Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Ιδανικοί αυτόχειρες του πραγματικού



Nα περπατήσουμε με το χαλάζι στο παλτό
Και ένα τσιγάρο φλεγόμενο στα μάτια
Συνενοχοι στις ίδιες αρνήσεις
Να κάτσουμε σε ένα παγκάκι μαζί με τους απεγνωσμένους γερους
συνταξιούχους
Που δεν εχουν παρα σπορια για τα περιστέρια
Και απ αυτά ευτυχως ακομα
φοροδιαφευγουν
Κι εκεί να κοιμηθούμε
Σε ένα τοπίο που πάνω του οι επιθυμίες
Βροχή από ασημένιες  πέτρες
Να κρατήσουμε ένα περίστροφο στο ένα χέρι
Γεμάτο σφαίρες από όλες τις ανασφάλειες
Και να γίνουμε αυτόχειρες των ψυχαναγκασμών μας
Να ρίξουμε φωτιά από άστρα στους δήμιους
Πυρκαγιά από χρώματα στους εγκλειστους των πολυκατοικιών
Χιονισμένοι δρόμοι οι ψυχες μας
πάνω τους κανουνε σκι
Οι αρουραίοι,οι δημαγωγοί κι οι πεθαμένοι επαναστάτες
Να πάρουμε τους καναπέδες να τους κανουμε χαρταετό
Σε όλες τις πορείες
Να ξεχυθούμε στους δρόμους
Με κανα  δυο συνθήματα
Μονάχα σαν μια  τέχνη των αισθήσεων
Κι όσο για τις βελόνες των πεύκων
Μ αυτές να τρυπήσουμε τις φλέβες μας
Και να μεταμορφωθούμε
μανιώδεις του φανταστικού
Χωρίς δραχμή πραγματικού στην τσέπη
-Ε φιλαρακι,εχεις δυο κατοστάρικα
Να πάρω ένα πεύκο γιατί διψάω?
Να κόψουμε δύο σύννεφα στη μέση
και να κεράσουμε με το μετάξι ολες τις νύχτες
της σκοροφαγωμένης  νιότης μας
ή πάνω σε ένα λοφο να καθήσουμε
να κοιτάξουμε απ την αρχή τα φύλλα των δεντρων
πριν πέσουν που ναι για μια στιγμή
τα απείθαρχα μάτια του χειμώνα
και μ αυτά  κοιτώντας  την καρδιά των αστών
να τους κάνουμε να ντρέπονται για τα χερια τους
που  μυρίζουν χρονια  ναφθαλίνη.
Και από κει ξεκινωντας παλι απ την αρχη
Να σπειρουμε μ ολο μας το αιμα την άσφαλτο
Που φτύνει πανω της
Κάθε ασυμβίβαστο ξημέρωμα την ανοιξη
Κι αφου χορταριάσει στο τερμα του δρομου
να πεθάνουμε σίγουροι
Πως εμεις τελικα ειχαμε ζήσει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου