Καλή Ανθούσα

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης/ 21/03/2017/
Ποίημα Αφιερωμένο στον Κώστα Καρυωτάκη στο σημείο που παραδίδεται.
.
----''Η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε''
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
Μην με ακούς απόψε με τα μάτια της ψυχής σου
Όταν αυτά τα μάτια είναι γεμάτα χρώματα
μονάχα από αγκάθια που ξεστράτισαν
γιατί ήθελαν τα χρώματα να δουν

Μην με ακούς και με τον χτύπο της καρδιάς σου
Όταν ο ίδιος χτύπος σου αυτός
Υπέφερε μόνο για την ψυχή
για όσα μόνο η ψυχή του βάσταξε

Και όχι από όσα δεν ξεστράτισε να δει

Παρά  μονάχα δέονταν - στ ακάνθινα στεφάνια-
Για όσα μπορεί ή δεν μπορεί
Μελλοντικός Παράδεισος

Μην με επιμένεις σήμερα με λέξεις
Για όσα με επιμένω σήμερα εγώ και με φωνή.

Τούτο που λέω όχι
Ποίημα δεν είναι
Μήτε και χτύπος είναι
Μήτε και χώμα που ξεράθηκε στο στήθος μου
Μήτε και κάτι μαραμένοι ανθοκάλυκες
Που ξεστρατίσανε από ανήλια ξημερώματα

Όσα εγώ τώρα βλέπω
Όσα δεν πρόφτασα είναι
Όσα εσύ τώρα βλέπεις
Όσα δεν πρόφτασες

Μα εσύ μου λες ότι τώρα το ξέρεις
Τώρα πως το μαθες σε τούτη την κραυγή
Και μια για πάντα

Όμως υπάρχω και εγώ ακόμα εδώ
Κι εγώ σου λέω
Πως όσα πάλεψα απόψε με τις λέξεις
Πεθαίνοντας μαζί σου προσπαθώ για να τα δω

Κι ίσως μια,
και Ποτε.

Εδώ μονάχα η Κόλαση
Εδώ
Μονάχα
η Ποίηση

Κι αυτό που καταφύγιο για τους παράλυτους εμάς
Για άλλους

-Αποθήκη Συγκινήσεων

Μα τούτη τη σιταποθήκη άραγε
ποιος από μας στο τέλος θα την πάρει;
Ή πες μου ποιος, καλύτερα,
θα της φορέσει και τον πιο βαρύ Σταυρό;

Αν το λουλούδι πόνεσε
προσμένοντας μιαν άνοιξη
Μόνο η Άνοιξη ήξερε τι πόνο θα βαστάξει
την ώρα που θα τό παιρνε μαζί της

Αν το σκαλί φοβήθηκε
την ώρα που θα σπάσει
Μόνο η Ουράνια Κλίμακα ήξερε
τι πόνο θα βαστάξει
την Ώρα που θα το θρυμμάτιζαν
Οι καρχαρίες των Παθών

Κι αν μία μόνο λέξη ήξερε
τι μάχη να παλέψει
απ τη φωνή στο αίμα

Του Κόσμου μόνο οι Κραυγές
έντρομες από αγάπη ήξεραν
τον πόνο και γιατί
- η Ιστορία λίγο πριν το τέλος
όλα τα προδίδει

Δεν υποφέρει όχι
Αυτό που ξέρει από πριν πως θα υποφέρει
Ούτε μπορεί να δέεται αυτό
που προσκυνάει το Σταυρό για το Σταυρό

Και τίποτα δεν γνώρισε τον πόνο
άμα δεν ένιωσε πως
τρόμαξε τη φύση.

Έλα κοντά μου. Κάθησε.
Απόψε είναι το ποίημα.
Απόψε είναι κι η φωνή.
Απόψε το λουλούδι, το σκαλί, κι η λέξη.
Και το χρώμα απόψε.
Και η ώρα.

Έλα κοντά
Κι ας κόψουμε μαζί ένα λουλούδι
απο την Άνοιξη
με σταυρωμένα χέρια
χωρίς να μας τρομάζει το χωράφι

Έλα κοντά μου
ν αποκοιμηθούμε στο ίδιο το σκαλί
που λίγο πριν σκαλί το πούμε
το παμε Ουρανό

Κι έλα κοντά μου Σε παρακαλώ
Έλα κοντά
Να πουμε δυό κουβέντες
Χωρίς να φοβηθούμε απο πριν
πως θα τις πάρουνε μαζί τους οι κουβέντες

Σκύψε μαζί μου
Σκύψε μαζί μου κι άκουσε

Το ποίημα σταμάτησε για μένα
Όπου για σένα εκεί το ποίημα αρχίζει

Εγώ μονάχα ξέρω ότι σταμάτησε.
Εσύ μονάχα όμως,αυτή την Άγια Νύχτα της φωνής
Ήρθες για μας μονάχος να σταθείς
Πάνω απο όσα λες είν όνειρο

Όμως δεν πρόλαβα να σου το πω
- Η Ποίηση μας εμπαίζει

Και για Εκείνα τα πολλά
Που ο Ουρανός μας υποσχέθηκε

Για εκείνα και τα λίγα
που μας έταξε στον θάνατο.

Άλλος κινάει στον πόνο.Άλλος και στα Πάθη.
Άλλος κινάει στην δέηση
Άλλος κινάει και στην κραυγή εν ειρηνη

Κι οι φλέβες
Οι φλέβες μας
Λέξεις Παρείσαχτες στα Ποιήματα
Να μας προστάζουν.
- Όλα αυτά που Ικετεύσαμε-

Όμως
έλα κοντά μου Πρέπει να στο πω
Δεν θα προλάβω

Η Ποίηση, όχι Δεν θα προλάβω

Η Ποίηση για εμάς τους αγαθούς, όχι
δεν είναι αυτό που αγαπήσαμε

Μα ο δήμιος μας είναι
Ο Δήμιος εκείνος που διαλέξαμε

μήπως μπορέσουμε να αγαπήσουμε κάτι κι εμείς
Ίσως,
που να το ξέρουμε μαζί.
-----------------------------γραφή-Άννα Παπαδιονυσίου 19/03/2017

τσαλακωμενο

26/11/πάτρα

1.
φυλλα που απείθαρχα γλιστρούν για να σωθούν απ το χειμώνα
κι η γης για να τα πάρει και βαθιά για να τον αγαπήσει
την ώρα που ξεμένουν οι άνθρωποι των δρόμων στο χαλάζι
γύρω από το χώμα

σκυφτά κι αγκαλιαστά να προσκυνάνε
αυτή που όλοι οι χορτασμένοι την παραπετάνε
-σε μια φωτιά σκουπιδοτενεκέδων τη γαλήνη

2.
τα φύλλα όμως ούτε και των δέντρων δεν ρωτούν κανέναν
πριν κάποτε αποφασίσουν διαπαντός να εγκαταλείψουν
απείθαρχα όσα ποτέ δεν τα θελήσαν για τη δύναμή τους

μα ουτε και το χώμα της σαρκός τους δεν τα θέλησε στ αλήθεια
κάθε φορά μονάχα που θανατερά τα αγκαλιάζει κάτω από τον ήλιο
κάτω από τη γη μονάχα τα αγκαλιάζει πια κι ούτε θυμάται

3
έτσι κι η ίδια η καρδιά ούτε ρωτα
καθώς απείθαρχα γλιστράει κι από τον ήλιο
λίγο προτού εγκαταλείψει δια παντός , αυτό που την εγκαταλείπει
κι ας αγνοεί κι αν την αγάπησε ποτέ ή αν τώρα τη λυπάται

ούτε ρωτά τους ουρανούς που σβήνουνε μπροστά της
κι ας λένε άνθρωποι και ουρανοί πως μεσα στο χειμώνα
ότι δεν πέθανε στ αλήθεια
πως μόνο έγειρε σε μια φωτιά στο δρόμο και κοιμάται

και λέν ακόμα
πως έτσι μόνο πρέπει να ξεκουραστούν οι χτύποι της
δοσμένοι στην αγάπη
γιατί εκεί μεσα στην αγάπη μοναχά έβρισκε τη δύναμή της
τη δύναμη της που την τάραζε πιο πάνω κι απ την ομορφιά της.
----------------------
σύνθεση/α.β.π.

Απο του φθινοπώρου τα πηγάδια

Απο του φθινοπώρου τα πηγάδια
---- ----------------------------------
Δεν προφερε το παρελθον στους κηπους ένα χαδι
Μια θλιψη αγερωχη μοναχα πια
πορευεται με το κεφαλι της σκυμμενο

Καποτε που γενναια υψώνονταν να βγάλει το τραγούδι/
Και απ το τραγουδι ο λυγμος στον χτυπο τώρα λεει
‘’  θα σε περιμένω’’

Τώρα σκυφτή η θλίψη από το παρελθόν
στους δρόμους τώρα χάνεται
και ξένοι τώρα Την περιμαζεύουν

Κι οι ανθρωποι τρομαζουνε αμα την βρουν μπροστα τους
κι αμα τη συναντησουνε Τρομάζουνε και φεύγουν

Οποιος δοκίμασε τον έρωτα στη σάρκα
Πάντοτε δοκιμάζεται

-Στα φυλλα που χει το φθινοπωρο.
------------------------------------------

/μετά από συγκίνηση βαθιά της ταινίας του Παντελή Βούλγαρη/
άννα βασιλική παπαδιονυσίου/7 οκτώβρη 2016,το σωτήριον έτος/
----------------------------------------------------------------

Του καημοῦ τα γιατροσόφια

Του καημοῦ τα γιατροσόφια
------------------------- Χαραγματιές Χαράματα---------------

Δεν περιστρεφεται ο καημος,
Δεν περιφέρεται.
Μονάχα παραφέρεται στα φώτα,

και μοναχά προφέρεται τις νύχτες.
Που μοιάζουν διχως πεθυμια
κι ας ειν γεματες πίκρες

Δεν επιστρέφει ο στεναγμός
Στ ωραίο το φίλημα σου,
Μονάχα παραφέρεται στη μνήμη.

Και μοναχά προφέρεται τις νύχτες,
που μοιαζουν διχως πεθυμια
κι ας κάθονται σιμά σου.

Κι εσυ βαμβακι γινεσαι
Κάθε ώρα στην ψυχή μου,

Για να βαστάς το αίμα μου
στη φλέβα που όλο χύνει
όσα πια τώρα χάθηκαν.

Πια σε φοβαται κι ο καιρος
Σε τρέμει κι η γαλήνη.-
--------------------------------------------
αννα-βασιλικη παπαδιονυσιου, 1/10/2016/ Χαραγματιές χαράματα

//Στην περιφορά της γης.//

μες στο θαμπό κι ανήλιαγο σκοτάδι των ματιών σου
παράτησα το ξέφωτο του ψεύτη αυτού του κόσμου
κι είδα τις πρώτες μου χαρές κι είδα τις πρώτες πίκρες

και ζήτησα το βλέμμα σου να μάθω τη χαρά μου
και ζήτησα το βλέμμα σου να μάθω να πονάω

πώς είναι θε μου ο κόσμος μου μαθαίνοντας μαζί σου
κι εσένανε μαθαίνοντας , καθώς τον αγαπάω

τη μια στιγμη να αναρριγάς καθώς κοιτάς τ αστέρια
την άλλη να γκρεμίζεσαι θέλοντας να τα φτάσεις.

------------------------------------------------------------------------
αννα-βασιλικη-παπαδιονυσιου,29-09-2016-πάτρα

Ακούγοντας τις νύχτες της Αρλέτας./ ποίημα εκ του σύνεγγοις

----------------------------------
στο πέτρινο δωμάτιο με τ ασπρα νυφικά
καποια νεράιδα χτυπησε την πόρτα
σκονη πετάχτηκε της σκούπησε τα μάτια
κι εκείνη πέταξε γι αυτά και μονο ολα τα χρυσαφικά της

στο κέδρινο δωμάτιο με τα καφέ παλτά
κάποιος ώριμος κάστορας χτύπησε την πόρτα
ξυλο πετάχτηκε του έτσουξε τα μάτια
και πέταξε για αυτά και μόνο όλα τα σύνεργά του

στο πύρινο δωμάτιο με τα δάκρυα τα καυτά
τα νυφικά και τα παλτά καήκανε μαζί
και τα χρυσαφικα ,τα συνεργα 
τα εφαγε ο σκώρος

και μοναχά στη λήθη έχουν σκονιστεί
ή ίσως προσεύχεται γι αυτά
κάπου μακριά ένας νεωκόρος

και πάει κι η νεράιδα και στ αστρα πια κοιμαται 
κι ο ώριμος καστορας στον κάμπο νύχτα μέρα στηνει ένα πηγάδι

μα εσυ αγέρα ξέπνοε που σ ειχα για δικό μου
σε κλεψανε τα κύματα κι έφυγες απο μένα
και από τότε πια κανείς δεν χτύπησε στο σπιτικό μου
------------------------------------------------------
αννα βασιλική παπαδιονυσίου/σεπτέμβρης/βροχής μάγισσες με ομπρέλες/

Αρχή φόρμας