Του Θέρους

Γλιστρουν οι μερες μου στο τζαμι
κι οι νυχτες σκορπανε την παλαμη σου στον τοιχο
σου γραφω για το ονειρο μας
που θα αποκτησει τον δικο του στιχο αυριο...
θα παμε να χτισουμε τη φωλια μας σε ενα δασος
οπως καθε καλοκαιρι θα κανουμε απο τωρα και μετα
θα αντικρυσουμε της ζωης το βαθος
στα καστρα που θα φτιαχνουμε και θα χαλαμε στην αμμουδια
μια σκηνη δυο υπνοσακοι και τα ρουχα που φοραμε ολα μας τα υπαρχοντα
εκει θα μ αγαπας για αυτο που ειμαι μακρια απο τα κοινωνικα ορια της πολης.τα ''πρεπει '' και τα ''μη''
εκει θα σ αγαπαω για αυτο που εισαι με ολα τα χρωματα της μερας κι οχι με το γκρι
αυριο θα διασχισουμε τη θαλασσα και θα περασουμε απεναντι
στο δασος η αναπνοη μας θα ναι επιτελους φυσικη αργη και καθαρη
ο ερωτας μας δεν θα οριζεται απο το νοημα του κοσμου και την λογικη
αλλα απ τα καρδιοχτυπια των πουλιων των δεντρων και του φεγγαριου
απ την ανασα των κυματων του καλοκαιριου
απο τις μυτερες ηλιαχτιδες που θα χτενιζουν τα μαλλια μας τα πρωινα
απο το ιερο γαλαζιο που θα βαφτιζει τα κορμια μας ξανα και ξανα

γλιστρουν οι μερες μου στο τζαμι
αυριο θα χτισουμε τη φωλια μας
εκει που θελουμε εμεις κι οχι εκει που θελουν τα λεφτα μας

αυριο οι μερες θα γλιστρουν στον ανεμο κι οχι στο τζαμι
κι οι νυχτες θα σκορπουν την παλαμη σου στο απειρο