. Γυναίκα//Ακρογιαλιές δειλινά

Γυναίκα
--------------------

Κι ήταν τα χείλια της

Γραφή ανεξήγητη του πεπρωμένου

Κι όμως πιο πέρα ένα χελιδόνι έστηνε φωλιά

Και κάποιο αηδονι το προυπαντούσε

Μα τα στήθια της σπαρτάραγαν ακόμα

το ξημέρωμα

Από αγωνίες θανατερές του Απρίλη

Κι ήταν ο παφλασμός της θάλασσας

Μια υπόσχεση να φρικιά το σώμα

Από μονάχα ένα σπασμό  αιωνιότητας

Κι ύστερα εφήμερο,εφήμερο.

Εφήμερο και δρόμοι.

Μα κανείς δεν τη γνώριζε

Κάτω απ το καντήλι της νύχτας

Και κανείς δεν της πρότεινε το χέρι

Να περάσει  τη γέφυρα

Που χώριζε τη σάρκα απο τον έρωτα

Κι ήταν τα μάτια της

Ολονύχτια κηδεία των άστρων

Κι ήταν το αίνιγμα της ζωής

-Φύκια,ηλιοβασιλέματα-

Το μόνο που δε τη γέλασε