Τολμώ

Τολμώ να επιστρατεύσω Τους κάλυκες του χειμώνα

Από όπου τα βαλσαμωμένα βλέφαρα

Την άνοιξη θ ανθίσουν

Να περικυκλωθώ απ τον άνεμο που

Μια που στρώνει τα χορτάρια,τα χορτάρια  καίει

Μα που θα ζωντανέψουν σε μιαν άλλη εποχή που εγώ δε θα μαι

Τολμώ σαν ιχνηλάτης να σκορπίσω τα βήματα

Σε μιαν αύρα νοσταλγική του παρόντος

Με την ανυπαρξία  ή τη γραφη μου σε ένα κορμί καθώς γερνάει μες στη νιότη του

Σε έναν υδάτινο μανδύα από μαύρα ποτάμια

Στις φλέβες του χειμώναΣτις φλέβες εντος μου

Να συγκεράσω τις επιθυμίες που ναι άχρωμες και μέσα  μου επίλογος ο τρόμος

Με όλα τα χρώματα ενός ήλιου που αποκοιμήθηκε

Μα κάποια ώρα ανυπεράσπιστος θα ανασηκωθεί

Απ τα  χελιδονοσκεπάσματα να πυρπολήσει την ομορφιά του μέλλοντος

Με ένα φτυάρι σκάβω τις λέξεις απ της γλώσσας το στομάχι

Που εμέσσει  ένα ρυάκι αναμνήσεις

Να λυτρωθεί το χώμα που με ορίζει,να ξεχυλησει ο  πυρετός που σιγοβράζει

Κράτα τη ζωή σου,είναι δική σου

Σφίξτην στον άνεμο με χερια σταυρωμένα όπως μια προσευχή σου

Κράτα γερά το κρανίο σου στο κυανό,στο μαύρο και στο κόκκινο

Στο φως και στο έρεβος Οι κάλυκες σωπαίνουν

 κοιτα μα όμως με σημαίνουσα σιωπή

Οι καμπάνες στο ορεινό ξωκκλήσι ακόμα πιστεύουν

Τα κορμιά μας χορεύουν στον έρωτα

Θανατερά.

Τολμώ και  να φορέσω κέρινα φτερά

Μα δεν ήρθε ο καιρός ακόμα να πετάξω των στροβίλων και των κεραυνών

Κοίτα πώς τα σπαθόχορτα σφάζουν τις ομορφιές .Να ξεδιψάσει ο πόθος

Και τα άγριο χώμα κάπου κάπου μας σκεπάζει

Μα δεν αρνούμαι

Μονάχα λίγο λίγο παραιτούμαι

Τολμώ να επιστρατεύσω τις ρίζες της σκέψης μου

Για να απλωθούν και να ραγίσουν τον ουρανό από λέξεις

Και δεν καραδοκώ γι αυτό που ήταν εδώ παντα μα που έρχεται όταν εγω δεν είμαι

Κοιτα το φως ,την υγρασία ,τις αχτίδες

Στο συνοφριωμένο νούφαρο,στην άγρια λίμνη

Καθρεφτης μαύρος στεναγμός και άγια κοίτη

όλο νύχτα κι άβυσσο, το δειλινό που πάντα επιστρέφει

σε ένα παλτό,σε κάποιο ψέμα,στον παράλυτο που γνέφει

όλο νύχτα κι άβυσσο, εγκόσμια και κώνειο  του πόθου

Ρωγμή στα βλέφαρα,η προέκταση απ το στήθος  μου

Μα ο οφθαλμός της άνοιξης

Θα με κοιτάξει με το βλεμμα του παράπονο

Και αιφανιδίως το  άινιγμα πικρό θα εκλιπαρήσει

‘’Να μην ξεχνάς

Την μόνη αλήθεια που παντοτινά λησμόνησες

Για πάντα θα συντρίβεσαι στων στεναγμων τις γέφυρες

Κι όταν περνάς απέναντι θα αναπολείς τον ίσκιο’’