Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

Μπαλάντα που γυρίζει στις στροφές των δρόμων,χωρίς σκοπό

Κυνισμος και δακρυγόνα
Να μην μπορέσουμε να κλάψουμε σαν άνθρωποι
Κυνισμός και δακρυγόνα
Να μην μπορέσουμε να χωρέσουμε στα βλέμματα μας
Τα σημεία του ορίζοντα
Ένα αόρατο χέρι πάντα θα κρατάει το νυστέρι
Ένα αόρατο χέρι θα μας χειρουργεί τις αντιφάσεις
Κι εκεί στην πιο μεγάλη σκαλωσία που υψώνεται το μέλλον
Θα τεμαχίζουμε το χρόνο σε εργατοώρες
Να μην μπορέσουμε να χαρούμε τις ανταύγεις του παρόντος
Γιατι μονάχα ένα παροντικό βλέμμα είναι σημείο εκκίνησης
Για να υπερβούμε τη σάρκα μας
Σε κάτι πάθη που δεσμεύουν τις κουκκίδες στο χάρτη
Να μην μπορούμε να περπατήσουμε χωρίς τα δεκανίκια
Αόμματοι,και ελαφρά σαρκαστικοί
Θα αντιπεράσουμε τα συρματοπλέγματα που τέθηκαν για να σε χωρίσουν από μας
Καρίμ
Θα αντιπεράσουμε την άλλη οχθη της ζωής για να σε αγκαλιάσουμε
Μες στο απόλυτο σκοτάδι όλων μας των προσδοκιών που δεν χάραξαν το μονοπάτι
Της διαφυγής
Να μην μπορέσουμε να σου χαμογελάσουμε δίχως το φόβο
Ότι δεν χωράς πουθενά
Αλλά κι ούτε να σε πάρουμε απ το χέρι να σου δείξουμε τα ηλιοτρόπια
Εσύ σε ένα κελι,απεργός πείνας για τα αυτονόητα
Κάτουρο αίμα,και πατούσες ακάνθινες,φοράς το ακάνθινο είδωλο σου
Σε ένα τοπίο που ξερνάει τις ενοχές μας
Και τις φτυνει πάνω σου
Σε σενα και στα ονειρα των εφήβων η των μωρών
Θα θελα να σε πάρω απ το χέρι να σου δείξω πού πίνω το νερό της ζωής
Να μοιραστούμε το ψωμί και το αλάτι
Να κλαψουμε και να γελάσουμε μαζί
Καθένας και στη γλώσσα του,παγκόσμιο πανηγύρι
Αλλα εχω μονο μια φωνή που τεμαχίζεται στο πλατύσκαλο του πολέμου
Αυτή την ειρήνη δεν τη θελουμε ρε
Είναι πιο σάπια κι απ το είδωλο στα μάτια των μικροαστών
Να μην μπορέσω να σου φωνάξω με το όνομα σου το κανονικο
Μοναχα να ψελλίζω τούτο το καλοκαίρι πόσα φορτία συγκινήσεων χωράνε
Στο παιδικό σου βλέμμα ώσπου να γίνεις αγαλμα και συμβολο
Της ληθης,κουρασμένο σαρκίο με λυγισμένα γόνατα
Με απλανές βλέμμα από την εξουθένωση που δεν σ ακουσε κανείς ακομα
Κι εσυ εκει δυο βήματα πιο περα να αγωνίζεσαι για τη Ζωή
Κι εμείς κατι χιλιόμετρα μακριά σου να ερμηνεύουμε το θανατο.
Κάθε.Μέρα.
Με ένα τσιγάρο στο στομα και το χαρτι γεμάτο αγωνίες που χωνεύουν τα σωθικά μας,
Δεν σε προφτάσαμε ακομα να μας πεις με ποιο τραγουδι πεθαινετε στον τοπο σας.
Κι εσύ εκει.Κι εμείς καπου πιο περα.Πάντα.Μπαλάντα για ηλίθιους καταντήσαμε.
Τα ακους; Χωρις ψυχή,χωρις μνήμη,χωρίς αιδώ.
Κάθε μερα.
-------------------
Ιούλιος 2014,29/07

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου