Προφορικόν κι απρόφερτον.

κι οταν οι λεξεις θα χουν ειπωθει με χιλιους τροπους
ας επινοησουμε ξανα την προφορα της σαρκας 
μονο θυμησου σωμα στης σιωπης τους κροτους
να σαι το ιδιο παραφωνο οπως τοτε που μιλουσες

γιατι σαν θα ρθει εκεινη η ωρα και συναντηθουμε
θα πρεπει κι η γαληνη σου να τριξει το σκοταδι
τοσο που κι οι αρμονικοι οι υποκωφοι της νυχτας
να μην συντονιστουν ποτε στις ικεσιες του Αδη

Μα αν δεν σταθεις παραφωνο ή εκστατικο εμπρος μου
αν στην ασφαλεια αρκεστεις που χει το στερεο βαθρο
τη γλωσσα μου που θα θελα ποτε να μην ξαναβρω
θα την δεχτω σαν να τανε να στερηθω το φως μου

θα ξαναρχισω τη γραφη,πικρα υποχωρωντας
κι απο την ιδια τη ζωη που θα μοιαζε υπερβασεις
αν εφευρισκαμε ξανα την προφορα της σαρκας
το αγριο ζωο μεσα σου,εντος μου να διαβασεις

θα ξαναρχισω να μιλω,με εκεινες τις συμβασεις
αρτια χειρωνακτας ποιητης φιλαρεσκος της πληξης
που ηδονικα αποσωνοντας το τελειωμα μιας φρασης
περιγελος καταντησε της υπερφιαλης στιξης

μα αν μου οριζαν και λιγο πριν το τελος να διαλεξω 
λεξεις με στομφο στυλ ειρμο η σαρκα απο μια σαρκα
ακομα ο κακοριζικος θα πονταρα με τρομο
στο απροφερτο σου της αφης την τελευταια μου μαρκα.