Αν

αν δεν φανταζεσαι εναν κοσμο διαφορετικο

κι αμα την επανασταση δεν εχεις στο μυαλο σου

κι αμα δε βαφτισες ολες σου τις πληγες με χρωματα

τι να σε κανω στο κρεβατι και στα χερια μου?

οταν στα ψεμματα εχω μαθει να αγρυπνω

οταν να κουβεντιαζω με ισκιους χαμενων συγγραφεων

που παρατησαν τη στιξη τους στις ιδεες

που κυνηγουσαν

που παρατησαν βραβεια και νομπελ

για να ζησουν την πληροτητα της ανυπαρξιας

ενω μαχονταν στο ονειρο να αδραξουν πεταλουδες

χωρις αποχη λογικης στον ποταμο του χρονου

αν δεν φανταζεσαι εναν ηλιο πολυχρωμο στη δυση του ουρανου

κι αμα την επανασταση δεν ειχες στο μυαλο σου

κι αμα δε σφουγγαρισες τον πονο σου πανω σε κυλιομενες σκαλες

τι να σε κανω μες στο νου και μες στο σωμα μου?

οταν σε αληθειες εχω μαθει να μοχθω

οταν και να παραμιλω με τα φαντασματα των ποιητων

που παρατησαν την μετρικη τους μες στις χιμαιρες

που ξενυχτουσαν

και παρατησαν τις υστοροφημιες

για να ζησουν την πληροτητα  της δυσφημισης

ενω μαχονταν στα λεπια της σεληνης για δυο φλουδες

χωρις το φτυαρι υπομονης μες στο βουνο του χρονου

κι αν δεν φανταζεσαι κι ενα φεγγαρι ακεραιο πανω στιςς ζωες μας

κι αμα την ουτοπια ποθησες πισω απ τον καναπε

κι αμα οι κυλιομενες σκαλες πηγαινουν για σενα προς τα πισω

πες μου

τι να σε κανω μες στη γλωσσα  και στα χερια μου?