Δικλείδες Ανασφάλειας

https://www.youtube.com/watch?v=UwOpokeTQF4

Κάποιος με σκοτς στον ύπνο μου[Unwesen]

Εἶσαι ὄ,τι δέν εἶσαι
μά ἐντός μου μένεις
-im meinem-
Ἀπροσπέλαστο που εἶσαι
καί ἀλλάζεις κι οὔτε εἶσαι
μα καί ξανά εἶσαι ἔδώ.

Το μαζί πολλῶν ἐδώ
Gemeinsam.
Ἀνηρημένο παρόν
Geoffbarten sprache
-Αποκεκαλυμμένη ὀμιλία.-
Ἀνηρημένο παρόν.
Υπαρκτό καί ἀναπόσπαστο
Καθόλου.
Μηδέν περιεχομένου
μα και καθόλου ἀκέραιο
Ἀδιάκριτο ἐκκρεμές που μας διέπεις
Μεσάνυχτα
Μέσα νύχτα

Μαζί ἐμείς πάλι.
Να προσθέσω και να αφαιρέσω
Το ἴδιο να κάνεις κι ἐσύ
-werde gewahr-
Κάνουμε ἔρωτα στό χώμα
Εἰσδύω ἐντός σου
Βγαίνω κι ἐπιστρέφω σε μένα πάλι
Ταξίδι ὁ γυρισμός και λάμπει σαν φανάρι.
Αὐτοδυναμία/παραφορά/καταστροφή.

''Θέλω να πεθάνω''σου εἶπα
''και νά μαι ἔνα ἐκεί που δεν εἶμαι''

''Θα πεθάνουμε μαζί''εἶπες
Και με τοποθέτησες στις παλάμες σου
Ὑπό τον οὐρανό τόν ἀστροφώτιστο.
Φιληθήκαμε δύο μηδέν συν ἄπειρο.

''Πάσχαμε ἀπό ἀντιθέσεις ''εἶπα
''πάσχαμε ἀπό ὕπαρξη''

''Μα τώρα κοίτα''εἶπες
''Νοσοῦμε ἀπό ανυπαρξία''...
Κι ἔνα τσιγάρο έστριψες και μου δωσες μια γουλιά σκοτς.
στο κέντρο του Μανχάταν.

Machte,εἶπα
Unbedingte,ἀπάντησες.
και πήραμε το δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς
Καθένας καί μέσα του.
Sicherheit!
Un wesen

-Unwesen.

Ικεσία στη Γλυκιά Θαλασσινή

-------------------------------------------

 Χάραζε γλυκοχάραμα από μέλι

 Θάλασσα,ασφόδελοι και στάχυα

 Τη μεταμέλεια  αρμυρού κυμάτου μες στα μέλη

 Είχε, και στην καρδιά τα βράχια.

Ήτανε στη ματιά της ξωτικιά κι αλαργινή

 Κάπου χανόταν πάντα, κάπου λησμονιόταν

 Σε ένα τοπίο που η τρικυμία συναντιόταν

 με το θέρος, κι όλοι τηνε λέγανε Θαλασσινή.

 Σε ένα καίκι ερωτεύτηκε το γλάρο

τάιζε τ όνειρό της ψίχουλα ψωμί

Θα τανε κάποτε η ματιά της αστραπή σε φάρο

Και όλοι την καλούσανε Θαλασσινή.

 Θαλασσινή εσύ μάγεμα και όνειρο της πλάσης

Μην λησμονήσεις τους πιστούς σου της θαλάσσης,

Πού χουμε όλοι εμείς τη μεταμέλεια στα μέλη

 Και στην καρδιά τα στάχυα

Βράχια η ζωή και κρύα ανατριχίλα

 Πρωτόγονοι ανυπεράσπιστοι του ήλιου

 Τίποτα δε μας απομένει να μας μέλλει

 Γλυκός ο θάνατος και η ζωή μαυρίλα*

Το πέρασμα μας,το κροτάλισμα ενός γρύλλου

 Τίποτα,τίποτα και κρύα ανατριχίλα!

 Ώσπου η Θαλασσινή δακρύζει στα όνειρά μας

Νωπά να λαμποκόβουν τον αιθέρα

 "Γλυκιά η ζωή!'' μας κραίνει ''και ο θάνατος σιμά μας

γεύση αρμυρή απ την αιώνια μέρα''

' Ω εσύ,γλυκιά Θαλασσινή μας

 πώς ξέρεις πάντα,ω πάντα,να μας συνεφέρνεις;

 Ποτέ μην λησμονήσεις τους πιστούς σου

που μοιάζουνε στον γλάρο που ψωμί του φέρνεις.

 Έτσι κι εγώ σ αυτήν εδώ την προσευχή μου

 μονάχα γύρεψα από τη Θαλασσινή μου

να μην πεινάσει ο γλάρος στη ζωή μου. . .

Ποτέ μην λησμονήσεις τους πιστούς σου της θαλάσσης

ποτέ μ ακούς; Θαλλασινή γλυκό όνειρο της πλάσης! –

------------------------------------------ *παράφραση αντιστρόφως στίχου του Σολωμού ------------------------------------------

Μετά την Πλαζ,στη Μαρίνα της Πάτρας.Άννα Βασιλική Παπαδιονυσίου 9/06/2014

Λάθηρα

----------------------------------------------------------------
Δειλινώ την καρδιά μου απόψε
να γιομίσει αστέρια το στήθος μου

Δειλινώ τον εαυτό μου απόψε
και αστικώ τα Σάββατα.
Τις Κυριακές χαραμίζω το σούρουπο
-- το ξεγελάω-με δυό παραπάνω αναπνοές
καθώς εσυ πάντοτε έκρουες 
Βέλη είναι οι λέξεις να καρφώνονται οι ανάσες  ρε,
προτού λίγο προτού τις πάρουν τα φιλιά του ανέμου
κι ο Σαραντάρης ήξερε πότε γινόταν η ζωή και πότε ξεγινόταν

Υπεραστικώ τον εαυτό μου απόψε
και φυλακίζω τα λάθηρα της γλώσσας
που μου ήρθε ακάλεστη
και ανυπόμονα ερημική
Υπενθυμίζω στα παραδεδομένα λεξικά τι πάει να πει
επίμονα να τα λιθοβολείς με παραάμιλλα της συνειδήσεως και παίγνιο
-- Αγάπη.
και αστικώ τα Σαββατα και υπεραστικώ τον εαυτό μου
σαν για τ αλλου άλλο να μην ολπίζω
Κι όσο για να γιομίσει αστέρια ο ουρανίσκος μου
θα δειλινώ το πιοτό μου
κι όλοεν στα παραάμιλλα τα λεξικά του ανέφιχτου θε να στριφογυρίζω.
Ακάλεστος.

----------------------------
Άννα Βασιλική Παπαδιονυσίου.6/06/2014

Ανάδρομος Άρης

κάποτε θα ρθουν οι καιροί να πούμε
πως προσευχηθήκαμε ατέλειωτα μερόνυχτα για να μην υπήρξαμε
και όμως δεν θα χουμε ζήσει
ούτε ένα δευτερόλεπτο περιμένοντας

γιατι θα ταν τότε κάθε μέρα χειροβομβίδα η καρδιά μας στον ουρανό
στους κατασταλτικούς μηχανισμούς που μας διέπουν ολόκληρους
στα μάτια των άλλων που γύρεψαν να εξουσιάσουν τα δικά μας
σαν έρωτες,σαν αναστεναγμοί,σαν κουκκίδες,σαν πανό,σαν μπάτσοι στα εξάρχεια,σαν δημιοι,σαν δημιοσιογράφοι.

κάποτε θα ρθουν οι καιροί να πούμε
πως προσευχηθήκαμε ατέλειωτα μερόνύχτα για να μην καταφέραμε 
να έχουμε υπάρξει
αδειάζοντας κάθε λεπτό απο την ευδαιμονία του σήμερα,για να μην ξεχάσουμε εκείνη την πόλυ μπαγκ με τα σκουπίδια να πετάξουμε καθώς αναχωρούσαμε για κάποιο άλλο μάταιο κι αυτό ταξίδι
κι όμως δεν θα χουμε ζήσει στην εξώπορτα
και τα τρένα θα καπνίζουν βαριά τσιγάρα,φτηνά σαν τα δικά μας
που όσο κι αν θέλαμε να τελειώσουμε μαζί τα αφήσαμε ο ένας εδώ
ο άλλος πιο πέρα σε χωριστά τασάκια.
και θα χουμε υπάρξει
όχι στην εξώπορτα
μα σε ενα πλατύσκαλο πιο μόνοι κι απο την φωνή που σαρκώνεται στο ύφος του περιπτερά που σε ρωτάει τι θελετε παρακαλω..ορίστε..κυριε..
και θα ναι αυτή η ώρα η ίδια σαν και τότε που χαμε αγαπηθεί
μα δεν το ξέραμε ποτέ.
καποτε θα ρθουν οι καιροι για να το πουμε κι αυτο
μα θα λειπουμε 
εγω θα νομιζω πως εχεις παει ''απλα για τσιγάρα''
εσυ θε λες πως εχω παει για ενα τσεκ απ στον οδοντίατρο
κι οι προσευχες μας θα ναι εκεινα τα ατελειωτα τα μερονυχτα.
που δεν υπήρξαμε.
kι ισως εντέλει να μην υπήρξαν ούτε κι αυτα
σαν είρωνεία του συμπαντος ή της ζωής αν θες.
Ε και; ; ; 
-----------------------------------------------------------1/05/2014

Προφορικόν κι απρόφερτον.

κι οταν οι λεξεις θα χουν ειπωθει με χιλιους τροπους
ας επινοησουμε ξανα την προφορα της σαρκας 
μονο θυμησου σωμα στης σιωπης τους κροτους
να σαι το ιδιο παραφωνο οπως τοτε που μιλουσες

γιατι σαν θα ρθει εκεινη η ωρα και συναντηθουμε
θα πρεπει κι η γαληνη σου να τριξει το σκοταδι
τοσο που κι οι αρμονικοι οι υποκωφοι της νυχτας
να μην συντονιστουν ποτε στις ικεσιες του Αδη

Μα αν δεν σταθεις παραφωνο ή εκστατικο εμπρος μου
αν στην ασφαλεια αρκεστεις που χει το στερεο βαθρο
τη γλωσσα μου που θα θελα ποτε να μην ξαναβρω
θα την δεχτω σαν να τανε να στερηθω το φως μου

θα ξαναρχισω τη γραφη,πικρα υποχωρωντας
κι απο την ιδια τη ζωη που θα μοιαζε υπερβασεις
αν εφευρισκαμε ξανα την προφορα της σαρκας
το αγριο ζωο μεσα σου,εντος μου να διαβασεις

θα ξαναρχισω να μιλω,με εκεινες τις συμβασεις
αρτια χειρωνακτας ποιητης φιλαρεσκος της πληξης
που ηδονικα αποσωνοντας το τελειωμα μιας φρασης
περιγελος καταντησε της υπερφιαλης στιξης

μα αν μου οριζαν και λιγο πριν το τελος να διαλεξω 
λεξεις με στομφο στυλ ειρμο η σαρκα απο μια σαρκα
ακομα ο κακοριζικος θα πονταρα με τρομο
στο απροφερτο σου της αφης την τελευταια μου μαρκα.

Επιστολή,Συρράπτοντας φράσεις απο την Εισαγωγή της Φαινομενολογίας του Πνεύματος του Έγελου,αυστηρα οι δικές του φράσεις.απο μετφρ.Φαράκλα.

Αλ,
Είναι γνωστό ότι ο καρπός διευκρινίζει ότι τα λουλούδια είναι μια ψευδής ύπαρξη του φυτού και μπαίνει στη θέση τους ως αλήθεια τους.Kάπως έτσι κι οι σκέψεις μου όλο αυτό το διάστημα.Ο μεν αντίλογος προς ό,τι θα ήθελα να εκφράσω σε τούτη την επιστολή συνήθως δεν αυτοκατανοείται κατ αυτόν τον τρόπο,η δε συνείδηση που τον προσλαμβάνει,δηλαδή εσύ εν προκειμένω,δεν ξέρει πώς να τον ελευθερώσει, ή να τον κρατήσει ελεύθερο από την μονομέρεια του και να αναγνωρίσει αμοιβαία αναγκαίες στιγμές που όντως υπήρξαν μεταξύ μας κάτω από το πρίσμα των αντιδικούντων και εναντίων.Η δε απαίτηση παρομοίων διευκρινίσεων καθώς και η ικανοποίηση τους περνιούνται εύκολα για ενασχόληση με το ουσιώδες τούτης της επιστολής. Αν όμως μια τέτοια αντιμετώπιση δεν λογίζεται μόνο ως αφετηρία της επιθυμίας μου,αν λογίζεται ως η ενεργός επιθυμία,πρέπει στην πραγματικότητα να καταχωρηθεί στις ευρεσιτεχνίες του λόγου εκείνου,που επιτρέπουν να παρακάμπτουμε το ίδιο το θέμα και να συνδυάζουμε τη φαινομενικά σοβαρή και επιμελή ενασχόληση μαζί του με την εν λόγω δοκούσα αμοιβαίως απαλλαγή από αυτήν.Το δε γυμνό αποτέλεσμα όσων αναφέρω προς το άτομο σου είναι το πτώμα που άφησε πίσω της η τάση να σου μιλάω ακόμα.Έτσι και η προσωπική σου διαφορά με τούτη την τάση είναι μάλλον το όριο του συγκεκριμένου θέματος της επιστολής.Να συνεργασθώ ώστε η τέχνη μου να έρθει πιο κοντά,στη μορφή,στο στόχο να μπορεί να αφήσει το όνομα της φιλίας του επίσταμαι και να είναι ενεργό επίσταμαι,αυτή υπήρξε η πρόθεση μου εξ αρχής.Το να δειχθεί ότι έφτασε ο καιρός να αναχθεί η τέχνη μου στην επιστήμη θα ταν λοιπόν η μοναδική αληθινή νομιμοποίηση των εγχειρημάτων μου αυτών τόσο διάστημα από την επιστροφή μου στην πόλη μου που εντέλει αυτόν τον σκοπό έχουν,γιατί κάτι τέτοιο θα τεκμηρίωνε την αναγκαιότητα του σκοπού μου,μάλιστα θα τον εκπλήρωνε συνάμα. Όταν εντοπίζω το αληθινό σχήμα της αλήθειας όσων προτίθεμαι να σου εκφράσω σ αυτήν την αναπόδραστα καυστική επιστημονικότητα-ή το ίδιο είναι,όταν ισχυρίζομαι ότι μόνον η εύνοια σου είναι ίσως το υπαρκτικό στοιχείο της αλήθειας-ξέρω καλά ότι φαίνεται να αντιφάσκω με μια παράσταση και τις συνέπειες της,που η έπαρση μου τούτη είναι τόσο μεγάλη όσο και η διάδοση της στην πεποίθηση της εποχής και των ημερών αυτών.Μια διευκρίνηση σχετικά με αυτήν μου την αντίφαση δεν φαίνεται λοιπόν περιττή' αν κι εδώ δεν μπορεί να ναι τίποτα παρά μια βεβαίωση για σένα,ακριβώς όπως αυτό που αντιμάχεται.Όχι η έννοια του απόλυτου της επικοινωνίας μου μαζί σου,αλλά το συναίσθημα κι η εποπτεία του οφείλουν να χουν τον λόγο και να εκφράζονται. Το ωραίο,το ιερό,αιώνιο,η θρησκεία και η αγάπη είναι το δόλωμα που απαιτείται για να δοθεί η όρεξη για δάγκωμα!Όχι η έννοια αλλά η έκσταση,όχι η ψυχρά προιούσα αναγκαιότητα του θέματος αλλά ο αναβράζων ενθουσιασμός είναι δήθεν η μόνη και προιούσα εξάπλωση της περιουσίας της υφιστάμενης ουσίας της επιστολής μου προς το άτομο σου.Και ειλικρινά,χρειάσθηκε πολύς χρόνος ώσπου η διαύγεια να εισαχθεί στην κλεισούρα και στην συγχυση μου όταν επέστρεψα εδώ, όπου φυσικά διατελούσε η αίσθηση του ενθάδε,και να θεωρηθεί ενδιαφέρουσα και έγκυρη η προσοχή μου προς τα παρόντα ως παρόντα. Όμως,όπως υπάρχει κενό πλάτος υπάρχει και κενό βάθος,όπως υπάρχει μια έκταση υφιστάμενης ουσίας ,όπου εκχέεται ως περατή πολλαπλότητα απέναντι σου κάθε φορά χωρίς συνεκτική δύναμη,υπάρχει και μια ένταση άνευ περιεχομένου για σένα,η οποία επειδή φέρεται ως αμιγής δύναμη χωρίς έκταση,είναι επακριβώς ό,τι και η επιπολαιότητα.Η δύναμη του νου μου από την άλλη είναι μόνο τόσο μεγάλη όσο και η εξωτερική του εκδήλωση,το βάθος του μόνο τόσο βαθύ όσο τολμά να εξ-ηγηθεί,δηλαδή σε μια τέτοια επιστολή της ώρας να επεκταθεί και να χαθεί. Γι αυτό και όσα δέχονται σκέψεων στον ύπνο είναι στην πραγματικότητα μόνο κενά όνειρα.Άλλωστε,δεν είναι δύσκολο να δούμε πως ο καιρός μας είναι καιρός γέννησης και μετάβασης σε νέα περίοδο.Τέλος,οφείλω να ομολογήσω ότι η ενεργός πραγματικότητα αυτού του όλου εγχειρήματος και όσων αισθάνομαι για σένα συνίσταται ακριβώς στο ότι οι σχηματισμοί εκείνοι,που έγιναν στιγμές στο παρελθόν στο βιβλιοπωλείο με πάσα τυχαιότητα ενέχουσα,αναπτύσσονται και πάλι και αποκτούν σχήμα εκ νέου στο νου μου,πλην μέσα στο νέο στοιχείο τους,μέσα στην αίσθηση που έχει προκύψει. Σε ασπάζομαι, Αννα.