θελω σπασμένα φτερά για να ισορροπήσω
κι αν είναι από κερι που θα λιωσει ακόμα καλυτερα
κι όταν πέφτουν οι αστραπές να είμαι εκεί
πίσω από ενα πεύκο
και να τρομάζω τους φόβους μου
την ωρα που ψηλωνουν μεσα στην αγρια νυχτα
ζητησα ένα φεγγαρι ακεραιο
όχι τα χερια σου
ή έναν τσακισμενο ηλιο
το ιδιο είναι
όχι τα ματια σου
μα εσυ φοράς καινούργια ρούχα
και κοιτάς σαν άλλος,
κι οι ουρανοι ακομα περιστρεφονται
το πανωφόρι μου το θελω σταχτί
τι να τις κανω τις μποτες στα πρωτοβρόχια?
Όταν μπορω να πλεξω στα ποδια μου ασημένια χορτάρια
Και να γυρίζω ανέπαφη απ τις νοσταλγιες
Ανάγκασε με να βουτηξω στο μαυρο
Δεν με πειράζει
Να κρατήσω στα χερια μου έναν δαίμονα
Και να τον νανουρίσω
Δεν θα μου ηταν δυσκολο
Κι οσο για τις ευθείες
Μπορώ με ένα ποδήλατο να τις διασχίσω αντιφατικά ή αναποδα
Κι όσο για τη ζωή
εδώ περα μαθε η σκακιέρα δεν είναι για ολους ασπρόμαυρη
Υπαρχει ένα τοπίο που δεν μπορουν να αγγίξουν τα μάτια σου
Γιατί είναι πίσω απ τους φράχτες του λεξιλογίου ακόμα και της άνοιξης
Μα εγώ όταν έμαθα να μετράω τα σκοτάδια με το θάρρος
Χάζευα σ αυτό μια ποίηση
Που ηταν ηλιοτρόπια στον κηπο της απογνωσης
Ουρανός για τους έγκλειστους
Ή μια αλληγορία για να χαίρονται οι τρελοί
Που έμοιαζε τόσο στη διαύγεια τους
Κι ουτε ζητησα περισσότερα
Μονάχα εκεί να ξεμείνω,σ αυτό το τοπίο
Όπου
ακόμα και ο θάνατος της
επόμενης μέρας
είναι εκεί
ο μακρινός ορίζοντας της ελευθερίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου