’’

Τώρα σκυφτή η θλίψη από το παρελθόν
στους δρόμους τώρα χάνεται
και ξένοι τώρα Την περιμαζεύουν

Κι οι ανθρωποι τρομαζουνε αμα την βρουν μπροστα τους
κι αμα τη συναντησουνε Τρομάζουνε και φεύγουν

Οποιος δοκίμασε τον έρωτα στη σάρκα
Πάντοτε δοκιμάζεται

-Στα φυλλα που χει το φθινοπωρο.
------------------------------------------

/μετά από συγκίνηση βαθιά της ταινίας του Παντελή Βούλγαρη/
άννα βασιλική παπαδιονυσίου/7 οκτώβρη 2016,το σωτήριον έτος/
----------------------------------------------------------------

Του καημοῦ τα γιατροσόφια

Του καημοῦ τα γιατροσόφια
------------------------- Χαραγματιές Χαράματα---------------

Δεν περιστρεφεται ο καημος,
Δεν περιφέρεται.
Μονάχα παραφέρεται στα φώτα,

και μοναχά προφέρεται τις νύχτες.
Που μοιάζουν διχως πεθυμια
κι ας ειν γεματες πίκρες

Δεν επιστρέφει ο στεναγμός
Στ ωραίο το φίλημα σου,
Μονάχα παραφέρεται στη μνήμη.

Και μοναχά προφέρεται τις νύχτες,
που μοιαζουν διχως πεθυμια
κι ας κάθονται σιμά σου.

Κι εσυ βαμβακι γινεσαι
Κάθε ώρα στην ψυχή μου,

Για να βαστάς το αίμα μου
στη φλέβα που όλο χύνει
όσα πια τώρα χάθηκαν.

Πια σε φοβαται κι ο καιρος
Σε τρέμει κι η γαλήνη.-
--------------------------------------------
αννα-βασιλικη παπαδιονυσιου, 1/10/2016/ Χαραγματιές χαράματα

//Στην περιφορά της γης.//

μες στο θαμπό κι ανήλιαγο σκοτάδι των ματιών σου
παράτησα το ξέφωτο του ψεύτη αυτού του κόσμου
κι είδα τις πρώτες μου χαρές κι είδα τις πρώτες πίκρες

και ζήτησα το βλέμμα σου να μάθω τη χαρά μου
και ζήτησα το βλέμμα σου να μάθω να πονάω

πώς είναι θε μου ο κόσμος μου μαθαίνοντας μαζί σου
κι εσένανε μαθαίνοντας , καθώς τον αγαπάω

τη μια στιγμη να αναρριγάς καθώς κοιτάς τ αστέρια
την άλλη να γκρεμίζεσαι θέλοντας να τα φτάσεις.

------------------------------------------------------------------------
αννα-βασιλικη-παπαδιονυσιου,29-09-2016-πάτρα

Ακούγοντας τις νύχτες της Αρλέτας./ ποίημα εκ του σύνεγγοις

----------------------------------
στο πέτρινο δωμάτιο με τ ασπρα νυφικά
καποια νεράιδα χτυπησε την πόρτα
σκονη πετάχτηκε της σκούπησε τα μάτια
κι εκείνη πέταξε γι αυτά και μονο ολα τα χρυσαφικά της

στο κέδρινο δωμάτιο με τα καφέ παλτά
κάποιος ώριμος κάστορας χτύπησε την πόρτα
ξυλο πετάχτηκε του έτσουξε τα μάτια
και πέταξε για αυτά και μόνο όλα τα σύνεργά του

στο πύρινο δωμάτιο με τα δάκρυα τα καυτά
τα νυφικά και τα παλτά καήκανε μαζί
και τα χρυσαφικα ,τα συνεργα 
τα εφαγε ο σκώρος

και μοναχά στη λήθη έχουν σκονιστεί
ή ίσως προσεύχεται γι αυτά
κάπου μακριά ένας νεωκόρος

και πάει κι η νεράιδα και στ αστρα πια κοιμαται 
κι ο ώριμος καστορας στον κάμπο νύχτα μέρα στηνει ένα πηγάδι

μα εσυ αγέρα ξέπνοε που σ ειχα για δικό μου
σε κλεψανε τα κύματα κι έφυγες απο μένα
και από τότε πια κανείς δεν χτύπησε στο σπιτικό μου
------------------------------------------------------
αννα βασιλική παπαδιονυσίου/σεπτέμβρης/βροχής μάγισσες με ομπρέλες/

Αρχή φόρμας

Του ρίγους του αποψινού

Του ρίγους του αποψινού/
--------------------------------------------------------
Είχε κι αστέρια μες του κόσμου τις θηλιές
Και το βάθος του μαύρου του πελάγους είχε
Κι είχε κι όλα τα άνθη ενός κήπου αφρόντιστου
Πάνω στο φόρεμα της
Είχε και πελαργούς απάνω στις ραφές
Φωλιές, κι ανοιγμένα πηγάδια είχε
Και τις ρυτίδες σ ένα βλέμμα-κύματα από άγνωστα νησιά ΄
Κι είχε και τον αγέρα απ τα μαλλιά της
Μα δεν ήταν μιαν όμορφη γυναίκα για να αγαπηθεί
μήτε και που ήταν το περπάτημά της
μήτε και πού ήταν κάποιο αλαφρό αεράκι να νοιαστεί
για την ψυχή μας μήπως κακοπάθει
Η θλίψη ήταν μοναχά του ρίγους του αποψινού
και το τραγούδισμά της.
------------------------- ------Άννα Παπαδιονυσίου
------------------------------------------------Πελόπιο,Αρχ, Ολυμπία

Κι εδώ μονάχοι/Μια Επωδός Ακόμα....

Η πιο βουβη πανσέληνος του αυγουστου
δάκρυα -που γραμματα κιτρινισμένα
φυλλομετράνε στάλα-στάλα την καρδιά μου,
και κοβεται ο σελιδοδειχτης σαν διαβάζουνε για σένα.

Μαζί με τον σελίδες κόβονται και τ αστρα.
Το μαύρο της σταλαγματιάς μου εκεί πάνω
δάκρυ και δάκρυ ανέσπερο το δάκρυ των κεριών μου
για μια γλυκιά θλιμμένη Παναγία στην πανσεληνο του αυγουστου
που ασπαζομαι μ ενα υψωμα απ τη ζύμη των χεριών μου
Μαζί με το ύψωμα ζυμώνεται και με μια συστολή το σύμπαν.
Και κοβονται μαζί με τα αστρα και με τα ζυμάρια μες στο σύμπαν
Και κόβομαι μαζί κι εγώ
σελιδοδείχτη το σελιδοδείχτη ,
Καθώς ασπάζομαι ολάκερο τον ουρανό για σένα-
Με κάθε μνήμη.
-----------------------------Σύνθεσι/Άννα Παπαδιονυσίου/Πελόπιο-
Τίτλος /Κι εδώ μονάχοι/Μια Επωδός Ακόμα....